Urodził się 2 marca 1884 w Łeknie k. Wągrowca[1]. Był synem Józefa, murarza i Stefanii z Samolińskich. Uczył się w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie w 1903 złożył egzamin dojrzałości. Jako gimnazjalista pisał, pod pseudonimem „Kazimierz Rdzawicz”, recenzje teatralne w „Gońcu Wielkopolskim”. Publikował też w „Kurierze Poznańskim” m.in. artykuły pt. O potrzebie Salonu Sztuki w Poznaniu, w którym propagował utworzenie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych.
W latach 1903–1906 studiował na Wydziale Architektury Politechniki w Berlinie-Charlottenburgu. Założył i prowadził Kółko Literackie skupiające studentów Polaków z politechniki i uniwersytetu berlińskiego. Działał również wśród Polonii berlińskiej, prowadząc tajne lekcje języka polskiego, wygłaszając odczyty w towarzystwach rzemieślniczych. Jako członek „Zet”-u uczestniczył w Zjeździe Młodzieży Polskiej w Genui, a następnie w Zurychu – z gronem młodzieży składał hołd Teodorowi Tomaszowi Jeżowi. Jego działalność nie uszła uwadze policji berlińskiej. Zmuszony został do wyjazdu z Berlina. Dalsze studia kontynuował na politechnice w Stuttgarcie, gdzie w maju 1908 uzyskał dyplom inżyniera architekta. Praktykę zawodową odbył u Franciszka Mączyńskiego w Krakowie (1908–1910).
W 1910 powrócił do Poznania i działał jako architekt. Czynny był w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (wiceprezes) oraz Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk. W latach 1910–1914 wygłaszał w Towarzystwie Odczytów Ludowych im. Adama Mickiewicza odczyty z dziedziny kultury i sztuki, a także o zabytkach architektury w Wielkopolsce. Był czynnym członkiem sekcji kulturalnej poznańskiej „Straży” i tajnego Towarzystwa Obywatelskiego. W latach 1915–1917 Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych wydało trzy zeszyty „Historii gotyku i renesansu” jego autorstwa. W latach 1917–1918 służył w wojsku niemieckim. W latach 1919–1920 pracował w Ministerstwie b. Dzielnicy Pruskiej w Poznaniu, gdzie objął stanowisko naczelnika Wydziału Szkolnictwa Zawodowego i kierownika Departamentu Kultury i Sztuki.
Od lipca 1925 do maja 1939 pracował w Toruniu, gdzie był płatnym radcą budownictwa w Magistracie, a od 1937 naczelnikiem Wydziału Kultury i Oświaty w Zarządzie Miejskim. Pracował także jako decernent Archiwum, Muzeum i Książnicy Miejskiej. W roku szkolnym 1937/38, już jako emerytowany radca miejski, uczył w Państwowym Liceum Budowlanym w Toruniu. Czynnie uczestniczył także w życiu kulturalnym i społecznym miasta. Założył Oddział Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej i był jego wieloletnim prezesem. Był jednym z aktywniejszych członków Konfraterni Artystów. Na przełomie 1927/28, w porozumieniu z Narodową Partią Robotniczą, założył w Toruniu Towarzystwo Narodowego Uniwersytetu i został jego prezesem. Głosił wykłady i prelekcje z zakresu sztuki. Publikował artykuły na łamach Słowa Pomorskiego, Teki Pomorskiej, Dnia Pomorskiego. W 1925 pod jego redakcją ukazała się Księga Pamiątkowa Powstania Wielkopolskiego z ilustracjami (Bydgoszcz 1925). W tym wydawnictwie zamieścił również obszerny artykuł pt. Z dziedziny zabytków artystycznych w Wielkopolsce.
Działalność w Poznaniu
W czerwcu 1939 przeszedł na emeryturę i wyjechał do Poznania, gdzie pozostał do końca życia. W czasie okupacji pracował w niemieckich biurach projektowych. Po wyzwoleniu Poznania został wykładowcą historii architektury w nowo powstałej Szkole Inżynierskiej. Późnej w uczelni tej wykładał projektowanie architektoniczne i architekturę budowli przemysłowych. Od 1956 był docentem w Politechnice Poznańskiej. Przez szereg lat działał jako biegły sądowy.
W latach 1908–1975 według projektów i pod nadzorem Kazimierza Ulatowskiego zrealizowano około 45 prac budowlanych. Większość z nich stanowią realizacje poznańskie, z których do najważniejszych należą: kamienica przy Starym Rynku 44 (ob. siedziba PKO BP), domy przy ul. Słowackiego 18/19, Gąsiorowskich 5/54 i Kolejowej 55/55a, Salon Wystawowy Towarzystwa Sztuk Pięknych przy pl. Wolności 18 (zburzony w czasie wojny).
Najważniejsze prace Ulatowskiego powstały w Toruniu. W tym mieście architekt wykonał kilkanaście projektów gmachów użyteczności publicznej, domów mieszkalnych, kościołów i pomników. Zrealizowane zostały następujące projekty: budynek Dyrekcji Lasów Państwowych (ul. Mickiewicza 9, 1926–27), Kasa Chorych (ob. Miejska Przychodnia Specjalistyczna, ul. Uniwersytecka 17, 1928), hala wystawowa (ob. Centrum Targowe „Park”, Szosa Bydgoska 3, 1928, rozbudowana w latach 2005–06), kościół Chrystusa Króla (ul. Kościuszki 28, 1929/1930), budynek Dyrekcji Dróg Wodnych (ob. Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźny, ul. Krasińskiego 4), dom własny (ul. Legionów 14) oraz domy przy Szosie Chełmińskiej 37 i Przy Rzeźni 33, a także pomnik poległych 63 Pułku Piechoty (zburzony w czasie wojny). Obiekty te zasadniczo reprezentują nurt uproszczonego klasycyzmu.
Stanisław Błażejewski, Janusz Kutta, Marek Romaniuk: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom IV. Bydgoszcz 1997. ISBN 83-85327-42-8, s. 112–114.
WojciechW.RomaniakWojciechW., Wybrane zagadnienia urbanistyki i architektury w województwie pomorskim w latach 1920–39, Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2005, ISBN 83-89729-47-4, OCLC69274770. Brak numerów stron w książce
Barbara Chmielarska, Władysław Łoś, Tradycja klasyczna i gotycka w architekturze Torunia czasów II Rzeczypospolitej, [w:] Sztuka a historia, Materiały z XXXVIII Sesji Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Warszawa 1991, s. 373–386.
Kazimierz Przybyszewski, Kazimierz Ulatowski [w:] Wybitni ludzie dawnego Torunia, Toruń 1982.
Encyklopedia popularna PWN. [T.] 10, Ork – Psy. Warszawa: „Świat Książki”, 1998. ISBN 83-7129-545-6. Brak numerów stron w książce
Karolina Szarek, Dom (własny) Kazimierza Ulatowskiego przy ulicy Legionów, „Rocznik Toruński”, ISSN 0557-2177, 33, 2007.