Przedwczesna śmierć jej brata - Franciszka Febusa, spowodowała, że Katarzyna została królową Nawarry, a regencję sprawowała jej matka. Jej wuj - Jan de Foix powołał się jednak na prawo salickie, które nigdy nie obowiązywało w Nawarze i zagarnął tron dla siebie. Wybuchła wojna domowa, która rozjątrzyła na nowo stare konflikty wewnętrzne. W 1504 zmarła matka Katarzyny (przetrzymywana przez Ferdynanda II Katolickiego, króla Aragonii, w Medina del Campo), to sprowokowało nowa wojnę między Nawarrą a hrabstwem Lerín (1506-1508).
Polityczny sojusz między rodzinami de Valois i de Foix doprowadziły do negocjacji w sprawie małżeństwa między Henrykiem, księciem Viany, najstarszym synem Katarzyny i jej następcą, z córką króla Francji. Negocjacje te doprowadziły do tego, że Ferdynand II Katolicki wysłał księcia Alby, żeby podbił Pampelunę, w 1512. 25 lipca 1512 Fadrique Álvarez de Toledo, książę Alby, rozpoczął oblężenie Pampeluny, a rodzina królewska uciekła do Francji. 23 marca 1513 Nawarskie Kortezy zebrały się w Pampelunie i ogłosiły Ferdynanda królem Nawarry. Od tej pory tzw. Alta Navarra stała się integralna częścią Hiszpanii.
Podejmowane przez Katarzynę i Jana III próby odzyskania utraconych ziem nie powiodły się. W latach 1513–1518, Katarzyna była królową tzw. Baja Navarra (Dolnej Nawarry, na północ od Pirenejów).
Przypisy
↑AnneA.EcholsAnneA., An annotated index of medieval women, New York: M. Wiener Pub., 1992, ISBN 0-910129-27-4, OCLC21876020 [dostęp 2022-11-08]. Brak numerów stron w książce
.svg)
