Jersey Joe Walcott, właśc. Arnold Raymond Cream (ur. 31 stycznia 1914, zm. 25 lutego 1994) − amerykański zawodowy bokser, mistrz świata wagi ciężkiej (1951−1952), sędzia ringowy.
Bokserska kariera
Urodził się w rodzinie imigrantów z Barbadosu jako Arnold Raymond Cream, jednak powszechnie znany był pod pseudonimem Jersey Joe Walcott, który przyjął na cześć swojego idola z czasów dzieciństwa, barbadoskiego mistrza świata w wadze półśredniej, Joego Walcotta[1].
Zawodowy debiut zanotował w 1930 roku. Do końca 1946 roku stoczył 54 walki, z bilansem 41 zwycięstw − 11 porażek − 2 remisów. Mimo że był uznawany za świetnego boksera o doskonałych umiejętnościach defensywnych[1], jego kariera z powodu czarnego koloru skóry rozwijała się bardzo powoli. Do światowej czołówki wagi ciężkiej wszedł dopiero w wieku 31 lat[2].
Walki z Louisem
W 1947 roku nastąpił przełom w jego karierze. 33-letni Walcott pokonał wtedy dwóch czołowych pretendentów − Elmera Raya (76-12-5) i dwukrotnie Joego Maxima (46-12-2). Dzięki temu zapewnił sobie prawo walki o mistrzostwo świata wagi ciężkiej z niepokonanym od ponad 10 lat czempionem, Joem Louisem (56-1-0). Zorganizowano ją 5 grudnia 1947 roku w Madison Square Garden.
Mimo że Louis był zdecydowanym faworytem, Walcott nie ustępował mu, co więcej doprowadził do jego dwóch nokdaunów (w 1. i 4. rundzie). Po 15. rundach boju dwóch sędziów przyznało zwycięstwo mistrzowi, a jeden pretendentowi. Werdykt ten został uznany za wielce kontrowersyjny, według większości obserwatorów lepszy był bowiem Walcott[2].
Zarządzono więc rewanż, który odbył się 25 czerwca 1948 roku na nowojorskim Yankee Stadium. Ponownie Walcott był stroną przeważającą i prowadził na punkty (w 3. rundzie Louis znów leżał na deskach). W 11. rundzie popełnił jednak taktyczny błąd, wdając się w wymianę ciosów z mocno uderzającym Louisem. W rezultacie został znokautowany serią ciosów sierpowych[2].
Walki z Charlesem
W marcu 1949 roku Louis ogłosił zakończenie kariery. 22 czerwca tego samego roku organizacja National Boxing Association zestawiła w walce o wakujący tytuł Walcotta z Ezzardem Charlesem (60-5-1). Charles wygrał pewnie na punkty, jednak nie był uniwersalnie uznawany za nowego mistrza świata, dopóki we wrześniu 1950 roku nie pokonał powracającego do boksu Louisa.
Tymczasem Walcott wygrał 5 walk z rzędu, w tym przez nokaut z Haroldem Johnsonem (28-1-0), przyszłym mistrzem świata w wadze półciężkiej, oraz niespodziewanie przegrał z Rexem Laynem. Mimo to 7 marca 1951 roku zmierzył się w Detroit o mistrzostwo świata w rewanżu z Charlesem. Ponownie uległ mu na punkty, ale tym razem jeszcze wyraźniej niż dwa lata wcześniej. 18 lipca doszło w Pittsburghu do trzeciej walki między nimi. Walcott, w swoim 5. już podejściu do tytułu, znokautował Charlesa w 7. rundzie (walka została uznana przez „The Ring” za pojedynek roku). Tym samym w wieku 37 lat został najstarszym mistrzem świata wagi ciężkiej w historii (rekord pobity dopiero w 1994 roku przez George’a Foremana)[1].
Charlesowi przysługiwało prawo rewanżu, więc 5 czerwca 1952 rozegrano na Stadionie Miejskim w Filadelfii czwartą i ostatnią walkę między nimi. Po 15 bardzo wyrównanych rundach Walcott obronił tytuł przez jednogłośną decyzję.
Walki z Marciano
23 września 1952 roku, w drugiej obronie mistrzostwa (również w Filadelfii) stanął naprzeciw niepokonanego punchera, Rocky’ego Marciano (42-0-0). Walcott kontrolował walkę od samego jej początku (w 1. rundzie nokdaun pretendenta), wychodząc do 13. rundy z bezpieczną przewagą punktową. W tym momencie Marciano mógł wygrać jedynie poprzez nokaut, zaatakował więc i trafił Walcotta potężnym prawym sierpowym w szczękę. Mistrz stracił przytomność, powoli osuwając się na deski i został wyliczony przez sędziego (walka była według „The Ring” pojedynkiem roku)[3].
15 maja 1953 roku próbował odzyskać tytuł, jednak został ponownie znokautowany przez Marciano − tym razem już w 1. rundzie. Była to ostatnia walka w karierze Walcotta.
Późniejsza działalność
Pozostał związany z pięściarstwem, m.in. jako sędzia, a potem członek Komisji Sportowej Stanu New Jersey (1975-1984). W 1965 roku był sędzią ringowym w rewanżowej walce o mistrzostwo świata w wadze ciężkiej pomiędzy Muhammadem Alim a Sonnym Listonem, która przeszła do historii boksu ze względu na związane z nią kontrowersje[4].
W I połowie lat 70. piastował również stanowisko szeryfa Hrabstwa Camden.
W 1990 roku został włączony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu[1].
Przypisy
Linki zewnętrzne
