Henryk Antoni Szuman (ur. 13 czerwca 1882 w Toruniu, zm. 2 października 1939 w Fordonie) – polski duchowny, dziekan i proboszcz parafii św. Mateusza w Starogardzie Gdańskim, Sługa Boży.
Życiorys
Pochodził z wielodzietnej rodziny lekarza, społecznika Leona i Eugenii z Gumpertów[1]. W toruńskim gimnazjum był przewodniczącym tajnej organizacji nawiązującej do tradycji filomackiej (1896–1900)[1]. Od 1904 roku studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie[1]. W tym okresie kierował patriotyczną organizacją studencką[1]. Po ukończeniu studiów filozoficzno–teologicznych 23 lutego 1908 roku otrzymał sakrament święceń kapłańskich[1]. Apostolat realizował duszpasterzując w Brodnicy nad Drwęcą, Lubichowie, Dobrczu, jako wikariusz w Nidzicy i Wielu[1]. Kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. 3 maja 1915 roku skierowano go do Trzebcza, gdzie objął obowiązki proboszcza[1]. Zorganizował pomoc dzieciom osieroconym w wyniku I wojny światowej[2] i uratował grupę kilkudziesięciu dzieci przed zgermanizowaniem[1]. Taką samą funkcję pełnił od 20 maja 1920 roku w Nawrze i od 14 czerwca 1932 roku w parafii św. Mateusza w Starogardzie Gdańskim[2], zaś w latach 1937–1939 pełnił obowiązki dziekana dekanatu starogardzkiego[1].
Był budowniczym kościoła św. Wojciecha i pierwszym administratorem parafii św. Wojciecha. Należał do licznych polskich organizacji oświatowych i charytatywnych, określany jako apostoł trzeźwości i miłości wobec ubogich. Papież Pius XI nadał mu tytuł prałata[1][2].
1 września 1939 został zmuszony opuścić parafię. Zastrzelony 2 października 1939 r. w publicznej egzekucji pod murem kościoła św. Mikołaja w Fordonie k. Bydgoszczy. Przed rozstrzelaniem wzniósł okrzyk: „Niech żyje Chrystus Król, niech żyje Polska”.
Jest jednym ze 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej.
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
