Urodził się około 1496 w rodzinie szlacheckiej jako syn Mikołaja, właściciela Kraśnicy i Maliszyc w Opoczyńskiem, oraz Katarzyny z Drzewic, córki Jakuba, kasztelana żarnowskiego. Jego braćmi był Jakub Dziaduski i Stanisław Dziaduski, starosta koniński.
Od 1513 studiował na Akademii Krakowskiej, od 1519 w Bolonii, gdzie uzyskał doktorat obojga praw oraz około 1524 w Rzymie.
W trakcie studiów krakowskich został kanonikiem kapituły włocławskiej, następnie uzyskał tamże archidiakonat. W 1535 został plebanem w Cielącu. W latach 1537–1541 był kanonikiem kapituły poznańskiej, z której zrezygnował na rzecz brata Jakuba. Posiadał także prepozytutę kruszwicką, a także archidiakonię w kapitule łowickiej[2] i prepozyturę kielecką.
Wybrany przez kapitułę na sufragana włocławskiego po śmierci Aleksandra Myszczyńskiego. Prowizję papieską uzyskał 1 XII 1540 na tytularne biskupstwo margaryteńskie wraz z zezwoleniemna sprawowanie funkcji pontyfikalnych w diecezji włocławskiej. Biskupem sufraganem pozostał do 1543[3].
31 V 1542 uzyskał awans na stolicę biskupią w Kamieńcu Podolskim, jednak jej nigdy nie objął. Pozostał nadal w diecezji włocławskiej, gdzie poświadczony jest z tytułem nominata kamienieckiego i sufragana włocławskiego. Zapewne zamierzał działać do momentu otrzymania bulli translacyjnej.
30 III 1453 bullą papieską został przeniesiony na biskupstwo chełmskie. Zachowały się ślady jego działalności jako pasterza tej diecezji. W 1544 był brany pod uwagę jako kandydat na biskupa poznańskiego.
8 V 1545 został przeniesiony na biskupstwo przemyskie. W diecezji przeprowadził szereg reform. Zwołał kilka synodów diecezjalnych (1546, 1547, 1550, 1554, może także w 1557), ustanawiał nowe parafie, uporządkował dobra biskupie, własnym sumptem budował katedrę i wyposażył w paramenty kościelne. Troszczył się o podniesienie poziomu kaznodziejstwa i rozwój kultu Najświętszego sakramentu. Wystawił zamek w Radymnie i dwór w Piotrkowie. Próbował przeciwstawić się reformacji, zwalczał kalwinizm i luteranizm. W 1547 wytoczył proces kanoniczny Stanisławowi Orzechowskiemu, głośnemu pisarzowi i krytykowi w owych czasach. W 1547 obłożył również klątwę biskupią właściciela Rymanowa kasztelana sanockiego Zbigniewa Sienieńskiego o zabór kościoła katolickiego w Króliku Polskim i zamienienia świątyni na zbórkalwiński a w roku 1559Hieronima Stano.
Brał udział w synodach prowincjonalnych i obradach sejmu.
Jan Dzieduski zmarł 28 VII 1559 roku Brzozowie, pochowany został w przemyskiej katedrze, gdzie znajduje się jego nagrobek z czerwonego marmuru dłuta Padovano.
Przypisy
↑Andrzej Wyczański, Między kulturą a polityką. Sekretarze królewscy Zygmunta Starego (1506-1548), Warszawa 1990.
↑Nie jest odnotowany w kapitule łowickiej, Józef Wieteska, Katalog prałatów i kanoników prymasowskiej kapituły łowickiej od 1433 do 1970, Warszawa 1970.
↑Jan Kwolek, dz. cyt., s. 71 i Piotr Nitecki, dz. cyt., kol. 87 podają, że sufraganem włocławskim był do 1545. Papież 5 X 1543 powołał nowego sufragana.
