Edward Redwanz

Edward Redwanz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	6 kwietnia 1937 Mokre
Przebieg służby
Lata służby	1955–1997
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Formacja	Wojska Obrony Powietrznej Kraju
Jednostki	3 DA OPK, WOSR, 3 KOP, AON
Stanowiska	dowódca 3 DA OPK, komendant WOSR, dowódca 3 KOP, zastępca komendanta AON
Odznaczenia

Edward Redwanz (ur. 6 kwietnia 1937 w Mokrem k. Czerska) – generał brygady WP.

Syn Ludwika i Anny. Absolwent Państwowego Liceum Elektronicznego w Gdańsku (1955), elew Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze 1955–1958, następnie dowódca stacji radiolokacyjnej i technik radiolokacji w 129. Samodzielnym Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Szczecinie. Od wiosny 1960 kierownik warsztatów radiolokacyjnych sekcji uzbrojenia tego pułku. XII 1960–XII 1961 na kursie wojsk rakietowych Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju w Bemowie Piskim, mianowany porucznikiem i dowódcą plutonu radiotechnicznego, następnie dowódcą baterii i zastępcą dowódcy dywizjonu ds. technicznych. 1966–1968 starszy pomocnik szefa wydziału szkolenia sztabu 9 Dywizji Artylerii Obrony Powietrznej Kraju (OPK) w stopniu kapitana, 1968–1971 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP, po czym został majorem i dowódcą 4. Dywizjonu Rakietowego w 3 Łużyckiej Dywizji Artylerii OPK. Od września 1975 podpułkownik. 25 V 1976 – 1 VII 1981 zastępca dowódcy, a 1 VII 1981 – 6 XII 1984 dowódca 3 Łużyckiej Dywizji Artylerii OPK, od września 1981 w stopniu pułkownika. Dowodzona przez niego dywizja uzyskała wysokie oceny podczas inspekcji. 6 XII 1984 – 1 X 1987 komendant Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze. Kierowana przez niego uczelnia została w 1985 wyróżniona za uzyskanie dobrych wyników podczas inspekcji, a w 1987 wyróżniona w rozkazie szkoleniowym MON za osiągnięcie bardzo dobrych wyników w szkoleniu. Jesienią 1987 na podstawie uchwały Rady Państwa mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. 1 X 1987 – 1 VII 1990 dowódca 3. Korpusu OPK we Wrocławiu, przemianowanego w 1990 roku na 3. Korpus Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. 24 III 1991 – 5 V 1997 zastępca komendanta Akademii Obrony Narodowej ds. ogólnych w Warszawie, po czym został pożegnany przez ministra obrony Stanisława Dobrzańskiego i przeniesiony w stan spoczynku.

Służąc w Wojskach Obrony Powietrznej Kraju wyróżnił się podczas strzelań bojowych w złożonej sytuacji operacyjno-taktycznej, uzyskując najwyższe noty ekspertów wojskowych jako dowódca dywizji i jako dowódca korpusu. Był członkiem zespołu dowódcy WOPK zajmującego się modernizacją zestawów rakietowych i członkiem zespołu opracowującego programy szkolenia operacyjno-taktycznego^[1].

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[1]:

• podporucznik – 1958 (promowany przez gen. bryg. pil. J. Raczkowskiego)
• porucznik – 1961
• kapitan – 1966
• major – 1971
• podpułkownik – 1975
• pułkownik – 1981
• generał brygady – 1987

Mieszka w Warszawie. Żonaty z Krystyną z domu Hauza, dwie córki^[2].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1997)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Złoty Krzyż Zasługi (1972)
• Odznaka Honorowa Sybiraka (1995)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1978)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1983)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”^[2]

Jest także Zasłużonym dla województwa warszawskiego, Jeleniej Góry i Wrocławia.

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 287–289.