Był synem handlarza win[1]. Przed wojną studiował na kilku wydziałach, a w 1915 wstąpił do niemieckiej piechoty[1]. W latach 1915–1918 oficer Armii Cesarstwa Niemieckiego, odznaczony Żelaznym Krzyżem II i I klasy. Awansował do stopnia kapitana[1]. W latach 1920–1930 działał we władzach chrześcijańskich związków zawodowych. W 1923 protestował przeciwko okupacji Zagłębia Ruhry. Działacz Partii Centrum. W latach 1924–1933 zasiadał w Reichstagu jako poseł[1] z Breslau (Wrocław). W latach 1929–1930 przewodził frakcji parlamentarnej partii Centrum[1]. Po objęciu władzy przez NSDAP wyemigrował w 1934 roku do Stanów Zjednoczonych[2], gdzie był wykładowcą na Uniwersytecie Harvarda[1]. W 1954 roku powrócił na krótko do Niemiec, ale potem wrócił do Ameryki, gdzie zmarł[1]. Konsekwentnie, również po II wojnie światowej, głosił tezę, że w okresie międzywojennym Polska nieprzerwanie planowała napaść na Niemcy[3].
Pierwszy gabinet Brüninga (marzec 1930 – październik 1931)
