Kerry blue terrier – jedna z ras psów należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Typ wilkowaty[2]. Nie podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny
Kerry blue terier występuje w Wielkiej Brytanii od stuleci, jednakże z powodu jego początków jako psa na szczury oraz jako wszechstronnego psa zagrodowego, niewiele można znaleźć informacji o tej rasie sprzed XX wieku. Pierwsza wzmianka w literaturze pochodzi z 1847 roku, autor opisuje psa maści niebieskawo-ciemnoszarej, poznaczonego ciemniejszymi plamami i łatkami, często z podpaleniem na kufie i łapach. Czarnoniebieski irlandzki terier przeważał w hrabstwie Kerry, ale hodowano go również w innych hrabstwach. Po raz pierwszy kerry blue pojawił się na wystawach w 1913 roku, a w 1920 powstał Dublin Blue Terier Club. Kerry blue terier zaczął cieszyć się popularnością wśród irlandzkich patriotów jako rodzaj maskotki, w takim tempie, że w krótkim czasie powstały cztery kluby promujące tę rasę. Pomiędzy 1922 a 1924 rokiem kluby te zorganizowały nie mniej niż sześć wystaw i sześć prób polowych. W 1924 roku rasę tę wpisano oficjalnie do rejestrów Amerykańskiego Związku Kynologicznego[3].
Wygląd
Według standardu ustalonego przez FCI, typowy kerry blue terrier powinien być mocny, zwarty o proporcjonalnej budowie, dobrze rozwiniętym, muskularnym ciele.
Budowa
Kerry blue terriery
Wzorzec tej rasy przedstawia budowę poszczególnych części ciała następująco:
Głowa – mocna, dobrze zrównoważona, z obfitą sierścią. Kufa powinna być średniej długości. Psy powinny mieć głowę silniejszą i umięśnioną bardziej niż suka.
krawędź czołowa: bardzo lekko zaznaczona
nos: czarny, nozdrza duże i szerokie
zęby: równe i białe, zgryz nożycowy, dziąsła i podniebienie ciemne
szczeki: mocne i muskularne, o mocnym uchwycie
oczy: ciemne lub ciemnobrązowe, średnie, o bystrym wyrazie
Szyja – o dobrych proporcjach, dobrze osadzona i umiarkowanie długa
łopatki: płaskie, ustawione ukośnie, zwarte
klatka piersiowa: głęboka, o umiarkowanej szerokości, żebra dobrze wysklepione
grzbiet: średniej długości, poziomy, nie uniesiony ponad lędźwiami
ogon: cienki, dobrze osadzony, noszony wesoło i prosto do góry
Kończyny:
przednie: z przodu proste, o mocnym kośćcu
tylne: dobrze rozwinięte, muskularne uda, mocne stawy skokowe, pewne
łapy: zwarte, nocne i okrągłe, pazury czarne
Cechami niepożądanymi według wzorca kerry blue terriera są:
głowa: cieliste dziąsła
tyłozgryz
oczy: żółte lub wyłupiaste
przedpiersie: wąska pierś
grzbiet: karpiowaty lub łękowaty
kończyny: łokcie odstające, pazury białe lub koloru kości
wilcze pazury lub ślady po usunięciu
chody: ciasna, krowia lub sztywna akcja tylnych kończyn
szata: twarda, szorstka lub szczeciniasta
maść: jakikolwiek inny kolor niż niebieski, z wyjątkiem wyżej wymienionych odstępstw
Szata i umaszczenie
Szczenięta psów tej rasy rodzą się czarne, lecz z wiekiem nabierają charakterystycznej, niebieskoszarej barwy. Sierść jest miękka, obfita i falista, wymagająca strzyżenia. Dopuszczalne umaszczenie to wszelkie odcienie niebieskiego z czarnym nalotem lub bez. Czarne, jak i rude naloty dopuszczalne są wyłącznie do 18 miesiąca życia.
Użytkowość
Podobnie jak airedale terrier, kerry blue terrier był wykorzystywany wszechstronnie. Polował na wydry w głębokiej wodzie, służył jako szczurołap oraz pies stróżujący. W Irlandii używany jako pies policyjny. Dobrze radzi sobie w agility z powodu swojej zwinności. Sprawdza się także w terapii chorych.
Zachowanie i charakter
Żywe, inteligentne i chętne do zabawy, akceptują dzieci. Przywiązują się do jednego właściciela, który musi wykazywać konsekwentne i stanowcze podejście do psów tej rasy, jednak bez stosowania fizycznych środków przymusu. W kontaktach z innymi zwierzętami potrafią być agresywne i trzeba uczyć kerry blue terriera poprawnego zachowania i wcześnie je socjalizować.
Przypisy
↑ abAlain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 137.
↑Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 106.
Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 112. ISBN 83-7073-122-8.
Wielka Encyklopedia Świata OXFORD, ISBN 83-7325-540-0 (serii) Kwartalnik Klubu Teriera w Polsce
David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7. Brak numerów stron w książce
