Była jednym z czternaściorga dzieci artysty cyrkowego Philippe'a Brumbacha i jego żony Johanny. Na scenie cyrkowej zadebiutowała w wieku dwóch lat, wraz z ojcem. W dzieciństwie występowała wraz z rodzicami na trapezie. Wśród rówieśników wyróżniała się siłą i zręcznością, ale także posturą. Kiedy ukończyła 14 lat zadebiutowała w cyrku jako siłaczka.[1]. Ojciec Katie proponował 100 marek każdemu, kto pokona jego córkę w walce zapaśniczej. W czasie jednej z takich walk, w której odniosła kolejne zwycięstwo poznała Maxa Heymanna, wówczas bezrobotnego akrobatę. Heymann rzucony przez Katie na matę, wyznał publicznie swoje uczucia do Katie i wkrótce potem został jej mężem i menedżerem.[2].
W 1901 przeniosła się wraz z rodziną do USA. Początkowo Katie występowała pod własnym nazwiskiem. Kiedy w Nowym Jorku pokonała w walce słynnego siłacza Eugene'a Sandowa, przyjęła przydomek Sandwina (derywat nazwiska pokonanego przeciwnika). Prasa niemiecka nazywała ją Katarzyną Wielką (Katharina die Große).[3]. W prasie amerykańskiej określano ją jako Beautiful Herculean Venus.[4].
Przez wiele lat współpracowała z amerykańskim cyrkiem Ringling Bros. and Barnum & Bailey. Jej numerem popisowym było przerzucanie jedną ręką przez głowę własnego męża (ważącego ponad 80 kg), a także podnoszenie kilku dorosłych mężczyzn jednocześnie. Jej rekordy w wyciskaniu sztangi pobiła dopiero w 1987 Karyn Marshall. Przeszła na emeryturę w wieku 60 lat. W ostatnich latach życia prowadziła wraz z mężem restaurację w Nowym Jorku. Od 1949 cierpiała na chorobę nowotworową, na którą zmarła.
W cyrku występowały także trzy siostry Katie (Barbara, Eugenia i Marie), choć nie odniosły większych sukcesów. Miała syna Theodora, który w latach 20 XX w. odnosił sukcesy jako bokser wagi ciężkiej, ale porażka z Primo Carnerą w 1932 zakończyła jego karierę.
Bibliografia
Rosemarie Garland Thomson, Freakery: cultural spectacles of the extraordinary body, NYU Press, 1996, s. 358-359.
↑The Papers of Will Rogers: Wild West and vaudeville : April 1904-September 1908, ed. A.F. Wertheim & B. Bair, University of Oklahoma Press 2000, s.284
