Front Stalingradzki

Front Stalingradzki

Сталинградский фронт

Dowództwo Frontu Stalingradzkiego: Nikita Chruszczow, Aleksiej Kiriczenko, Aleksiej Czujanow i Andriej Jeriomienko. Grudzień 1942
Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	1942
Rozformowanie	1942
Tradycje
Rodowód	Front Południowo-Zachodni
Kontynuacja	Front Południowy
Dowódcy
Pierwszy	marszałek Siemion Timoszenko
Ostatni	gen. płk Andriej Jeriomienko
Działania zbrojne
II wojna światowa Bitwa o Stalingrad
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Podległość	Stawka
Skład	patrz: struktura organizacyjna

Front Stalingradzki (ros. Сталинградский фронт) – jedno z wielkich operacyjno-strategicznych ugrupowań wojsk Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.

Utworzony 12 lipca 1942 z wycofanych z rejonu Stalingradu wojsk Frontu Południowo-Zachodniego^[1]. Rozwinął się na linii: Pawłowsk, Wierchni Mamon, Wiereszenka, Serafimowicz, Klecka, Sirotinka, Jeżowka, przeciwko części sił niemieckiej Grupy Armii "B". Brał udział w bitwie stalingradzkiej. 9 sierpnia został podporządkowany dowódcy Frontu Południowo-Wschodniego. 28 września 1942 Front Stalingradzki przemianowano na Front Doński, a jego nazwę przejął Front Południowo-Wschodni, który do 18 listopada prowadził walki obronne, a 19 – 30 listopada wspólnie z Frontem Dońskim i Frontu Południowo-Zachodniego dokonał okrążenia 6 Armii niemieckiej pod Stalingradem. 1 stycznia 1943 przemianowany na Front Południowy^[1].

Dowódcy frontu^[1]:

• marszałek Siemion Timoszenko od 2 lipca 1942
• gen. por. Wasilij Gordow od 23 lipca do 13 sierpnia
• płk/ gen. Andriej Jeriomienko od 13 sierpnia do 30 września 1942.

• Bolszaja Sowietskaja Encykłopedija, Moskwa 1978,
• Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.