Pierwsza informacja o istnieniu wsi pochodzi z 1552 roku, była to wieś prywatna lokowana na prawie wołoskim[8]. Prawdopodobnie została założona po 1543 roku dzięki akcji osadniczej prowadzonej przez Matjasza III Bala[8]. Należała do kluczaterczańskiego i pozostawała następnie w rodzie Balów do XVIII wieku[8]. Przed 1790 rokiem właścicielem wsi został Franciszek hr. Łoś[9].
W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej w Buku był Karol hr. Łoś[10]. Przed I wojną światową majątek ziemski w Buku był własnością rodziny Zatorskich, a w okresie międzywojennym Chwapiłów i Wóijtowiczów[9]. Powierzchnia wsi wynosiła wówczas ok. 1270 ha, znajdował się w niej młyn wodny i tartak parowy[11]. Podczas I wojny światowej i w 1939 roku wieś nie ucierpiała, w 1944 roku podczas przejścia frontu spalone zostały dwa domy[11].
Na początku 1945 roku doszło w Buku do potyczki patrolu Milicji Obywatelskiej z Cisnej z partyzantami UPA, a w nocy 21 kwietnia do dłuższej walki[12]. 30 kwietnia 1945 r. partyzanci UPA zastrzelili sołtysa Michała Duba za współpracę z milicją[12]. Podczas akcji wysiedleń, Wojsko Polskie przymusowo wysiedliło na Ukrainę 13 rodzin i spaliło część domów, a resztę – 45 rodzin wysiedlono na ziemie zachodnie podczas akcji Wisła w kwietniu-maju 1947 roku i spalono wówczas ostatnie budynki[12]. Ponownie kilka domów powstało w latach 60. XX wieku[13].
W 1785 roku wieś liczyła 155 mieszkańców, w 1918 – 356, w 1938 – 412 (wszyscy wyznania greckokatolickiego)[14]. W 1938 roku we wsi było 59 domów[14]. W 1995 roku we wsi było 12 domów, w większości wzniesionych przez nadleśnictwo, i 52 mieszkańców[15].
W czasach I Rzeczypospolitej istniała we wsi cerkiew parafialna drewniana. Parafię zlikwidowano w 1819 roku[16]. Następnie we wsi istniała drewniania cerkiew filialna pw. św.św. Piotra i Pawła zbudowana w 1870 lub 1880 roku, zniszczona po 1947 roku[16]. Zachowały się fragmenty podmurówki cerkwi i dzwonnicy[17]. W południowej części wsi był dwór drewniany z zabudowaniami dworskimi[18]. W połowie lat 30. XX wieku zbudowano we wsi szkołę czteroklasową[12].
↑Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.
Stanisław Kryciński (opr.): Bieszczady. Słownik historyczno-krajoznawczy. Część 2. Gmina Cisna. Warszawa: Wydawnictwo Stanisław Kryciński, 1996. ISBN 83-85531-07-6.
