Dziadek Mróz (ros.Дед Мороз) – pierwotnie postać ze wschodniosłowiańskiego folkloru, w okresie istnienia Związku Radzieckiego spopularyzowana tamże jako świecki odpowiednik Świętego Mikołaja, z którym czasem bywa mylony. Dziadek Mróz pojawia się na Nowy Rok, żeby wręczać dzieciom prezenty. Jego wnuczką jest Śnieżynka. W okresie stalinowskim rozszerzano teren jego działania na inne kraje bloku wschodniego, w tym Polskę. Od 2005 w Rosji obchodzone są urodziny Dziadka Mroza, które wypadają 18 listopada[1]. Obchody mają miejsce w miejscowości Wielki Ustiug w północnej części Rosji, która jest uważana za siedzibę Dziadka Mroza.
W południowej części Puszczy Białowieskiej, po białoruskiej stronie, w pobliżu wsi Kamieniuki, znajduje się jedna z największych tutejszych atrakcji – siedziba Dziadka Mroza[2].
Historia
Dawne opowieści przedstawiały Dziadka Mroza jako nikczemnego i okrutnego czarnoksiężnika, podobnego do starych słowiańskich bogów: „Pozwizda” – boga wiatru i pogody, „Zimnika” – boga zimy i „Korochuna” – boga podziemnego świata. Według legendy, Dziadek Mróz lubił zamrażać ludzi i porywać dzieci, które wsadzał do swojego olbrzymiego worka. Rodzice, żeby je odzyskać, musieli dawać mu w zamian prezenty[3].
Jednakże pod wpływem prawosławnych tradycji, charakter Dziadka Mroza z czasem zupełnie się zmienił i przejął niektóre cechy holenderskiegoSinterklaasa, odpowiednika Świętego Mikołaja.
W XIX wieku obraz i legenda Dziadka Mroza został ostatecznie ukształtowany przez literaturę. Duży wpływ miała na to bajka sławnego rosyjskiego dramaturga Aleksandra Ostrowskiego, Śnieżynka, oraz librettoNikołaja Rimskiego–Korsakowa na niej oparte. Pod koniec XIX wieku Dziadek Mróz stał się w Imperium Rosyjskim najpopularniejszą noworoczną postacią rozdającą dzieciom prezenty[potrzebny przypis]. W czasach przedrewolucyjnych Dziadek Mróz przynosił prezenty raczej w prawosławne święta Bożego Narodzenia (według kalendarza gregoriańskiego 7 stycznia) niż na Nowy Rok.[4]
Po rewolucji październikowej bożonarodzeniowe tradycje nie był pochwalane, ponieważ uważano je za zbyt „burżuazyjne i religijne”[5]. Podobnie było z Dziadkiem Mrozem – w 1928 ogłoszono go „sojusznikiem” duchowieństwa i kułaka. Niemniej jednak, jego aktualny wizerunek przyjął swoją formę w czasach ZSRR i stał się głównym symbolem noworocznych świąt, które zastąpiły Boże Narodzenie. Pomimo to niektóre bożonarodzeniowe tradycje zostały przywrócone po słynnym liście Pawła Postyszewa, opublikowanym w Prawdzie, 28 grudnia 1935. W czasach stalinowskich Dziadek Mróz, Śnieżynka oraz Nowy Roczek pojawiali się w typowo komunistycznych szopkach bożonarodzeniowych oraz przedstawieniach jasełkowych, w których odgrywali role Świętej Rodziny[6].
W okresie radzieckiej dominacji w Europie Środkowo-Wschodniej, Dziadek Mróz przeniknął też do tradycji wielu narodów, zastępując swoje miejscowe odpowiedniki, które po rozpadzie ZSRR usiłowano przywrócić.
W 1998 ówczesny mer MoskwyJurij Łużkow oświadczył, że rosyjski Dziadek Mróz mieszka w mieście Wielki Ustiug w obwodzie wołogodzkim. Duża popularność jaką się cieszy sprawiła, że w latach 2003–2010 do miejscowego urzędu pocztowego przyszło dwa miliony listów z Rosji i całego świata[7]. 7 stycznia 2008 Władimir Putin oznajmił, że odwiedził dom Dziadka Mroza w Wielkim Ustigu, co było częścią obchodów prawosławnej wigilii Bożego Narodzenia[8].
Futrzana czapa lub uszanka – nie nosi infuły (właściwie cebulastej mitry, ponieważ święty wywodził się z tradycji kościoła wschodniego) jak św. Mikołaj w wydaniu tradycyjnym ani czapki z pomponem jak zamerykanizowany św. Mikołaj.
Jego długi do pięt kożuch może być nie tylko czerwony, ale także błękitny lub srebrny; jest przepasany sznurem, a nie pasem.
Podpiera się kosturem, a nie pastorałem (zamerykanizowany św. Mikołaj niczym się nie podpiera).
