Urodził się 9 grudnia 1907 w Łukowie. Był synem Mikołaja i Heleny Michaliny z Żyszkowskich. W 1919 rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie. W 1926 zdał maturę. W latach 1927–1934 studiował na wydziale architektury Politechniki Warszawskiej[2]. Za projekt stadionu kolarskiego uzyskał dyplom magistra inżyniera. Po studiach prowadził praktykę architektoniczną. Projektował między innymi: wnętrza okrętów MS Piłsudski i MS Batory, górną stację kolei linowej w Krynicy, osiedle robotnicze w Rumi-Janowie k. Gdyni oraz nowy typ wagonów kolejowych[2][3]. W 1929 razem ze Stefanem Osieckim wygrał konkurs na projekt plakatu z okazji mistrzostw świata w Zakopanem[2]. Uczestniczył w wystawach plakatu w Monachium, Los Angeles, Pradze i Paryżu. 29 sierpnia 1935 ożenił się z Ireną Brzozowską[3]. Otrzymał dyplom honorowy i 2 medale złote na międzynarodowej wystawie w Paryżu (1937) oraz I nagrodę Stowarzyszenia Architektów Polskich za projekt pawilonu polskiego na wystawie światowej w Nowym Jorku (1939)[3][4].
Kariera wioślarska
Karierę wioślarską rozpoczął w połowie lat dwudziestych w AZS Warszawa. Barwy klubu reprezentował do 1931 roku. Był sternikiem wioślarskim, uczestnikiem trzech olimpiad. W Amsterdamie 1928 zajął 4. miejsce w wyścigu ósemek[4]. Podczas igrzysk w Los Angeles 1932, gdzie zdobył dwa medale olimpijskie: srebrny w dwójce ze sternikiem (z Jerzym Braunem i Januszem Ślązakiem) i brązowy w czwórce ze sternikiem (z Braunem, Ślązakiem, Edwardem Kobylińskim i Stanisławem Urbanem[4]). Startował także w Berlinie 1936, ale bez sukcesów. Zdobył srebrny medal w Mistrzostwach Europy w Budapeszcie w 1933 w dwójce ze sternikiem (z Braunem i Ślązakiem)[4]. Był pięciokrotnym wicemistrzem Polski.
Spadochroniarze Akcji Kontynentalnej są niekiedy błędnie utożsamiani z cichociemnymi. Jak podkreśla Jan Librach, jeden z inicjatorów „Akcji” „nie było, poza ogólnymi założeniami walki z wrogiem, związku organizacyjnego pomiędzy Akcją Kontynentalną a kierowanymi z Londynu pracami krajowymi”, tj. organizowanymi przez Oddział VI (Specjalny) Sztabu Naczelnego Wodza lotniczymi zrzutami cichociemnych, broni, sprzętu i pieniędzy dla Armii Krajowej[8].
Bibliografia
Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 525–527. ISBN 978-83-64864-22-3.