Indura została wyzwolona po dwumiesięcznej bolszewickiej okupacji 24 września 1920 r. przez polskie oddziały II Brygady 21 Dywizji Piechoty Górskiej gen. Andrzeja Galicy. Walki trwały od godziny 8. rano w ciągu całego dnia z uwagi na zacięty opór bolszewików. Według Tadeusza Kutrzeby Indura przechodziła z rąk do rąk w ciągu dnia kilka razy. Udało się na stałe opanować miasteczko dopiero o godz. 22., po czym brygada po krótkim odpoczynku ruszyła w kierunku Niemna do Komotowa. Prowadząc natarcie ze strony Odelska na Indurę oddziały 21. Dywizji Górskiej stoczyły zacięte walki z cofającymi się oddziałami bolszewickimi pod Żarnówką Małą i Wielką. Według Janusza Odziemkowskiego w walkach o Indurę Dywizja Górska straciła około 200 żołnierzy. Miejsce spoczynku żołnierzy polskich poległych w tych walkach nie jest znane.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku miasteczko zamieszkiwało 2.323 osoby, wśród których 546 było wyznania rzymskokatolickiego, 68 prawosławnego a 1.709 mojżeszowego. Jednocześnie 769 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 41 białoruską, 1.507 żydowską, 5 rosyjską a 1 łotewską. Było tu 336 budynków mieszkalnych[5].
Podczas okupacji hitlerowskiej, w sierpniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 2800 osób. 2 listopada 1942 roku Niemcy ostatecznie zlikwidowali getto. Żydów wywieziono do obozu w Kiełbasinie[6].
↑Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 97.
↑Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 30.
↑Geoffrey P.G.P.MegargeeGeoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part A, s. 895.
