Cinéma-vérité (pl. "kino prawdy") – nurt w filmie dokumentalnym, rozwijający się w latach 60. XX wieku we Francji, zbliżony do amerykańskiego kina bezpośredniego. Nazwa nurtu odwołuje się do Kino-Prawdy, cyklu kronik filmowych tworzonych przez Dżigę Wiertowa w latach 20. XX wieku w ZSRR. Twórcą ruchu był reżyser i etnograf Jean Rouch. Za pierwszy film cinema vérité uchodzi Kronika jednego lata (1961) Jeana Roucha i Edgara Morina.
Twórcy cinema vérité wykorzystywali nowy przenośny sprzęt - lekkie kamery dźwiękowe 16 mm i magnetofon przenośny Nagra - aby móc swobodnie rejestrować to, co się dzieje, nie zakłócając naturalności dużą ilością aparatury. Twórcy zrezygnowali ze scenariusza i fabuły, uważając, że oddzielają one film od prawdy. Kamera miała być katalizatorem, pozwalającym do tej prawdy dotrzeć. Stąd chętnie korzystali z wywiadów, ankiet i rozmów z ludźmi, niekiedy inscenizując też sytuacje, w których miała ujawnić się prawda. W warunkach psychodramy filmowana osoba miała ujawnić nie tylko swoje świadome, ale też nieświadome przekonania. Tworzyło to jednak chaos kompozycyjny i nie pozwalało często pogłębić badanego tematu.
Oprócz Roucha z nurtem związani byli też Michel Brault, Chris Marker i Mario Ruspoli.
Choć powstało zaledwie kilka filmów pełnometrażowych realizujących w pełni postulaty nurtu, to jednak wywarł on duży wpływ na kino, w tym na francuską Nową Falę.
Wybrane filmy cinéma-vérité
Bibliografia
- Wit Dąbal, Piotr Andrejew, Kompendium terminologii filmowej, Oficyna Wydawnicza Sadyba, Warszawa 2005, s. 32. ISBN 83-919108-3-0
- Encyklopedia kina, TadeuszT. Lubelski (red.), AndrzejA. Wajda, AdamA. Garbicz, Kraków: Biały Kruk, 2003, s. 186, ISBN 83-88918-33-8, OCLC 830543844 .
- Jerzy Płażewski, Historia filmu, Ossolineum, Warszawa 1995, s. 199, 217. ISBN 83-04-03908-7
