W 1974 powrócił do kraju jako dowódca sił zbrojnych FNLA biorących udział w wojnie o niepodległość[2]. W 1975 ogłosił się prezydentem Ludowo-Demokratycznej Republiki Angoli. Do jego klęski doprowadził rząd Ludowej Republiki Angoli, który pokonał oddziały FNLA i został uznany przez opinię międzynarodową za reprezentanta narodu angolskiego[5][2].
W 1976 ponownie udał się na emigrację do Zairu. Do kraju powrócił w 1991. W 1992 wziął udział w wyborach prezydenckich, w których zyskał niewielkie poparcie społeczne[2][3].
Był zwolennikiem bliskich relacji z Zachodem (przez pewien czas był zwolennikiem tendencji prochińskiej, z poglądów tych jednak zrezygnował po interwencji rządu Zairu)[6] i konserwatyzmu[3].
