George Kenneth Mallory (1900–1986) – amerykański anatomopatolog, współtwórca opisu podłużnego pęknięcia błony śluzowej przełyku związanego z wymiotami – zwanego Zespołem Mallory’ego-Weissa.
George K. Mallory, urodził się w Bostonie (stan Massachusetts) 14 lutego 1900 roku. Był synem Franka B. Mallory’ego – profesora patologii na Harvard Medical School. W 1926 roku ukończył studia medyczne na Harvardzie. Następnie podjął pracę w instytucie patologii założonym przez swego ojca w Boston City Hospital, którego dyrektorem został w 1951.[1] Wykładał zarówno na Harvard Medical School, jak i na Boston Medical School. Został mianowany profesorem 1948 roku. W 1966 odszedł na emeryturę.
Początkowo interesował się chorobami nerek i wątroby[2]. W 1929 wraz z Somą Weissem, lekarzem z Harvardu, opisał 15 przypadków ciężkich, bolesnych krwotoków wywołanych przez rozerwanie błony śluzowej przełyku lub okolicy wpustu spowodowanych wymiotami mającymi związek nadużywaniem alkoholu[3]. 6 kolejnych przypadków Mallory i Weiss opisali w 1932 roku[4].
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Barry G. Firkin, Judith A. Whitworth: Dictionary of medical eponyms. New York: Parthenon Pub., 1996. ISBN 978-1-85070-333-4. Brak numerów stron w książce
- ↑ Herbella FA, Matone J, Del Grande JC. Eponyms in esophageal surgery. II. Dis Esophagus 2005;18: 4–16
- ↑ Soma Weiss, George Kenneth Mallory. Hemorrhages from lacerations of the cardiac orifice of the stomach due to vomiting.. „American Journal of the Medical Sciences”. 178, s. 506-15, 1929.
- ↑ Soma Weiss, George Kenneth Mallory. Lesions of the cardiac orifice of the stomach produced by vomiting.. „Journal of the American Medical Association”. 98, s. 1353-1355, 1932.
