Zgodnie z klasyfikacjami SIL (Ethnologue) i Peta Bahasa na terenie Indonezji funkcjonuje ponad 700 języków[a][1][2]. Indonezja zajmuje drugie miejsce wśród krajów świata pod względem stopnia różnorodności językowej (liczby używanych języków)[3], a 10% wszystkich znanych języków występuje właśnie w tym kraju[4][5]. Dokładna liczba języków Indonezji jest nieokreślona z uwagi na trudności w sprecyzowaniu różnicy między dialektem a odrębnym językiem[6][7].
Ponad 70% lokalnych języków Indonezji jest używanych we wschodniej części kraju[8]. Najbardziej zróżnicowany językowo region to Papua Zachodnia (rozumiana jako zachodnia część Nowej Gwinei)[9]. Najwięcej użytkowników mają jednak języki zachodniej Indonezji, zwłaszcza języki rejonu Jawy – są to jawajski, sundajski i madurski[10][11][12]. Do szczególnie znaczących języków Indonezji (pod względem liczby użytkowników) należą również niektóre języki Sumatry (minangkabau, aceh, batak toba[b], lampung), Celebesu (bugijski, makasarski) i Małych Wysp Sundajskich (balijski z Bali, sasak z wyspy Lombok) oraz silnie zróżnicowane i szeroko rozprzestrzenione odmiany malajskiego (lub języki malajskie)[13]. Niektóre języki Indonezji wypracowały historycznie bogate tradycje literackie; najlepiej znane z nich wykształciły się w zachodniej części kraju (tradycja malajska, piśmiennictwo języków Jawy i okolic), a także wśród ludności południowego Celebesu (tradycja bugijska i makasarska)[14].
Bardzo istotną lingua francaArchipelagu Malajskiego, w tym wysp indonezyjskich, jest język malajski, który zakorzenił się w tej funkcji na długo przed powstaniem dzisiejszej Indonezji, dając początek różnym odmianom kontaktowym[15][16]. W momencie uzyskania niepodległości przez Indonezję malajski został wyniesiony do rangi urzędowego – pod nazwą „język indonezyjski”[17]. Chociaż indonezyjski uchodzi za oznakę jedności narodowej i modernizacji, to języki poszczególnych społeczności pozostają w użyciu lokalnym[18]. Język niderlandzki, pomimo swojej historycznej roli, nigdy nie był powszechnie znany wśród ludności Indonezji, w związku z polityką holenderskich władz kolonialnych, które nie szerzyły jego znajomości, stawiając na popularyzację malajskiego[19]. Indonezja stanowi zatem rzadki przypadek kraju, w którym nie doszło do narzucenia języka kolonizatora[20][21].
Wśród języków Indonezji są zarówno języki szeroko używane (np. jawajskim posługuje się 50–70 mln ludzi), jak i języki małych miejscowych społeczności[22]. Wiele z nich liczy mniej niż 5 tys. użytkowników. Języki te są w różnym stopniu zagrożone wymarciem[3]. Znajdują się pod naporem nie tylko języka narodowego, ale także języków dominujących lokalnie (języków innych grup etnicznych, różnych odmian malajskiego)[23][24]. Jednocześnie szacuje się, że nowoczesnej dokumentacji lingwistycznej poddano mniej niż 10% języków kraju[4]. W szczególności ograniczone są dane nt. języków Moluków (prowincji Moluki i Moluki Północne), wschodnich Małych Wysp Sundajskich i indonezyjskiej Nowej Gwinei[5].
Ludność pochodzenia obcego w Indonezji niekiedy pielęgnuje znajomość swoich języków (np. niderlandzkiego, japońskiego, portugalskiego, tamilskiego czy języków chińskich). Języki te, o charakterze mniejszościowym, w dużej mierze wyszły z użycia. Mandaryński spełnia rolę lingua franca dla rozproszonych skupisk ludności chińskiej[25]. Wśród ludności chińskiej, która uległa silnej asymilacji, występuje szerokie użycie języka indonezyjskiego (a czasem i języków regionalnych, m.in. jawajskiego i sundajskiego), na niekorzyść języków chińskich[26].
W odniesieniu do poszczególnych kategorii języków używa się terminów: bahasa nasional lub bahasa persatuan (język narodowy, język jedności), bahasa daerah (języki regionalne)[c], bahasa asing (języki obce)[27].
Do najbardziej istotnych języków regionalnych Indonezji należy też język malajski, na który składa się ogromny repertuar odmian tradycyjnych i kreolskich. Regionalne odmiany malajskiego (w tym dialekty tradycyjne) mają łącznie dziesiątki milionów użytkowników, lecz nie jest jasne, które z nich powinny być rozpatrywane jako odmiany jednego języka[28]. Nie wypracowano ścisłych kryteriów pozwalających odróżnić języki malajskie (grupę blisko spokrewnionych języków austronezyjskich) od dialektów języka malajskiego (właściwego)[29][30]. Niesprecyzowany jest też status kontaktowych odmian malajskiego, w tym odmian ze wschodniej Indonezji (np. malajskiego miasta Manado i malajskiego ambońskiego), często uchodzących za odrębne języki (lub wręcz języki kreolskie), ale czasem włączanych pod pojęcie języka indonezyjskiego[d].
Spisy ludności ograniczają się do podawania danych nt. największych języków kraju[10].
Rodzime języki Indonezji rozpatruje się w ramach dwóch grup: austronezyjskiej i papuaskiej (nieaustronezyjskiej)[31]. Najbardziej liczne i najszerzej rozprzestrzenione są języki austronezyjskie, które tworzą wielką rodzinę językową, obejmującą zasięgiem dużą część wysp Oceanii i Azji Południowo-Wschodniej[32][33]. W zachodniej części kraju stanowią jedyną autochtoniczną rodzinę językową[34]. Języki zachodniej Indonezji mają typowo od kilkuset tysięcy do kilku milionów użytkowników[4]. Jednocześnie zachodnie obszary archipelagu, zwłaszcza wyspa Jawa, są wśród słabiej zróżnicowanych językowo regionów kraju[35]. Języki tej części kraju, a w szczególności Jawy, należą do najlepiej opisanych w Indonezji[36]. Wiele z nich cieszy się dość silnym wsparciem instytucjonalnym, co sprzyja ich długoterminowej żywotności[37]. Jawajski, używany przez największą grupę etniczną Indonezji, ma na tyle ugruntowaną pozycję, że wywarł znaczny wpływ na rozwój indonezyjskiego języka narodowego[38]. Również sundajski, będący drugim pod względem liczebności użytkowników językiem regionalnym, zajmuje istotne miejsce w indonezyjskich uwarunkowaniach socjopolitycznych[39].
Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja w słabiej zaludnionej wschodniej części Indonezji, która cechuje się ogromnym stopniem różnorodności językowej, przewyższającym zróżnicowanie językowe spotykane na zachodzie kraju[40][41]. Języki wschodniej Indonezji są używane przez niewielkie grupy ludności, typowo liczące od kilkuset do kilkudziesięciu tysięcy osób, a zarazem należą do najbardziej zagrożonych w całym regionie austronezyjskim[4]. Badania nad nimi są jednak znacznie mniej rozwinięte niż badania nad językami zachodniej Indonezji, co znajduje odzwierciedlenie w ograniczonym zasobie publikacji państwowych na ich temat[36]. Lokalne społeczności, oddalone od centrum politycznego kraju, mają słabszy dostęp do wsparcia instytucjonalnego i projektów, które mogłyby pomóc w ochronie i dokumentacji miejscowych języków[37]. Na niekorzyść prowadzenia badań lingwistycznych działa również niedostateczna infrastruktura[42]. Dodatkowo w regionie tym panuje stosunkowo wysoki poziom analfabetyzmu, zwłaszcza na Nowej Gwinei[43].
Austronezyjskie języki Indonezji są zróżnicowane pod względem genealogicznym. Języki szeroko pojętej zachodniej Indonezji – od Sumatry i Jawy aż po peryferyjny Celebes i zachodnią część Sumbawy – należą do tradycyjnej grupy języków malajsko-polinezyjskich zachodnich. Z kolei grupę centralną reprezentują języki Małych Wysp Sundajskich (poczynając od wschodniej Sumbawy) oraz języki centralnych i południowych Moluków. Do języków malajsko-polinezyjskich wschodnich należą austronezyjskie języki północnych Moluków (języki południowohalmaherskie) i rejonu Nowej Gwinei (w tym języki zatoki Cenderawasih i języki Raja Ampat)[44]. W niektórych zakątkach Indonezji wschodniej występują tzw. języki papuaskie. Języki papuaskie, w odróżnieniu od austronezyjskich, nie stanowią jednej rodziny językowej, tworząc konwencjonalną grupę geograficzną (o charakterze niegenetycznym)[45][46]. Obszar użytkowania tych języków koncentruje się prowincjach papuaskich (na Nowej Gwinei i okolicznych terenach)[e], ale swoim zasięgiem geograficznym obejmują także Moluki Północne (północna Halmahera i pobliskie mniejsze wyspy[47]) oraz Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (wyspy Alor i Pantar oraz Timor[48][f]). Jako że pojęcie „języków papuaskich” łączy języki o nieokreślonych wzajemnych powiązaniach, niedające się sklasyfikować jako austronezyjskie, czasami spotyka się równoznaczny termin „języki nieaustronezyjskie”[31][41].
Największa spośród grup języków papuaskich to języki transnowogwinejskie, do których należy ok. 150 języków używanych w granicach Indonezji oraz wiele innych obecnych w sąsiedniej Papui-Nowej Gwinei[49]. Pomimo ogromnej liczebności języków papuaskich (Nowa Gwinea i pobliskie wyspy są najbardziej zróżnicowanym językowo zakątkiem świata) szacuje się, że ich użytkownicy nie sięgają jednego procenta całkowitej ludności kraju[50]. Społeczności posługujące się językami papuaskimi to przeważnie mało liczne grupy ludności[51]. Fakty archeologiczne w połączeniu z wiedzą lingwistyczną sugerują, że pierwotnie języki papuaskie miały znacznie szerszy zasięg geograficzny, obejmując obszar dalej na zachód. Spośród peryferyjnych rodzin języków papuaskich (spoza regionu Papui Zachodniej) zachowały się wyłącznie języki timor-alor-pantar oraz języki północnohalmaherskie, które najpewniej stanowią pozostałość sprzed ekspansji ludności austronezyjskiej (choć nie można wykluczyć, że zostały przyniesione wskutek późniejszej migracji)[52]. Niesklasyfikowany język tambora, używany na wyspie Sumbawa do momentu wybuchu wulkanu Tambora, również mógł być przedstawicielem hipotetycznej przedaustronezyjskiej grupy języków[52]; w dodatku pewne ślady papuaskiego substratu językowego – lub przynajmniej cechy nieaustronezyjskie – są widoczne w różnych językach Małych Wysp Sundajskich (Flores, Timor, Sumba)[53][54][55] i Moluków[53][56][57].
We wschodniej części Indonezji obok języków lokalnych funkcjonuje szereg języków kreolskich czy też pochodnych języka malajskiego, które służą jako lingua franca w poszczególnych prowincjach[d]. Niektóre spośród tych języków bądź dialektów przyjmują się jako języki ojczyste, wypierając tradycyjne języki etniczne[58]. Należą do nich: malajski papuaski, malajski Moluków Północnych, malajski amboński, malajski Kupangu, malajski miasta Manado[59][60]. Przypuszczalnie większość z nich wywodzi się z historycznej odmiany języka malajskiego (Eastern Indonesia Trade Malay), która wykształciła się w północnej części Moluków lub na wyspach Banda, wraz z rozwojem handlu korzennego w tej części archipelagu (dzielą bowiem szereg cech niespotykanych w zachodnich dialektach malajskich)[61]. Języki centralnych Moluków wcześnie znalazły się pod presją malajskiego, który zakorzenił się w większości wsi chrześcijańskich; doprowadziło to do zaniku przekazu międzypokoleniowego[62][63]. Podobne procesy mają miejsce w zachodniej Indonezji. Przykładowo język banjar z Borneo (również należący do języków malajskich) stał się głównym środkiem komunikacji dla wielu społeczności wyspy, zastępując m.in. rodzime języki Dajaków[23][64].
Współcześnie w Indonezji największe znaczenie ma alfabet łaciński (którym zapisywany jest język indonezyjski). Niektóre inne języki wykształciły jednak własne systemy pisma[65]. Pierwotnie ich rozwój był związany ze wpływem kultury indyjskiej[66]. Do tradycyjnych systemów pisma Indonezji należą: pismo jawajskie, sundajskie, batackie, balijskie, rencong, bugijsko-makasarskie (lontara), jawi[67][68]. Czasem są nauczane w szkołach[69]. Rodzime systemy pisma Indonezji mają zasadniczo niski prestiż i zajmują marginalną pozycję w społeczeństwie[70][71].
Szyld uliczny w Pekanbaru (zapis w alfabecie łacińskim i piśmie jawi)
Pismo jawi to zmodyfikowana forma pisma arabskiego, która służyła do zapisu różnych języków w regionie Azji Południowo-Wschodniej[75]. W Indonezji były to języki malajski, aceh, minangkabau, bandżar i ternate[68]. Pismo pegon(inne języki) rozwinęło się jako jawajski odpowiednik jawi[72]. W XVII wieku zapoczątkowano użycie alfabetu łacińskiego w regionie malajskojęzycznym[75]. W 1901 roku w Holenderskich Indiach Wschodnich wprowadzono system ortografii van Ophuijsena, oparty na piśmie łacińskim[76]. Nowo powstały sposób zapisu, czerpiący z ortografii niderlandzkiej, praktycznie wyparł pismo jawi[77]. W 2009 roku zainicjowano projekt mający na celu wdrożenie koreańskiego systemu pisma hangul do zapisu języka cia-cia, używanego przez jedną ze społeczności wyspy Buton[78][79].
Współcześnie języki lokalne, również te najbardziej znaczące (jak np. jawajski i sundajski), są zapisywane jedynie sporadycznie, zwykle przy użyciu alfabetu łacińskiego. Po jawajsku i sundajsku wydaje się dziś bardzo mało literatury, mimo że są to języki o ogromnej liczbie użytkowników; z kolei języki mniejszych społeczności często w ogóle nie wypracowały tradycji literackich[80]. Zasadniczo większość języków Indonezji to języki ustne, pozbawione własnych systemów pisowni[81]. Bywa jednak, że ich forma pisana występuje nieformalnie, np. w mediach społecznościowych czy listach[82][83]. Choć w cyberprzestrzeni dominuje indonezyjski (również w rejestrze nieformalnym), to pojawienie się nowych form komunikacji wspomogło rozwój pisanej postaci języków lokalnych[84]. Inicjatywy internetowe, realizowane za pośrednictwem sieci społecznościowych (np. w postaci grup w serwisie Facebook), wspierają ochronę i rewitalizację zanikających języków[85][86].
W piśmiennictwie i przestrzeni publicznej, nawet na poziomie lokalnym, preferowany jest język indonezyjski[80][87]. Publikacje w językach regionalnych to przede wszystkim podręczniki szkolne, słowniki i treści związane z folklorem[88]. Szerokie użycie alfabetu łacińskiego – z powodu edukacji w języku narodowym – sprawia, że jest on wykorzystywany we wszelkich próbach zapisu i dokumentacji innych języków[65]. Istnieją też tradycje literatury ustnej, które są dziedzictwem kulturowym wielu społeczności Indonezji[89].
W wielu prowincjach Indonezji zachodniej odsetek ludności potrafiącej czytać i pisać jest porównywalny ze standardami krajów rozwiniętych. W niektórych prowincjach we wschodniej części kraju panuje wysoki poziom analfabetyzmu (w prowincji Papua sięga 36%), ze względu na słabszy dostęp do edukacji[90].
Przysięga Młodzieży(inne języki) (Sumpah Pemuda) została złożona w 1928 roku w ówczesnej Batavii. Znalazła się tutaj deklaracja przyjęcia języka indonezyjskiego w roli języka narodowego[91].Tablica nawołująca do uznania języka indonezyjskiego za nadrzędny (Utamakan Bahasa Indonesia), Yogyakarta
Funkcję języka urzędowego Indonezji pełni język indonezyjski[11]. Jest to krajowa odmiana (w szerszym ujęciu: grupa odmian) języka malajskiego[g], bliska pokrewnym formom malajskiego z Malezji, Brunei i Singapuru[92]. Indonezyjski odgrywa w Indonezji rolę języka wehikularnego (lingua franca), jest szerzony za pośrednictwem systemu edukacji i powszechnie używany w mediach masowych[11]. Szacuje się, że włada nim ok. 90% mieszkańców kraju[93], choć według danych z 2000 r. jedynie dla 20% populacji jest on językiem ojczystym[94]. W największych ośrodkach miejskich, takich jak Dżakarta, Medan, Bandung i Surabaja, indonezyjski to często język kontaktów domowych, lecz w wielu innych zakątkach kraju przeważają w tej roli języki regionalne[95].
Ustandaryzowany malajski zyskał w Indonezji szeroką akceptację, przy czym sukces ten nie spowodował zaniku zakorzenionego zróżnicowania dialektalnego[15]. W charakterze języka ojczystego – o ile nie jest nim język lokalny – zasadniczo występuje nie indonezyjski język standardowy, lecz regionalna odmiana języka indonezyjskiego (lub malajskiego)[96][97]. Potoczne odmiany indonezyjskiego (malajskiego), które służą jako środki komunikacji w większości sytuacji życia codziennego, są bardzo różnorodne i nie zawsze wzajemnie zrozumiałe[97]. Do powstania zjawiska dyglosji (lub wręcz multiglosji) przyczyniło się oparcie języka standardowego na literackim (wysokim) języku malajskim, odbiegającym od form mówionych[98][15]. W dodatku heterogeniczność kraju przekłada się na mnogość akcentów, stylów i wyrazów regionalnych[99].
Standard języka indonezyjskiego powstał na bazie tradycji literackiej sułtanatu Riau-Johor, której to przypisywano prestiż zarówno w Indonezji, jak i Malezji[100]. O uczynieniu z malajskiego języka państwowego zadecydowało kilka powodów: jego historyczna ekspansja w różnych odmianach, brak powiązania z dominującą grupą etniczną (Jawajczykami) oraz wcześniejsza pozycja malajskiego jako języka administracji holenderskiej[101]. Przeszkodą dla szerszego przyjęcia języka jawajskiego, przeważającego pod względem liczby użytkowników, był hierarchiczny system poziomów mowy, który uchodzi za trudny do opanowania dla osób z zewnątrz[102][h]. Mimo to jawajski jest ważnym źródłem zapożyczeń w języku indonezyjskim (czerpie się z niego kolokwializmy, a także materiał słowotwórczy i eufemizmy)[103].
W Indonezji akcentuje się odrębność indonezyjskiego od odmian malajskiego używanych w krajach ościennych, co jest związane z kwestiami tożsamości narodowej[104].
Użycie języków
Rozwój sytuacji językowej w Indonezji sprawił, że większość mieszkańców kraju wyrasta w środowisku, w którym równocześnie występują dwa języki – indonezyjski i język lokalny. Oznacza to, że pierwszą styczność z językiem indonezyjskim mają w bardzo młodym wieku, jeszcze przed rozpoczęciem edukacji szkolnej. Stąd też zupełnie powszechna jest sytuacja, w której uważają się za rodowitych użytkowników języka indonezyjskiego, nawet jeśli nie jest to jedyny język, który opanowali w dzieciństwie[105]. Uli Kozok twierdzi, że rozbieżności w danych dot. liczby native speakerów języka narodowego wynikają z różnych sposobów definiowania samego terminu, a także zaniżania tej wartości przez część autorów[105][106]. W wielu dużych miastach Indonezji (w Dżakarcie, Medanie czy Palembangu) języki poszczególnych społeczności wychodzą z użycia (lub nie są w pełni przekazywane), czemu sprzyja brak jednej dominującej grupy etnicznej i zawieranie małżeństw mieszanych[107][108].
Krajowa polityka językowa stawia na rozwój języka indonezyjskiego w randze języka narodowego i przypisuje mniejsze znaczenie językom regionalnym[109][110]. W Indonezji języki niewielkich społeczności są często zarezerwowane dla wąskiego spektrum domen komunikacyjnych, wewnątrz danej grupy etnicznej i w obrębie pewnej tematyki[111]. Można wręcz uznać, że zostały zredukowane do roli folkloru[112]. O ile języki regionalne utrzymują swoją pozycję w ustnych kontaktach domowych, a czasem są obecne w osobistych wypowiedziach pisemnych, to w sferze formalnej mogą ustępować miejsca językowi narodowemu, który nierzadko staje się preferowanym środkiem komunikacji[88]. Indonezyjski, będący nośnikiem prestiżu i symbolem postępu, znajduje zastosowanie w rozmowach nt. techniki, prawa, medycyny i innych dziedzin wiedzy[113]. W dodatku instytucje władz centralnych i miejscowych zasadniczo nie sięgają po języki lokalne (z nielicznymi wyjątkami), preferując niemal wyłączne użycie języka indonezyjskiego w interakcjach oficjalnych[87]. W kraju brak też szeroko zakrojonych wysiłków na rzecz badania słabo poznanych języków; największe zasługi na polu dokumentacji języków Indonezji, z wykorzystaniem nowoczesnych technik i metod lingwistycznych, położyli autorzy zagraniczni[4]. Tradycyjnym centrum badań nad Indonezją jest Uniwersytet w Lejdzie, a badacze holenderscy (w tym misjonarze) wnieśli duży wkład w wiedzę nt. języków kraju[114].
Głównym i oficjalnym językiem edukacji jest język indonezyjski. W praktyce języki lokalne są niekiedy wykorzystywane w pierwszych klasach szkoły podstawowej, służąc jako pomocnicze języki nauczania[115]. Niektóre z nich są szerzone w miejscowych szkołach, tworząc odrębny przedmiot (w ramach tzw. muatan lokal – dosł. „treści lokalne”), przy czym nauczanie języków o małej liczbie użytkowników nie odbywa się bez przeszkód (należą do nich m.in.: trudna dostępność materiałów dydaktycznych i słowników, duży poziom zróżnicowania dialektalnego, brak wykwalifikowanych nauczycieli, niski prestiż tych języków oraz wpływ modernizacji i globalizacji – napór popkultury indonezyjskiej i większe zainteresowanie popularnymi językami obcymi)[116]. Programy lokalne wspomagają rewitalizację zanikających języków i kultur[117]. Nieco dłuższą tradycję (sięgającą lat 80. XX w.) ma nauczanie kilku najbardziej znaczących języków kraju (jawajskiego, sundajskiego, minangkabau, balijskiego, madurskiego i bugijskiego)[118]. W niektórych regionach wybranie jednego języka jest kłopotliwe ze względu na różnojęzyczność i heterogeniczny charakter ludności[119]. Ponadto z przeszłości znane są przypadki karania uczniów za posługiwanie się językiem ojczystym[120]. Kolejne programy szkolne (w okresie od 1947 do 2013 r.) stopniowo redukowały udział języków lokalnych w edukacji, równocześnie zmniejszając liczbę godzin poświęconych na ich nauczanie[121].
Indonezyjski wywiera znaczny wpływ na języki etniczne (na poziomie słownictwa, ale też składni czy morfologii), a oprócz tego zdecydowanie dominuje w wypowiedziach pisanych i literaturze[105]. Jednocześnie zasoby języków lokalnych (oraz arabskiego i sanskrytu) posłużyły do opracowania terminologii dot. nowoczesnych zjawisk i techniki[103][122]. Historycznie na strukturę języków Indonezji zachodniej rzutował długookresowy kontakt z językiem malajskim, co w niektórych przypadkach doprowadziło do dużych zmian w ich morfosyntaktyce, upodabniając ją do wzorców malajskich[i].
Indonezyjski jest głównym językiem środków masowego przekazu. W językach regionalnych powstają pewne programy kulturalne, ale większość emisji telewizyjnych ogranicza się do użycia języka narodowego (bądź języków obcych z napisami indonezyjskimi)[123]. Również lokalne czasopisma prawie zawsze wychodzą po indonezyjsku, a rola języków regionalnych na tym polu jest co najwyżej minimalna[124]. Indonezyjski jest językiem bogatej literatury i zajmuje centralne miejsce w popkulturze kraju[123]. W najnowszych czasach rośnie również znaczenie języka angielskiego, którego wpływy zaznaczyły się w różnych sferach nowoczesnego życia[125]. W miastach Indonezji spotyka się code switching między angielskim a indonezyjskim[126][127]. Użycie indonezyjskiego ma duże znaczenie w miejscach pracy, zwłaszcza w ośrodkach miejskich[128]. Języki obce, takie jak angielski, chiński i japoński, odgrywają dużą rolę w kontekstach biznesowych[123].
Dyglosja w języku indonezyjskim
W języku indonezyjskim występuje dyglosja, czyli silnie zarysowany podział na język wysoki (formalny) i język niski (nieformalny), wraz z pewnymi formami pośrednimi. Przypomina to sytuację spotykaną w niemieckojęzycznej części Szwajcarii i krajach arabskich[129]. W Indonezji odmiana wysoka jest zwana bahasa baku („język standardowy”) lub bahasa formal/resmi („język formalny/oficjalny”), a język niski określa się takimi nazwami jak bahasa sehari-hari („język codzienny”) i bahasa non-baku („język niestandardowy”)[130][131].
Powszechny jest code switching między rejestrami[132]. Standardowy indonezyjski, nauczany w szkołach, zajmuje istotne miejsce w kontaktach oficjalnych, edukacji i mediach masowych. Stanowi język administracji i piśmiennictwa oraz niektórych typów wypowiedzi ustnych (np. wykładów i wiadomości telewizyjnych)[133]. W różnych sytuacjach życia codziennego używane są natomiast lokalne odmiany tego języka, które rozwijają się w bardziej swobodny sposób[97][134]. Język niski jest wykorzystywany w sferze rodzinnej, między znajomymi, a także w nieformalnej komunikacji pisanej[133].
Odmiany języka niskiego są nieustandaryzowane i znacznie bardziej zróżnicowane wewnętrznie niż język wysoki (utożsamiany ze standardowym)[135]. Istnieją jednak oznaki formowania się ogólnej odmiany języka potocznego na bazie prestiżowego dialektu Dżakarty[136]. Pod wpływem środków masowego przekazu (zwłaszcza telewizji i radia) oraz popkultury odmiana dżakarcka zyskała popularność w innych miastach Indonezji, wykraczając poza rejon stolicy[126]. Występuje też w charakterze języka pisanego (w internecie, wiadomościach tekstowych i magazynach młodzieżowych), gdzieniegdzie konkurując z językiem standardowym[137]. Jej prekursorem i bliskim krewnym jest malajski betawi, rodzimy język grupy etnicznej Betawi[138].
↑Mowa tu nie o dialektach (odmianach) jednego języka, lecz o odrębnych językach (Robson i Kurniasih 2010 ↓, s. vii), z samodzielnymi systemami gramatyki, własnym słownictwem itp. (Yusuf 2002 ↓, s. 178).
↑Przedstawiciel języków batackich. W starszych materiałach przyjęło się mówić o jednym języku batackim. Właściwie chodzi o grupę blisko spokrewnionych, choć odrębnych od siebie języków (Adelaar 1995 ↓, s. 422; Sarumpaet 1986 ↓, s. 73).
↑S. Zein (2020) proponuje oddać ten termin jako indigenous languages („języki rodzime, autochtoniczne”), podkreślając związek (społeczny, kulturowy, duchowy itp.) tych języków z poszczególnymi grupami użytkowników (nie zaś z konkretną lokalizacją geograficzną, w obliczu silnej mobilności w archipelagu) (Zein 2020 ↓, s. 31, 69).
↑ abWątpliwości budzi kwestia ich stosunku do języka narodowego. Odmiany malajskiego ze wschodnich regionów kraju (jak np. malajski miasta Manado czy malajski amboński) wykazują cechy języków kreolskich i niekoniecznie są wzajemnie zrozumiałe z językiem standardowym, stąd też sugeruje się, że mogą być klasyfikowane jako zupełnie odrębne języki (Sneddon 2003b ↓, przyp. 16, s. 532–533); niemniej niekiedy uchodzą za dialekty szeroko rozumianego języka indonezyjskiego (Steinhauer 2011 ↓, s. 293). Istnienie różnych spojrzeń na te języki utrudnia zbieranie i interpretację danych nt. użycia języka narodowego (pozyskiwanych w trakcie spisów ludności) (por. Sneddon 2003a ↓, s. 199–200; Musgrave 2014 ↓, s. 92; Steinhauer 1994 ↓, s. 759).
↑W rejonach nadbrzeżnych Nowej Gwinei są spotykane języki austronezyjskie (Sneddon 2003a ↓, s. 197; Tryon 2007 ↓, s. 97).
↑Większość papuaskich języków Timoru jest używana we wschodniej (niepodległej) części wyspy (Hajek 2006 ↓, s. 121).
↑W kontekście indonezyjskim używa się na ogół określenia „język indonezyjski” (Tadmor 2005 ↓, s. 644; Tadmor 2009 ↓, s. 791); termin ten pozwala odciąć lingua franca Indonezji od powiązań etnicznych z Malajami (Hoogervorst 2024 ↓, s. 234). Nazwa „język malajski” została natomiast zarezerwowana dla języka ludności malajskiej na Sumatrze i w archipelagu Riau (Liaw 2003 ↓, s. 71). Jednocześnie termin local Malay („lokalny malajski”) jest odnoszony do odmian ze wschodniej Indonezji, których powstanie poprzedziło rozwój języka narodowego (pochodnej literackiego malajskiego) i które rozwinęły się z odrębnego źródła historycznego (malajskiego bazarowego) (Bowden 2012 ↓); nie chodzi jednak o języki etnicznych społeczności malajskich (Zein 2020 ↓, s. 36).
↑Za mit uchodzi jednak przekonanie, jakoby malajski (i indonezyjski) stał się językiem narodowym ze względu na swoją rzekomą „prostotę”. J. Sneddon uważa, że status malajskiego wynika nie z jego cech językowych, a ze szczególnych okoliczności historycznych, które sprawiły, że język ten nabrał znaczenia ponadlokalnego (Sneddon 2003a ↓, s. 15, 103).
↑Mówi się o „zachodnioindonezyjskim” lub „malajskim” typie struktury morfosyntaktycznej (Adelaar 2006 ↓, s. 206–207). Przykładowo język ma’anyan z Borneo utracił austronezyjski system stron gramatycznych, zbliżając się typologicznie do języka malajskiego. Ślady tego systemu występują w stosunkowo zachowawczym języku malgaskim (również wywodzącym się z Borneo), a także w językach Tajwanu i Filipin (Dahl 1993 ↓, s. 65).
↑KathyK.MacKinnonKathyK. i inni, The Archipelago, [w:] EricE.Oey (red.), Indonesia, Singapore: Apa Productions, 1985, s. 58–85, ISBN 978-0-245-54129-2, OCLC18815421, Cytat: Indonesians speak such a variety of different languages that the exact number would largely depend on an arbitrary definition of what constitutes a distinct language, as opposed to a dialect.(ang.), patrz s. 71.
↑AntoinetteA.SchapperAntoinetteA., JulietteJ.HuberJulietteJ., State-of-the-art in the documentation of the Papuan languages of Timor, Alor, Pantar, and Kisar: A bibliography, „Wacana: Journal of the Humanities of Indonesia”, 14 (2), 2012, s. 370–404, DOI: 10.17510/wjhi.v14i2.67(ang.).
↑Ensiklopedi nasional Indonesia. T. 14. Jakarta: Cipta Adi Pustaka, 1990, s. 156. ISBN 979-8265-11-4. OCLC1223388526. Cytat: RENCONG, AKSARA, ialah aksara yang digunakan untuk bahasa-bahasa Kerinci, Lampung, Pasemah, Rejang, dan Serawai. (indonez.).
↑Husen Abas: Indonesian as a Unifying Language of Wider Communication: A Historical and Sociolinguistic Perspective. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1987, s. 82, seria: Pacific Linguistics D-73; Materials in languages of Indonesia 37. DOI: 10.15144/PL-D73. ISBN 978-0-85883-358-6. OCLC25675317. (ang.).
↑ abUriU.TadmorUriU., Prakata (Foreword), [w:] AntoniaA.Soriente (red.), Mencalèny & Usung Bayung Marang: a collection of Kenyah stories in the Òma Lóngh and Lebu’ Kulit languages, Jakarta: Atma Jaya University Press, 2006, s. viii–ix, ISBN 978-979-8850-67-7, OCLC68051684 [dostęp 2022-09-08], Cytat: Practically all literature published in Indonesia is in the national language, Indonesian; very little is published in other languages, even languages with many millions of speakers, such as Javanese or Sundanese. All the more so in the case of smaller languages, which are rarely written down at all(ang. • indonez.), patrz s. ix.
↑Alissa Joy Stern. How Facebook can revitalise local languages: lessons from Bali. „Journal of Multilingual and Multicultural Development”. 38 (9), s. 788–796, 2017. DOI: 10.1080/01434632.2016.1267737. ISSN0143-4632. OCLC7585347757. (ang.).
↑Syamsuddin Udin, Mursal Esten, M. Atar Semi, Busri, Isna Nasrul Karim: Struktur sastra lisan Kerinci. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1985, s. 2. OCLC28707683. [dostęp 2024-03-01]. (indonez.).
↑Asim Gunarwan: Pragmatik: teori dan kajian Nusantara. Jakarta: Penerbit Universitas Atma Jaya, 2007, s. 63. ISBN 978-979-8850-77-6. OCLC778255301. (indonez.).
↑M. Aulia, M. Laksman-Huntley: Indonesian-English code-switching on social media. W: Melani Budianta, Manneke Budiman, Abidin Kusno, Mikihiro Moriyama (red.): Cultural Dynamics in a Globalized World: Proceedings of the Asia-Pacific Research in Social Sciences and Humanities, Depok, Indonesia, November 7–9, 2016: Topics in Arts and Humanities. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 791–796. DOI: 10.1201/9781315225340-109. ISBN 978-1-138-62664-5. ISBN 978-1-315-22534-0. OCLC1029498037. (ang.).
K. AlexanderK.A.AdelaarK. AlexanderK.A., The Indonesian migrations to Madagascar: making sense of the multidisciplinary evidence, [w:] TrumanT.Simanjuntak, Ingrid H.E.I.H.E.Pojoh, MohammadM.Hisyam (red.), Austronesian Diaspora and the Ethnogeneses of People in Indonesian Archipelago: Proceedings of the International Symposium, Jakarta: LIPI Press, 2006, s. 205–232, ISBN 979-26-2436-8, OCLC73745051(ang.).
JacquesJ.BertrandJacquesJ., Language Policy and the Promotion of National Identity in Indonesia, [w:] Michael EdwardM.E.Brown, SumitS.Ganguly (red.), Fighting Words: Language Policy and Ethnic Relations in Asia, Cambridge, Massachusetts: MIT Press, 2003, s. 263–290, DOI: 10.7551/mitpress/2988.003.0013, ISBN 978-0-262-52333-2, OCLC53888924(ang.).
HywelH.ColemanHywelH., The English Language as Naga in Indonesia, [w:] PaulineP.Bunce i inni red., Why English?: Confronting the Hydra, Bristol: Multilingual Matters, 2016 (Linguistic Diversity and Language Rights 13), s. 59–71, DOI: 10.21832/9781783095858-007, ISBN 978-1-78309-585-8, OCLC947953901 [dostęp 2022-09-08](ang.).
Alexander R.A.R.CoupeAlexander R.A.R., FrantišekF.KratochvílFrantišekF., Asia before English, [w:] KingsleyK.Bolton, WernerW.Botha, AndyA.Kirkpatrick (red.), The Handbook of Asian Englishes, Hoboken, NJ: John Wiley & Sons, 2020, s. 15–48, DOI: 10.1002/9781118791882.ch2, ISBN 978-1-118-79180-6, OCLC1195494498(ang.).
WillW.DerksWillW., Sastra Pedalaman: Pusat-Pusat Sastra Lokal dan Regional, [w:] KeithK.Foulcher, TonyT.Day (red.), Sastra Indonesia Modern: Kritik Postkolonial, Koesalah SoebagyoK.S.Toer, MoniqueM.Soesman (tłum.), wyd. popr., Jakarta: Yayasan Obor Indonesia/KITLV, 2008, s. 401–430, ISBN 978-87-94615-61-7(indonez.).
TeijaT.GumilarTeijaT., Regional Languages in Indonesian Educational System: a comparison study of Javanese, Sundanese and Dayak languages teaching programs, „Investigationes Linguisticae”, 33, 2016, s. 29–42, DOI: 10.14746/il.2016.33.4, ISSN1426-188X, OCLC9531062548(ang.).
MuhamadM.HisyamMuhamadM. i inni, Vitalitas bahasa Pagu, Jakarta: Pusat Penelitian Kemasyarakatan dan Kebudayaan, Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (PMB-LIPI), 2012, ISBN 978-602-221-209-6, OCLC879572219(indonez.).
BernadetteB.KushartantiBernadetteB., Hans Van deH.V.VeldeHans Van deH.V., MartinM.EveraertMartinM., Children’s use of Bahasa Indonesia in Jakarta kindergartens, „Wacana, Journal of the Humanities of Indonesia”, 16 (1), 2015, s. 167–188, DOI: 10.17510/wjhi.v16i1.371, ISSN2407-6899, OCLC5859758169(ang.).
Carol J.C.J.LaidigCarol J.C.J., Segments, Syllables, and Stress in Larike, [w:] Donald A.D.A.Burquest, Wyn D.W.D.Laidig (red.), Phonological Studies in Four Languages of Maluku, Dallas: Summer Institute of Linguistics, 1992 (Summer Institute of Linguistics and the University of Texas at Arlington Publications in Linguistics 108), s. 67–126, ISBN 0-88312-803-9, OCLC26806837(ang.).
StuartS.RobsonStuartS., YacintaY.KurniasihYacintaY., Basic Indonesian: An Introductory Coursebook, Tokyo: Tuttle Publishing, 2010, ISBN 978-0-8048-3896-2, OCLC505419821(ang.).
YusY.RusyanaYusY., Penyelenggaraan Pengajaran Bahasa Daerah, [w:] AjipA.Rosidi (red.), Bahasa Nusantara: Suatu Pemetaan Awal: Gambaran tentang Bahasa-bahasa Daerah di Indonesia, Jakarta: Dunia Pustaka Jaya, 1999, s. 71–79, OCLC44620949(indonez.).
J.P.J.P.SarumpaetJ.P.J.P., The Samosir dialect of Toba-Batak, [w:] PaulP.Geraghty, LoisL.Carrington, S.A.S.A.Wurm (red.), FOCAL II: Papers from the Fourth International Conference on Austronesian Linguistics, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, The Australian National University, 1986 (Pacific Linguistics C-94), s. 73–86, DOI: 10.15144/PL-C94.73, ISBN 978-0-85883-345-6, OCLC570220350(ang.).
AntoinetteA.SchapperAntoinetteA., MarianM.KlamerMarianM., Numeral systems in the Alor-Pantar languages, [w:] MarianM.Klamer (red.), The Alor-Pantar languages: History and typology, wyd. 2, Berlin: Language Science Press, 2017 (Studies in Diversity Linguistics 3), s. 277–329, DOI: 10.5281/zenodo.569393, ISBN 978-3-944675-94-7, OCLC1030820272(ang.).
HeinH.SteinhauerHeinH., Perkembangan Bahasa Indonesia dari Aspek Teori Linguistik, [w:] YeyenY.Maryani, S.R.H.S.R.H.Sitanggang (red.), Pemberdayaan bahasa Indonesia: memperkukuh budaya bangsa dalam era globalisasi: risalah Kongres Bahasa Indonesia VIII, Jakarta: Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan, 2011, s. 292–302, ISBN 978-979-069-079-0, OCLC798053013(indonez.).
UriU.TadmorUriU., Malay-Indonesian and Malayic languages, [w:] PhilippP.Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 2: M–Z, New York: Fitzroy Dearborn, 2005, s. 644–647, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 978-1-57958-451-1, OCLC55679645 [dostęp 2022-09-07](ang.).
QismullahQ.YusufQismullahQ., Independence, autonomy or federal state: voice of local people, [w:] Ikrar NusaI.N.Bhakti, Irine H.I.H.Gayatri (red.), Unitary state versus federal state: searching for an ideal form of the future Indonesian state, Bandung: Mizan, 2002, s. 173–187, ISBN 978-979-433-295-5, OCLC50185111(ang.).
Peta Bahasa [online], Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan [dostęp 2024-03-02](indonez.).strona główna serwisu
Railway station in Norfolk, England ReedhamReedham railway station in 2001, looking towards Reedham JunctionGeneral informationLocationReedham, BroadlandEnglandGrid referenceTG413022Managed byGreater AngliaPlatforms2Other informationStation codeREEClassificationDfT category F1HistoryOriginal companyYarmouth and Norwich Railway[1]Eastern Counties RailwayPre-groupingGreat Eastern RailwayPost-groupingLondon and North Eastern RailwayKey dates1 May 1844Opened as Reedham[1]1 June 19...
Córnea trasplantada. Nótese dos puntos de sutura La queratoplastia, injerto o trasplante de córnea es la sustitución parcial o total de la córnea por la obtenida de un donante generalmente cadavérico o del propio receptor (Ver: autotrasplante). Se debe distinguir de los procedimientos de cirugía refractiva en córnea, que tienen como objetivo corregir vicios de la refracción pero sin sustituir tejido corneal, también llamadas a veces queratoplastias, como la Queratoplastia térmica c...
Briket biomassa dari jerami yang hanya melalui proses penekanan dan pengeringan tanpa karbonisasi dan pirolisis Briket dari tempurung kelapa yang telah melalui karbonisasi dan pirolisis Briket biomassa merupakan briket yang dibuat dari biomassa sebagai pengganti arang dan batu bara. Contoh limbah biomassa yang digunakan diantaranya bagasse, tempurung kelapa, cangkang kelapa sawit, kulit kacang, dan sekam padi. Briket biomassa dibandingkan pembakaran biomassa secara langsung menghasilkan panas...
В Википедии есть статьи о других людях с именем Антоний II. Католикос-патриарх Антоний IIгруз. კათოლიკოს-პატრიარქი ანტონ II 71-й Католикос-патриарх Восточной Грузии 29 октября 1788 — 21 июня 1811 Церковь Грузинская православная церковь Предшественник Антоний I П�...
У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна: Троїцький район. Троїцький район рос. Троицкий район Герб Прапор Муніципальне утворення:муніципальний район місто Троїцьк Країна Росія Область Челябінська область Номерний знак 74, 174 Офіційна мова російська Населе
Gunung SagoMount Sago ْ جَبَلْ سَاغَوGunung Sago dari arah LintauTitik tertinggiKetinggian2.261 m (7.418 ft)[1]Masuk dalam daftarRibuKoordinat0°19′37″S 100°40′14″E / 0.32694°S 100.67056°E / -0.32694; 100.67056 GeografiGunung SagoKabupaten Lima Puluh Kota dan Kabupaten Tanah Datar, Sumatera Barat, IndonesiaTampilkan peta SumatraGunung SagoGunung Sago (Indonesia)Tampilkan peta IndonesiaPegununganBukit BarisanHidrologiDAS I...
Argentine footballer (1930–2022) Rodolfo Micheli Micheli with Argentina in 1953Personal informationFull name Rodolfo Joaquin MicheliDate of birth (1930-04-24)24 April 1930Place of birth Munro, ArgentinaDate of death 27 December 2022(2022-12-27) (aged 92)Position(s) StrikerYouth career1939–1943 Honor y Patria1943–1944 San José de Florida1944–1950 IndependienteSenior career*Years Team Apps (Gls)1950–1952 Argentino de Quilmes 1952–1957 Independiente 147 (52)1958 River Plate 2 (...
جامعة الإمام عبد الرحمن بن فيصل شعار جامعة الإمام عبد الرحمن بن فيصل الأسماء السابقة جامعة الملك فيصل جامعة الدمام جامعة الإمام عبدالرحمن الفيصل معلومات التأسيس 1975م النوع جامعة حكومية مستقلة الكليات 19 كلية الموقع الجغرافي إحداثيات 26°23′46″N 50°11′37″E / 26.396°N 50.193611111...
الثقافة الأعلام والتراجم الجغرافيا التاريخ الرياضيات العلوم المجتمع التقانات الفلسفة الأديان فهرس البوابات عدل بوابة علم الأحياء القديمة مرحبا بكم في بوابة علم الأحياء القديمة. ه�...
Handrpint of Smoriginas at the Walk of Fame, Nida, Lithuania Kostas Smoriginas (born April 22, 1953) is a Lithuanian theatre and cinema actor and musician.[1] During 1995–1998, he, together with actors Saulius Bareikis [lt] and Olegas Ditkovskis [lt], formed a musical group Actors' Trio (Aktorių trio), toured Lithuania and abroad and released several albums. Since the 2000s he performs solo.[1] Filmography Since 1976 he played in over 40 films,[...
The following highways are numbered 735: Costa Rica National Route 735 United States Ohio Ohio State Route 735 Territories Puerto Rico Highway 735 This list is incomplete; you can help by adding missing items. (June 2019) Preceded by734 Lists of highways735 Succeeded by736 List of roads or other routes with the same name This article includes a list of roads, streets, highways, or other routes that are associated with the same title. If an internal link led you here, you may wish to...
Manoalide Names Preferred IUPAC name (5R)-5-Hydroxy-4-{(2R,6R)-6-hydroxy-5-[(3E)-4-methyl-6-(2,6,6-trimethylcyclohex-1-en-1-yl)hex-3-en-1-yl]-3,6-dihydro-2H-pyran-2-yl}furan-2(5H)-one Identifiers CAS Number 75088-80-1 Y 3D model (JSmol) Interactive image ChEBI CHEBI:66666 N ChEMBL ChEMBL463914 N ChemSpider 4941932 N KEGG C17156 N PubChem CID 6437368 UNII E1DK0157K9 Y InChI InChI=1S/C25H36O5/c1-16(10-12-20-17(2)8-6-14-25(20,3)4)7-5-9-18-11-13-21(29-23(18)27)19-15-...
Bernard H.V.41 Role Single-seat racing seaplaneType of aircraft National origin France Manufacturer Société des Avions Bernard First flight 1929 Number built 1 The Bernard H.V.41 was a racing seaplane designed by Société des Avions Bernard for the French government to compete in the 1929 Schneider Trophy.[1] Design and development The H.V.41 and H.V.40 were two designs ordered for use by the French team in the 1929 Schneider Trophy.[1] Although the H.V.40 was to be powered...
Welsh explorer (1876–1912) This article needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed.Find sources: Edgar Evans – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (March 2022) (Learn how and when to remove this template message) Not to be confused with Lieutenant E. R. G. R. Teddy Evans, Scott's second-in-command on the Terra Nova expe...
American journalist and editor David SirotaSirota in 2011Born (1975-11-02) November 2, 1975 (age 48)New Haven, Connecticut, U.S.EducationNorthwestern University (BA)OrganizationThe LeverPolitical partyIndependentSpouseEmily Sirota David J. Sirota (born November 2, 1975) is an American journalist, columnist at The Guardian, editor for Jacobin, author, television writer, and screenwriter. He is also a political commentator and radio host based in Denver. He is a nationally syndicated newsp...
Aviatorilor Le quai central de la station en 2006. Localisation Pays Roumanie Ville Bucarest Secteur secteur 1 Quartier Primâverii Adresse Place Charles-de-Gaulle Coordonnéesgéographiques 44° 27′ 58″ nord, 26° 05′ 11″ est Géolocalisation sur la carte : Bucarest Caractéristiques Position parrapport au sol Souterraine Voies 2 Quais 1 (central) Nombre d'accès 2 Historique Mise en service 25 octobre 1987 Gestion et exploitation Propriétaire Mét...
American electronic music duo This article has multiple issues. Please help improve it or discuss these issues on the talk page. (Learn how and when to remove these template messages) A major contributor to this article appears to have a close connection with its subject. It may require cleanup to comply with Wikipedia's content policies, particularly neutral point of view. Please discuss further on the talk page. (December 2015) (Learn how and when to remove this template message) This artic...
This list contains an overview of the government recognized Cultural Properties of the Philippines in Metro Manila. The list is based on the official lists provided by the National Commission on Culture and the Arts, National Historical Commission of the Philippines and the National Museum of the Philippines. Cultural Property wmph identifier Site name Description City/Municipality Address Coordinates Image PH-00-0001 Bonifacio Monument Monument dedicated to the lifework of Andres Bonifacio. ...
Industrial port for coal industry Burry Port Harbour is a former industrial harbour which mainly served the coal industry, on the Loughor estuary (Moryd Llwchwr). It is now converted into a marina. The town of Burry Port grew around the harbour. Burry Port HarbourNorth west facing view of the harbourClick on the map for a fullscreen viewLocationCountryWalesLocationBurry PortCoordinates51°40′51″N 4°15′11″W / 51.680924°N 4.253086°W / 51.680924; -4.253086UN/LO...
United States historic placeSeller's Standard Station and Pullman DinerU.S. National Register of Historic Places Seller's Standard Station and Pullman Diner, March 2015Show map of IndianaShow map of the United StatesLocation101 and 103 N. Polk St., Morocco, IndianaCoordinates40°56′47″N 87°27′00″W / 40.94639°N 87.45000°W / 40.94639; -87.45000Arealess than one acreBuilt1930 (1930), 1936, 1937, 1940, 1950, 1956Architectural styleBungalow/craftsman, d...
