Joanna Plantagenet, Joanna z Kentu (ur. 1326-1328, zm. 1385) – córka Edmunda, hrabiego Kentu, wnuczka króla angielskiego Edwarda I i jego drugiej żony Małgorzaty. W 1340 podobno zawarła potajemne małżeństwo ze zwykłym rycerzem. Hrabina Salisbury i królowa wyspy Man w latach 1344–1349 jako (bigamiczna) żona Wilhelma de Montacute (Montagu), od 1352 hrabina Kentu i baronowa Wake z Liddell po śmierci młodszego brata, księżna Walii w latach 1361–1376 jako żona Edwarda, najstarszego syna króla Edwarda III, matka m.in. księżnej Bretanii Joanny, hrabiny Ligny Matyldy oraz króla Anglii Ryszarda II[1].
Okoliczności jej pierwszego małżeństwa, zawartego potajemnie i bardzo wcześnie (rzekomo w 1340) z Thomasem Hollandem, które zostało uznane przez papieża za ważne i wiążące obie strony w 1349, kładły się cieniem na legalność pochodzenia jej królewskiego syna[2], urodzonego za życia drugiego męża, który przeżył Joannę z Kentu o 12 lat. Owdowiała księżna Walii i matka króla zmarła w zamku Wallingfort i została pochowana obok swojego pierwszego męża w kościele franciszkańskim w Stamford. Możliwe jednak, że jej zwłoki przeniesiono w późniejszych czasach do Londynu[1].
Przypisy
↑ abPrzemysław Jaworski: Królowe i królowie Wielkiej Brytanii. Od Egberta do Elżbiety II – wszyscy władcy Wielkiej Brytanii. Gdynia: Wydawnictwo Novae Res, 2018, s. 249–250.
↑Aidan Norrie, Carolyn Harris, J.L. Laynesmith, Danna R. Messer, Elena Woodacre: Later Plantagenet and the Wars of the Roses Consorts. Power, Influence, and Dynasty. Palgrave Macmilla, s. 10.
