Hipoplazja

Hipoplazja (łac. hypoplasia, z stgr. υπó, hipo – pod, tu: mało + stgr. πλάσις, plasis – kształtować, formować, por. plastyczny), niedorozwój – typ niecałkowitej morfogenezy, polegający na zbyt słabym wykształceniu się narządu przebiegającym ze zmniejszeniem ilości komórek. Hipoplazji narządu często towarzyszy upośledzenie jego czynności. Hipoplazja narządów nierzadko wchodzi w skład obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych, może też stanowić wadę izolowaną. Termin wprowadzony przez Rudolfa Virchowa w 1870 roku.

• mikrocefalia, czyli małogłowie (microcephalia)
• hipoplazja żuchwy, czyli mikrognacja (micrognathia)
• hipoplazja warg (microcheilia)
• hipoplazja tarczycy (hypoplasia glandulae thyroideae) w zespole Di George'a
• mikrocja (microtia) – hipoplazja małżowin usznych
• mikroglosja (microglossia) – hipoplazja języka
• mikromelia (micromelia) – niedorozwój kończyn
• hipodaktylia (hypodactylia) – niedorozwój palców
• hipoplazja jąder (hypoplasia testium) w zespole Klinefeltera
• hipoplazja szkliwa (hypoplasia enameli) w hipoplazji Turnera
• hipoplazja płuca (hypoplasia pulmonis)
• zespół hipoplazji lewego serca.

• agenezja
• aplazja
• hiperplazja

• Lech Korniszewski, Dziecko z zespołem wad wrodzonych. Diagnostyka dysmorfologiczna, wyd. II, PZWL 2005 ISBN 83-200-3042-0.
• Jerzy Stachura, Wenancjusz Domagała, Patologia znaczy słowo o chorobie, t. 1, Patologia ogólna. Wydawnictwo Polskiej Akademii Umiejętności, Kraków 2003. ISBN 83-88857-65-7.