Urodził się w rodzinie Józefa i Marii z Brodowskich. Ukończył gimnazjum w Kijowie[1]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany 20 października 1916 roku do służby w armii carskiej. Otrzymał przydział do 20. moździerzowego dywizjonu artyleryjskiego i w jego składzie brał udział w walkach. W czerwcu 1917 roku został skierowany do szkoły lotniczej w Dźwińsku, gdzie przeszedł przeszkolenie w charakterze obserwatora. W grudniu 1917 roku otrzymał przydział do III Korpusu Polskiego w Rosji[2][3].
19 kwietnia, wraz z ppor. pil. Józefem Krzyczkowskim, wszedł w skład grupy złożonej z czterech załóg, które przeprowadziły rozpoznanie i bombardowanie Kijowa. Lot był trudny nawigacyjnie i niebezpieczny, gdyż polskie załogi miały do pokonania 600 kilometrów (z czego większość nad terenem zajętym przez nieprzyjaciela). Zakończył się sukcesem, zniszczono tory kolejowe, uszkodzono obrotnicę przed parowozownią, co doprowadziło do opóźnień w przegrupowaniu wojsk nieprzyjaciela[7].
26 kwietnia, w załodze z por. pil. Tadeuszem Praussem, rozpoznał pod Koziatynem lotnisko nieprzyjaciela i stwierdził na nim obecność czterech samolotów lotnictwa Armii Czerwonej. Polska załoga nie zdecydował się na ich zniszczenie, zakładając, że samoloty są unieruchomione i wkrótce wpadną w ręce polskich wojsk. Ich nadzieje się nie spełniły, nieprzyjaciel zdołał ewakuować swe samoloty[8].
9 maja 1920 roku trzykrotnie brał udział w lotach bojowych. Atakował oddziały nieprzyjaciela w Kijowie oraz wspierał polskie oddziały atakujące Darnicę i Brewarew. Podczas ofensywy kijowskiej wykonał łącznie 16 lotów bojowych[3].
19 maja, ponownie w załodze z Tadeuszem Prausem, brał udział w nieudanym ataku na stację kolejową Dymirki[9][10].
Po zakończeniu działań wojennych służył w 1 pułku lotniczym. W 1921 roku podjął studia na Wydziale PrawaUniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w 1925[2]. 23 lipca 1923 roku uległ wypadkowi lotniczemu i był zmuszony z rezygnacji z latania[2]. W sierpniu 1924 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Od czerwca 1930 roku pracował jak adwokat w Warszawie[2][3].
Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF (otrzymał numer służbowy P-1478)[11]. Po zakończeniu wojny nie zdecydował się na powrót do Polski, pozostał na emigracji.
Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC276981965.
Hubert Mordawski: Polskie lotnictwo wojskowe 1918–1920 : narodziny i walka. Poznań ; Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie Oddział Publicat, 2009. ISBN 978-83-245-8844-2. OCLC750811729.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Początki, organizacja, personel i sprzęt. T. I. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC995372299.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Walka i demobilizacja. T. II. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC995372299.
Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC69498511.
.svg){kind=small}
.JPG)