W swej twórczości bliski był założeniom programowym skamandrytów. Urodzony w Siedliszczu, został przesiedlony z matką do Charkowa, gdzie podjął studia medyczne. Jednakże już wtedy interesowała go poezja, pisał i odczytywał wiersze, podczas pobytu w Charkowie poznał Leopolda Staffa.
W 1919 skorzystał z możliwości powrotu w rodzinne strony i osiadł w Chełmie, porzuciwszy studia medyczne. Studiował polonistykę na KUL-u i Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1920 w ukazującym się w Lublinie tygodniku „Dzień Polski” sonetami o Józefie Piłsudskim. Nie był zadowolony ze swego dzieła i wierszy tych później nigdzie już nie publikował. W 1921 zgłosił się na ochotnika do wojska. Po powrocie podjął pracę jako polonista.
W czasie okupacji Kazimierz Jaworski prowadził tajne nauczanie, tzw. komplety. Został aresztowany przez okupacyjne władze niemieckie, był więziony na zamku w Lublinie i Sachsenhausen.
Po wojnie powrócił do działalności pisarskiej, redagował dodatki literackie, podejmował się tłumaczeń literatury rosyjskiej, literatury czeskiej, a także redagował wznowioną „Kamenę”, ukazującą się w Lublinie. Od końca lat 60. spisywał swoje wspomnienia. Jego Pisma wydało Wydawnictwo Lubelskie w 12-tomowej serii w latach 1971–1974[1].
Serca za drutem. Wspomnienia z Sachsenhausen, Lublin 1959.
Stopy czasu, Lublin 1961 (wiersze).
W kręgu "Kameny", Lublin 1968 (wspomnienia).
Wywoływanie cieni, Lublin 1968 (wspomnienia).
Koniec seansu, Lublin 1970 (wspomnienia).
Pisma. Wydanie jubileuszowe, Lublin 1971–1974 (T.1 – Wiersze; T.2 – Od Łomonosowa do Jewtuszenki; T 3 – Przekłady poezji ukraińskiej; T. 4 – Przekłady poezji czeskiej i słowackiej; T. 5 – Przekłady poezji romańskiej; T. 6 – Serca za drutem; T. 7 – W kręgu "Kameny"; T. 8 – Wywoływanie cieni; T. 9 – Koniec seansu; T. 10 – Reportaże, artykuły, felietony, opowiadania; T. 11 – Przekłady prozy czeskiej i dramatu; T. 12 – Rzeczy różne wierszem i prozą)[1].
↑ abJózefJ.ZiębaJózefJ., Dorobek lubelskiego środowiska literackiego w latach 1944–79. Katalog wystawy, Lublin: Muzeum Okręgowe. Oddział Józefa Czechowicza, 1979. Brak numerów stron w książce