W 1933 został premierem Drugiej Republiki Hiszpańskiej po ustąpieniu z tego stanowiska Manuela Azanii. W rządzie Alejandro Lerroux otrzymał tekę Ministra Spraw Wewnętrznych. W 1934 roku stworzył Unię Republikańską (Unión Republicana), która weszła w skład Hiszpańskiego Frontu Ludowego. W lutym 1936 został przewodniczącym Kortezów, a po ustąpieniu Alcala-Zamory objął tymczasowo urząd prezydenta republiki. Podjął nieudaną próbę negocjacji ze zbuntowanymi generałami. Po zakończeniu wojny domowej znalazł się na emigracji, był szefem rządu republikańskiego na wygnaniu[1].
Bibliografia
Nowa encyklopedia powszechna PWN t. 4, Warszawa 1998.
Przypisy
↑Pio Moa: Mity wojny domowej. Warszawa: FRONDA, 2007, s. 579.