Edward Mikajeli Mirzojan, orm. Էդվարդ Միքայելի Միրզոյան, ros. Эдвард Михайлович Мирзоян Edward Michajłowicz Mirzojan (ur. 12 maja 1921 w Gori[1][2], zm. 5 października 2012 w Erywaniu[3][4]) – armeński kompozytor.
Życiorys
Syn kompozytora Mikajela Mirzojana (1888–1958)[1]. Uczył się w szkole muzycznej w Erywaniu (1928–1936)[1] oraz w erywańskim konserwatorium u Wartkesa Taliana (1936–1941)[1][2]. Od 1946 do 1948 roku był uczniem Gienricha Litinskiego i Nikołaja Piejki w Armeńskim Domu Kultury w Moskwie[1][2]. Od 1948 roku był wykładowcą konserwatorium w Erywaniu[1][2], w 1965 roku otrzymał tytuł profesora[1][2]. Od 1957 roku był przewodniczącym Związku Kompozytorów Armeńskiej SRR, a od 1962 roku sekretarzem Związku Kompozytorów ZSRR[1]. Otrzymał tytuł Ludowego Artysty Armeńskiej SRR (1963) i Ludowego Artysty ZSRR (1981)[1]. Odznaczony został armeńskim Orderem Honoru (2011)[5].
Tworzył w stylistyce neoklasycznej, z wykorzystaniem elementów pochodzących z armeńskiego folkloru muzycznego[1][2]. W jego muzyce dostrzegalne są wpływy Prokofjewa, Szostakowicza i Bartóka[1].
Wybrane kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych[1])
Utwory orkiestrowe
- Lorenzo Sako (1941)
- Bohaterom Wielkiej Wojny Ojczyźnianej (1944)
- Tańce symfoniczne (1946)
- Uwertura uroczysta (1947)
- Poemat symfoniczny (1955)
- Introdukcja i Perpetuum mobile na skrzypce i orkiestrę (1955)
- Symfonia na orkiestrę smyczkową i kotły (1962)
- Epitafium dla Arama Chaczaturiana (1979)
Utwory kameralne
- 2 kwartety smyczkowe (I 1947, II 1956)
- Sonata na wiolonczelę i fortepian (1967)
Utwory fortepianowe
- Poemat (1970)
- Album dla mojej wnuczki (1983)
Kantaty
Przypisy
