Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Józef Dąbrowski (prawnik)

Ten artykuł dotyczy historyka. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu.
Józef Dąbrowski
Grabiec
pułkownik KS pułkownik KS
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1876
Radom

Data i miejsce śmierci

13 marca 1926
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1918–1925

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Najwyższy Sąd Wojskowy
Ministerstwo Spraw Wojskowych

Stanowiska

sędzia NSW
szef wydziału

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Józef Dąbrowski (ur. 2 stycznia 1876 w Radomiu, zm. 13 marca 1926 w Warszawie) – pułkownik Korpusu Sądowego Wojska Polskiego, prawnik, adwokat, literat, publicysta i działacz społeczny, wolnomularz[1], przywódca Ligi Państwowości Polskiej[2].

Życiorys

Urodził się w rodzinie Leopolda (1840–1918) i Gabrieli z Żejmów (1852–1921)[3]. Był starszym bratem Mariana, żonatego z pisarką Marią Dąbrowską oraz Wacława, mikrobiologa. Odbył studia w Warszawie i Krakowie. Brał udział w życiu publicznym byłego Królestwa Polskiego jako polityk obozu lewicowo-niepodległościowego, prelegent i publicysta.

W latach 1897–1904 był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, korespondentem warszawskim „Przedświtu”, następnie nauczycielem w Kaliskiej Szkole Handlowej. W latach 1908–1914 był członkiem zarządu oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Kaliszu[4].

Od 1919 był sędzią wojskowym i organizatorem sądownictwa wojskowego. 26 marca 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika Korpusu Sądowego, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów sądowych[6].

26 listopada 1925 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego, a minister spraw wojskowych mianował szefem Wydziału Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych[7].

Pod pseudonimem „J. Grabiec” ogłosił szereg prac publicystycznych i historycznych, z których najważniejsze to:

Grobowiec rodzinny na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
  • Dzieje narodu polskiego (1909),
  • Rok 1863 (1912),
  • Dzieje współczesne (2 t., 1919),
  • Ostatni szlachcic (2 t., 1923),
  • Czerwona Warszawa (1925).

Był mężem Zofii z Żerańskich (1881–1974), z którą miał dwie córki[8].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 213-1-27,28)[3].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905-1928. Warszawa 1984, s. 231.
  2. ↑ Jerzy Z. Pająk, Historia placówki werbunkowej Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego w Radomiu według Stanisława Radonia, [w:] „Między Wisłą a Pilicą”, 2004, t. 5, s. 339.
  3. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: LEOPOLD DĄBROWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-10].
  4. ↑ Henryk Rabiega: 60 lat krajoznawstwa w Kaliszu : 1908–1968. Kalisz: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, Oddział w Kaliszu, 1968, s. 105–106.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921 roku, s. 582.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 301.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 27 listopada 1925 roku, s. 687-688.
  8. ↑ Józef Dąbrowski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-03-13].
  9. ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu szerzenia oświaty w armii”.

Bibliografia

Linki zewnętrzne
Kembali kehalaman sebelumnya