Fritz Strobl

Fritz Strobl
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1972 ; Lienz
Klub	Skiclub Steinfeld
Debiut w PŚ	9.01 1991, Ga-Pa (33. miejsce – zjazd)
Pierwsze punkty w PŚ	15.01 1994, Kitzbühel (20. miejsce – zjazd)
Pierwsze podium w PŚ	15.12 1996, Val d’Isère; (1. miejsce – zjazd)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Austria
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata (Zjazd)
2. miejsce ;	2001/2002
2. miejsce ;	2005/2006
3. miejsce ;	1996/1997
3. miejsce ;	2000/2001
	Puchar Świata (Supergigant)
3. miejsce ;	1999/2000
3. miejsce ;	2001/2002
	Strona internetowa

Fritz Strobl (ur. 24 sierpnia 1972 w Lienz) – austriacki narciarz alpejski, złoty medalista olimpijski i dwukrotny medalista mistrzostw świata.

Kariera

W zawodach Pucharu Świata Fritz Strobl zadebiutował 9 stycznia 1991 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie zajął 33. miejsce w biegu zjazdowym. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył jednak dopiero trzy lata później, 15 stycznia 1994 roku w Kitzbühel, zajmując 20. miejsce w tej samej konkurencji. W sezonie 1993/1994 punktował jeszcze tylko raz, 5 marca 1994 roku w Aspen zajmując 24. miejsce w zjeździe. W efekcie w klasyfikacji generalnej zajął 116. miejsce.

Na podium zawodów pucharowych pierwszy raz znalazł się 15 grudnia 1996 roku w Val d’Isère, gdzie wygrał zawody w zjeździe. W kolejnych zawodach sezonu 1996/1997 wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym trzykrotnie stawał na podium: 18 stycznia w Wengen był trzeci, a 25 stycznia w Kitzbühel i 12 marca 1997 roku w Vail był najlepszy w zjeździe. Wyniki te dały mu dwunaste miejsce w klasyfikacji generalnej i trzecie miejsce w klasyfikacji zjazdu, w której wyprzedzili go tylko Francuz Luc Alphand i Włoch Kristian Ghedina. W lutym 1997 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Sestriere, gdzie w swojej koronnej konkurencji zajął czwarte miejsce. Walkę o medal przegrał z Ghediną o zaledwie 0,01 sekundy.

Kolejne pucharowe zwycięstwo odniósł 22 stycznia 2000 roku w Kitzbühel, wygrywając zjazd. Zwycięstwo odniósł także 13 lutego 2000 roku w Sankt Anton, tym razem zwyciężając w supergigancie, a 16 marca w Bormio był trzeci w tej konkurencji. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie siódmą pozycję, a w klasyfikacji supergiganta był trzeci, za dwoma rodakami: Hermannem Maierem i Wernerem Franzem. W międzyczasie tylko trzykrotnie plasował się na podium: 13 marca 1998 roku Crans-Montana był trzeci w zjeździe, 21 grudnia 1998 roku w Innsbrucku trzecie miejsce zajął w supergigancie, a 29 grudnia 1998 roku w Bormio był drugi w zjeździe. W sezonach 1997/1998 i 1998/1999 plasował się poza czołową dziesiątką klasyfikacji generalnej. W tym czasie wystąpił także na igrzyskach olimpijskich w Nagano w 1998 roku, zajmując jedenaste miejsce w zjeździe. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Vail nie wystartował.

Z mistrzostw świata w Sankt Anton w 2001 roku również wrócił bez medalu. Wystąpił tam tylko w biegu zjazdowym, który ukończył na szóstym miejscu. W zawodach pucharowych trzykrotnie mieścił się w najlepszej trójce: 9 grudnia 2000 roku w Val d’Isère i 3 marca 2001 roku w Kvitfjell był trzeci, a 27 stycznia w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w zjeździe. W klasyfikacji generalnej dało mu to trzynaste miejsce, a w klasyfikacji zjazdu był trzeci za Maierem i kolejnym Austriakiem, Stephanem Eberharterem. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 2001/2002, który ukończył na piątej pozycji. Na podium plasował się pięciokrotnie: 28 grudnia 2001 roku w Bormio był drugi w zjeździe, dzień później w tej samej konkurencji był najlepszy, 26 stycznia w Garmisch-Partenkirchen wygrał supergiganta, 2 lutego w Sankt Moritz był drugi w zjeździe, a 7 marca 2002 roku w Altenmarkt-Zauchensee był drugi w supergigancie. W efekcie był drugi za Eberharterem w klasyfikacji zjazdu i trzeci w klasyfikacji supergiganta, w której lepsi byli tylko Eberharter i Didier Cuche ze Szwajcarii. W 2002 roku brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, odnosząc swój największy sukces. W biegu zjazdowym wywalczył tam złoty medal, wyprzedzając Lasse Kjusa z Norwegii oraz Stephana Eberhartera. Na tych samych igrzyskach był też czwarty w supergigancie, przegrywając walkę o brąz z innym Austriakiem, Andreasem Schiffererem.

W kolejnych dwóch sezonach osiągał nieco słabsze wyniki. Czterokrotnie stawał na podium, jednak nie odniósł zwycięstwa: 29 grudnia 2002 roku w Bormio, 31 stycznia 2004 roku w Garmisch-Partenkirchen oraz 6 marca w Kvitfjell i 10 marca 2004 roku w Sestriere zajmował drugie miejsce w zjeździe. W klasyfikacjach końcowych nie stawał na podium, najlepszy wynik w tym czasie osiągnął w klasyfikacji zjazdu w sezonie 2003/2004, kiedy zajął czwarte miejsce. W lutym 2003 roku brał udział w mistrzostwach świata w Sankt Moritz, zajmując dziesiąte miejsce w zjeździe. W sezonie 2004/2005 na podium stawał czterokrotnie: 29 grudnia 2004 roku w Bormio był trzeci w zjeździe, 24 stycznia w Kitzbühel i 10 marca w Lenzerheide był trzeci w supergigancie, a 19 lutego 2005 roku w Garmisch-Partenkirchen zajął trzecie miejsce w zjeździe. W klasyfikacji generalnej był ósmy, w klasyfikacji zjazdu był szósty, a w klasyfikacji supergiganta zajął dziesiąte miejsce. W lutym 2005 roku wystąpił w zjeździe na mistrzostwach świata w Bormio, kończąc rywalizację na czwartej pozycji. Walkę o podium wygrał tam Michael Walchhofer, który był szybszy o 0,08 sekundy.

Ostatnie pucharowe zwycięstwo Strobl odniósł na początku sezonu 2005/2006, kiedy 26 listopada 2005 roku w Lake Louise był najlepszy w zjeździe. W następnych zawodach jeszcze trzy razy znalazł się na podium: 10 grudnia w Val d’Isère i 29 grudnia 2005 roku w Bormio był drugi w zjeździe, a 14 stycznia 2006 roku w Wengen w tej samej konkurencji był trzeci. Sezon zakończył na dwunastej pozycji w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji zjazdu zajął drugie miejsce za Walchhoferem. W lutym 2006 startował na igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie w swoim jedynym starcie, biegu zjazdowym, zajął ósmą pozycję. Ostatnie podium w zawodach Pucharu Świata wywalczył 16 grudnia 2006 roku w Val Gardena, gdzie zajął trzecie miejsce w zjeździe. W czołowej dziesiątce znalazł się jeszcze tylko trzy razy i sezon 2006/2007 zakończył na 28. miejscu w klasyfikacji generalnej. W swoich ostatnich pucharowych zawodach, 15 marca 2007 roku w Lenzerheide wystąpił przebrany za Mozarta^[1]. Ostatnie sukcesy osiągnął podczas mistrzostw świata w Åre w 2007 roku, gdzie zdobył dwa medale. Wspólnie z Renate Götschl, Michaelą Kirchgasser, Benjaminem Raichem, Marlies Schild i Mario Mattem zdobył złoty medal w rywalizacji drużynowej. Ponadto w supergigancie zdobył srebrny medal, rozdzielając na podium Włocha Patricka Staudachera i Bruno Kernena ze Szwajcarii.

Dwukrotnie zdobywał mistrzostwo Austrii: w 1999 roku wygrał supergiganta, a w 2001 roku był najlepszy w zjeździe. W 2002 roku otrzymał także Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii^[2]. Karierę sportową zakończył w maju 2007 roku i rozpoczął pracę w policji w Salzburgu^[3].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
11.	13 lutego	1998	Nagano	Zjazd	1:50,11	+1,23	Jean-Luc Crétier
1.	10 lutego	2002	Salt Lake City	Zjazd	1:39,13	-	-
4.	16 lutego	2002	Salt Lake City	Supergigant	1:21,58	+0,34	Kjetil André Aamodt
8.	12 lutego	2006	Turyn	Zjazd	1:48,80	+1,22	Antoine Dénériaz

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
4.	8 lutego	1997	Sestriere	Zjazd	1:51,11	+0,36	Bruno Kernen
6.	7 lutego	2001	Sankt Anton	Zjazd	1:38,74	+0,92	Hannes Trinkl
10.	8 lutego	2003	Sankt Moritz	Zjazd	1:43,54	+1,24	Michael Walchhofer
4.	5 lutego	2005	Bormio	Zjazd	1:56,22	+0,95	Bode Miller
2.	14 lutego	2007	Åre	Supergigant	1:14,30	+0,32	Patrick Staudacher
22.	11 lutego	2007	Åre	Zjazd	1:44,68	+2,29	Aksel Lund Svindal
1.	18 lutego	2007	Åre	Drużynowo	18 pkt	-	-