Heinrich Schenker (ur. 19 czerwca 1868 w Podhajcach lub Wiśniowczyku koło Tarnopola, zm. 14 lub 22 stycznia 1935 w Wiedniu) – austriacki teoretyk muzyki, kompozytor, pedagog, autor podręczników.
Życiorys
W wieku 13 lat został wysłany na studia do Lwowa, do Karola Mikulego, ucznia Fryderyka Chopina. Kompozycję studiował m.in. u Antona Brucknera[1]. Studiował w konserwatorium i na uniwersytecie w Wiedniu[2].
Twórca warstwowej teorii budowy dzieła muzycznego i metody jego analizy (analiza schenkerowska). Napisał rozprawy analityczne: Der Tonwille (1921–24), monografię V i IX symfonii Ludwiga van Beethovena (1925, 1912)[1], Neue musikalische Theorien und Phantasien - tom 1 (1906, 1910, 1922, 1935)[2].
Jest autorem utworów fortepianowych i pieśni[1].
Dzieła
Pisma
- Neue musikalische Theorien und Phantasien
- Band 1: Harmonielehre. 1906
- Band 2: Kontrapunkt. 1910
- Band 3: Der freie Satz. 1935
- Der Tonwille. Flugblätter zum Zeugnis unwandelbarer Gesetze der Tonkunst einer neuen Jugend dargebracht, 10 Bde., Wien/Leipzig 1921–1924
- Das Meisterwerk in der Musik. Drei Jahrbücher, München 1925, 1926 und 1930
- Ein Beitrag zur Ornamentik. 1904
- Instrumentations-Tabelle. 1908
- Beethovens neunte Sinfonie. 1912
- Brahms Johannes, Oktaven, Quinten u.a.. 1933
- Fünf Urlinie-Tafeln. 1935
Kompozycje
- 1. Versteckte Jasminen (Liliencron) – 2. Wiegenlied (Liliencron) – 3. Vogel im Busch (Liliencron) – 4. Ausklang (Jacobowski) – 5. Allein (Jacobowski) – 6. Einkleidung (Müller)
- 1. Und noch im alten Elternhause (Dehmel) – 2. Gärtner (Eichendorff) – 3. Meeres Stille (Goethe)
- Mondnacht für 4-stimmigen gemischten Chor und Klavier. Tekst: Richard Dehmel
Przypisy
Linki zewnętrzne
