Jean d’Ormesson

Jean dOrmesson

Jean Bruno Wladimir François-de-Paule Lefèvre d’Ormesson

Data i miejsce urodzenia	16 czerwca 1925 Paryż
Data i miejsce śmierci	5 grudnia 2017 Neuilly-sur-Seine
Zawód, zajęcie	pisarz, dziennikarz
Odznaczenia

Jean d’Ormesson, właśc. Jean Bruno Wladimir François-de-Paule Lefèvre d’Ormesson (ur. 16 czerwca 1925 w Paryżu, zm. 5 grudnia 2017^[1] w Neuilly-sur-Seine) – francuski pisarz i dziennikarz, członek Akademii Francuskiej.

Jean d’Ormesson był synem André d’Ormessona, ambasadora Francji. Całą młodość spędził w Bawarii.

Absolwent École normale supérieure, z wykształcenia filozof, pełnił funkcję sekretarza generalnego Międzynarodowej Rady Filozofii i Nauk Humanistycznych przy UNESCO i dyrektora dziennika Figaro.

Jean d’Ormesson został wybrany do Akademii Francuskiej w dniu 18 października 1973, na fotel nr 12 opróżniony po śmierci Jules’a Romains, zmarłego 14 sierpnia 1972.

• Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja, 2014)^[2]
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 2002)^[2][3]
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1993)^[3]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1988)^[4]
• Oficer Orderu Zasługi (Francja)^[5]
• Kawaler Orderu Palm Akademickich (Francja)^[5]
• Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)^[5]
• Komandor Orderu Krzyża Południa (Brazylia, 1988)^[6]

• l’Amour est un plaisir (1956)
• Du côté de chez Jean (1959)
• Un amour pour rien (1960)
• Au revoir et merci (1966)
• les Illusions de la mer (1968)
• la Gloire de l'Empire (1971, nagroda Académie française za powieść 1971); Chwała Cesarstwa (1975)
• Au plaisir de Dieu (1974), My, z łaski Boga (1995)
• le Vagabond qui passe sous une ombrelle trouée (1978)
• Dieu, sa vie, son œuvre (1981)
• Mon dernier rêve sera pour vous (1982)
• Jean qui grogne et Jean qui rit (1984)
• le Vent du soir (1985), Wieczorny wiatr (1999)
• Tous les hommes en sont fous (1985), Mężczyźni za nią szaleją (2000)
• le Bonheur à San Miniato (1987), Szczęście w San Miniato (2000)
• Album Chateaubriand (1988)
• Garçon de quoi écrire (wspólnie z François Sudreau, 1989)
• Histoire du juif errant (1991), Historia Żyda Wiecznego Tułacza (1994)
• Tant que vous penserez à moi (rozmowa z Emmanuelem Berlem, 1992)
• la Douane de mer (1994) Dogana di mare (1998)
• Presque rien sur presque tout (1995)
• Casimir mène la grande vie (1997). Pyszne życie Kazimierza (2000)
• Une autre histoire de la littérature française (tom I – 1997 i tom II – 1998)
• le Rapport Gabriel (1999), Raport Gabriela (2000)
• Voyez comme on danse (2001)
• C'était bien (2003)
• Et toi, mon cœur, pourquoi bats-tu ? (2003)
• Une fête en larmes (2005)
• C'est une chose étrange à la fin que le monde (2010), Traktat o szczęściu (2011)

• Fiches consacrées à Jean d’Ormesson sur le site de l'Académie française. academie-francaise.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-01)].
• Biographie, bibliographie détaillée et nombreuses citations de Jean d’Ormesson