Józef Jan Baszak (ur. 18 lutego1932 w Sanoku, zm. 22 czerwca2022) – polski ekonomista, pracownik przedsiębiorstw oraz działacz polityczny i społeczny związany z Sanokiem.
Życiorys
Józef Jan Baszak urodził się 18 lutego 1932 w Sanoku jako jedno z dziewięciorga dzieci Michała (1888-1968, rodem z Wojutycz) i Franciszki z domu Żołnierczyk (1894-1969)[1][2][3][a]. W rodzinnym mieście uczył się w Szkole Powszechnej im. Tadeusza Kościuszki na Posadzie[2]. Potem kształcił się w sanockich szkołach ekonomicznych, gdzie w 1949 ukończył czteroletnie Gimnazjum Kupieckie, a następnie dwuletnie Technikum Administracyjno-Gospodarcze II stopnia[4][2]. W latach 50. był zawodnikiem sekcji tenisa stołowego i tenisa ziemnego w klubie ZKS Stal Sanok[5]. Po maturze studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach, gdzie w 1955 ukończył studia pierwszego stopnia w zakresie rachunkowości przemysłu[2]. Podczas studiów udzielał się w działalności AZS i pracował przy budowie Stadionu Śląskiego[6]. W późniejszych latach 1959-1962 w katowickiej WSE odbył studia drugiego stopnia w zakresie finansów, uzyskując tytuł magistra ekonomii[7][2].
Początkowo po studiach, na podstawie nakazu pracy był zatrudniony w Sanockiej Fabryce Wagonów „Sanowag”, a od 15 sierpnia 1956 do 1967 w Terenowym Przedsiębiorstwie Produkcji Materiałów Budowlanych w Sanoku, awansując tam na stanowisko dyrektora naczelnego[2]. Od 15 czerwca 1967 pracował w Sanockim Przedsiębiorstwie Budowlanym, w którym do 1971 był zastępcą dyrektora ds. zaplecza (środków produkcji), a od czerwca 1971 do 5 lipca 1978 sprawował stanowisko dyrektora[8][9][10][11][2]. Z pracy tamże odszedł w ramach sprzeciwu wobec reorganizacji zakładu, przekształcającej SPB w Zakład Budowlano-Montażowy w Sanoku[12][13][10][11]. W latach 1978–1979 był zatrudniony w składzie zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej w Sanoku[14][2]. Później przez dwa lata pracował na obszarze ZSRR w ramach oddelegowania[15][2]. Był zatrudniony w pracach przy gazociągu[15], był pełnomocnikiem Rzeszowskiego Zjednoczenia Budowlanego w Komarnie (Ukraińska SRR)[2]. 1 grudnia 1980 podjął pracę w Sanockich Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku, wpierw na stanowisku specjalisty ds. ekonomicznych w dziale ekonomicznym, a od 16 lutego 1981 jako zastępca dyrektora ds. ekonomicznych[16]. Po nagłej śmierci naczelnego dyrektora zakładu, Zbigniewa Paszty, 2 maja 1981 został mianowany na jego następcę i sprawował stanowisko do 1990[17].
W 1973 został członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku i objął funkcję przewodniczącego Komisji Rozwoju Gospodarczego i Gospodarki Mieszkaniowej[18]. W 1978 uzyskał reelekcję w kadencji 1978-1981, został przewodniczącym Komisji Gospodarki Miejskiej i Rolnictwa oraz z ramienia PZPR zasiadał w Prezydium MRN[19]. W maju 1981 został wybrany członkiem Egzekutywy Komitetu Miejskiego PZPR w Sanoku[20]. Był wybierany członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krośnie: 17-18 czerwca 1981[21][22], 27 stycznia 1984[23][24]. Był wybierany do zarządu Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka: w styczniu 1983[25], w czerwcu 1987[26]. W późniejszych latach 80. był przewodniczącym Miejskiej Komisji Czynów Społecznych w Sanoku[27]. W latach 70. był członkiem Społecznego Komitetu Budowy Ośrodków Sportowych w Sanoku[28]. Na przestrzeni lat w Sanoku udzielał się w komitetach budowy sztucznego lodowiska Torsan, kortów tenisowych, infrastruktury MOSiR, w tym toru lodowego Błonie i zespołu basenów kąpielowych[6][5][15]. Na początki lat 70. był współzałożycielem Sanockiego Klubu Tenisowego[5]. Był dyrektorem komitetu organizacyjnego Mistrzostw Polski w Podnoszeniu Ciężarów 1987 w Sanoku w dniach 27-30 marca 1987[29]. W 1988 otrzymał nominację na wyższy stopień oficerski kapitana rezerwy Ludowego Wojska Polskiego[30].
W późniejszych latach oddał się pracy społecznej w zakresie budowy obiektów sportowych i służby zdrowia[7][35]. Pierwotnie był jednym z założycieli Społecznego Komitetu Pomocy Sanockiemu Szpitalowi[15]. Został prezesem zarządu Sanockiej Fundacji Ochrony Zdrowia (od 2003) i prezesem zarządu Fundacji Zdrowia na Rzecz Szpitala w Sanoku przy ul. 800-lecia 26 „Szpital”[36][37][38][15][7].
Od 1956 jego żoną była Krystyna Wójcicka (1935-2019)[7][2][39]. Miał córkę Grażynę i syna Bogusława[7]. Zmarł 22 czerwca 2022[40]. Został pochowany na Cmentarzu Posada w Sanoku 25 czerwca 2022[41].
Publikacje
Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012 (2016, autor rozdziału Fundacja. Darczyńcy i Wolontariusze)
Historia czynów społecznych w Sanoku 1945–2000 (2016, współautor)
Sanockie Zakłady Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku 1931–1991 (2020, współautor)
↑Józef Baszak: Fundacja Darczyńcy i Wolontariusze. W: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2012, s. 281. ISBN 987-83-934513-1-9.
Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Warszawa: WDA – Zakład Typograficzny, 1978.
Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
Józef Baszak: Powstanie i rozwój Sanockiego Przedsiębiorstwa Budowlanego (1950-1978). W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014. ISBN 978-83-934513-6-4.
Andrzej Radzik: Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane lata 1978-1993. W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014. ISBN 978-83-934513-6-4.
,_SFOZ_2.jpg)
c.jpg)