Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Heinrich Laehr

Bernhard Heinrich Laehr
Ilustracja
Państwo działania

niemcy

Data i miejsce urodzenia

10 marca 1820
Żagań

Data i miejsce śmierci

18 sierpnia 1905
Zehlendorf

profesor tytularny
Specjalność: medycyna
Doktorat

1843

Profesura

1891

Multimedia w Wikimedia Commons
Marie i Heinrich Lehr – płaskorzeźba na nagrobku Laehrów autorstwa Adele Paasch

Bernhard Heinrich Laehr (ur. 10 marca 1820 w Żaganiu, zm. 18 sierpnia 1905 w Zehlendorfie) – niemiecki lekarz psychiatra.

Życiorys

Syn Augusta Laehra i Dorothei Friederike z domu Henn. Od 1839 studiował medycynę Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie, od 1841 na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle. Jego nauczycielami byli patolog Peter Krukenberg i Ernst Blasius, w którego klinice chirurgicznej Laehr został, jeszcze jako student, asystentem. W 1843 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. W latach 1842/43 jako młodszy lekarz (Unterarzt) w Fundacji Francka w Halle. W 1848 roku został lekarzem asystentem w zakładzie psychiatrycznym (Provinzial-Irrenanstalt) w Halle, kierowanym przez Heinricha Philippa Augusta Damerowa. Od 1850 był sekundariuszem w tym zakładzie. W 1853 roku założył prywatny zakład psychiatryczny dla kobiet "Schweizerhof" w Berlinie-Zehlendorf, którym kierował do 1889 roku (po nim prowadzenie zakładu przejął syn Hans Laehr). Od 1857 roku był redaktorem naczelnym czasopisma psychiatrycznego "Allgemeine Zeitschrift für Psychiatrie und psychisch-gerichtliche Medicin", popularnie nazywanego "Laehrs Zeitschrift" albo "Grünen Heinrich" (miało zieloną okładkę). W 1864 współzakładał Verein der deutschen Irrenärzte. Był też jednym z założycieli Deutsche Gesellschaft für Psychiatrie i jego przewodniczącym w latach 1867–98. W 1891 został profesorem tytularnym. Zmarł w 1905 roku. Wspomnienia pośmiertne napisali Schaefer[1], Moeli[2], Bloch[3], Boedeker[4]

W 1854 ożenił się z wdową Johanną Henriettą Marią von Krebs, z domu Otto (1824–1902). Mieli pięciu synów (jeden zmarł w dzieciństwie) i dwie córki. Jego synowie Hans (1856–1929) i Max (1865–1936) również byli lekarzami psychiatrami.

Dorobek naukowy

Laehr wprowadził do medycyny termin morfinizmu (1872). Zasłużony dla organizacji opieki psychiatrycznej w Niemczech, nadzorował budowę zakładów psychiatrycznych w Lengerich (1864), Berlinie-Dalldorf (1882), Eberswalde (1865), Owińskach (1880), Grafenbergu (1882), Düren (1880), Andernach (1867), Merzig (1876), Schwerinie (1874) i Poczdamie (1886). Był jednym z głównych krytyków reform lecznictwa psychiatrycznego w Niemczech, proponowanych przez Griesingera[5].

Był też jednym z pierwszych historyków psychiatrii[6]. W 1895 roku opublikował 2000-stronicową, trzytomową bibliografię Die Literatur der Psychiatrie, Neurologie und Psychologie, w której wymienił około 16000 prac 8500 autorów, poruszających tematykę psychiatrii, neurologii i psychologii w okresie od 1459 do 1799.

Prace

  • De mutationibus genitalium muliebrium brevi post conceptionem, addita disquisitione anatomica virginis statim post coitum defunctæ instituta. typ. Ruffianis. Halis, 1843.
  • Ueber Irrsein und Irrenanstalten. Für Aerzte und Laien. Nebst einer Übersicht über Deutschlands Irrenwesen und Irrenanstalten, ereläutert durch eine colorirte Karte. Halle: Pfeiffer, 1852.
  • Joseph Guislain’s klinische Vorträge über Geisteskrankheiten. Nebst 6 Taff. Berlin, 1854.
  • Zusammenstellung der Irrenanstalten Deutschlands im Jahre 1861. Mit 61 Holzschnitten. Berlin, 1862
  • Fortschritt? Rückschritt! Reform-Ideen des Dr. Griesinger auf dem Gebiete der Irrenheilkunde beleuchtet. Berlin: L. Oehmigke Verlag, 1868.
  • Die Heil- und Pflegeanstalten für Psychisch-Kranke in Deutschland, der Schweiz und den benachbarten deutschen Ländern. Berlin: G.Reimer, 1875.
  • Der neue Entwurf der italienischen Regierung betreffs der Ueberwachung und der Organisation ihrer öffentlichen Irrenanstalten. AZP 33, ss. 323-335 (1876).
  • Asyl Schweizerhof. Privat-Heilanstalt für Psychisch-Kranke weiblichen Geschlechtes. Nach 25jähriger Wirksamkeit. Mit 21 Tafeln. Berlin: G.Reimer, 1878.
  • Die Heil- und Pflegeanstalten für Psychisch-Kranke des deutschen Sprachgebietes. Mit geographischer Karte. 1882
  • Gedenktage der Psychiatrie aller Länder. 1885
  • Die Fürsorge für Epileptische und das Gesetz vom 11. Juli 1891. Dtsch med Wochenschr 18, ss. 150-152 (1892)
  • Zur Reform des Irrenwesens in Preussen[7]. (1893)
  • Die Literatur der Psychiatrie, Neurologie und Psychologie im 18. Jahrhundert. Berlin: George Reimer 1895
  • Die Literatur der Psychiatrie, Neurologie und Psychologie von 1459-1799. Berlin, G. Reimer, 1900. Band I [1] Band II [2] Band III [3]

Przypisy

  1. ↑ Allgemeine Zeitschrift für Psychiatrie 62: 893 (1905)
  2. ↑ Moeli, Nekrolog. Heinrich Laehr, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 41 (1), 1906, s. 367–370, DOI: 10.1007/BF02054496, ISSN 0003-9373 (niem.).
  3. ↑ Martine Bloch: Heinrich Laehr. Marochner, 1905
  4. ↑ Boedeker. Heinrich Laehr †. Dtsch med Wochenschr 31, s. 1439 (1905)
  5. ↑ BGPN - Berliner Gesellschaft für Neurologie und Psychiatrie. [dostęp 2010-06-27].
  6. ↑ Ernest Harms, Historical notes. The Early Historians of Psychiatry, „The American Journal of Psychiatry”, 113 (8), 1957, s. 749–752, DOI: 10.1176/ajp.113.8.749, ISSN 0002-953X.
  7. ↑ Heinrich Laehr, Zur Reform des Irrenwesens in Preussen, „Deutsche Medizinische Wochenschrift”, 19 (34), 1893, s. 829–830, DOI: 10.1055/s-0028-1143889, ISSN 0012-0472 (niem.).

Bibliografia

Literatura dodatkowa
  • Schmiedebach H-P: "Irrenanstaltspolitik" um 1868: Stadtasyl und Anstaltspflege - Wilhelm Griesinger und Heinrich Laehr. W: Helmchen H (Hrsg.): Psychiater und Zeitgeist – Zur Geschichte der Psychiatrie in Berlin. Lengerich 2008, ss. 179-198.

Linki zewnętrzne
Kembali kehalaman sebelumnya