Klaus Philipp Wachsmann[1][2] (ur. 8 marca 1907 w Berlinie, zm. 17 lipca 1984 w Tuckingmill w hrabstwie Wiltshire[1][2]) – niemiecki etnomuzykolog.
Życiorys
W latach 1930–1932 studiował prawo, muzykologię i muzykologię porównawczą na Uniwersytecie Berlińskim, gdzie do grona jego wykładowców należeli Curt Sachs, Friedrich Blume, Arnold Schering i Erich Moritz von Hornbostel[1][2]. Po dojściu nazistów do władzy w 1933 roku wyjechał z Niemiec[1]. Kontynuował studia na uniwersytecie we Fryburgu, gdzie w 1935 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie dysertacji Untersuchungen zum vorgregorianischen Gesang (wyd. Ratyzbona 1935)[1][2]. Następnie podjął studia w zakresie języków bantu w School of Oriental and African Studies w Londynie[1][2]. W 1937 roku na zaproszenie Church Mission Society wyjechał do Ugandy, gdzie pozostał przez kilkanaście lat[1][2]. Od 1948 do 1957 roku kierował Uganda Museum w Kampali, dokonał około 1500 roku nagrań terenowych wśród rdzennych plemion[1][2]. W latach 1958–1963 pełnił funkcję kustosza zbiorów etnologicznych Wellcome Foundation w Londynie[1][2]. Wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (1963–1968), Northwestern University w Evanston (1968–1975) i University of Texas w Dallas (1976–1977)[1][2]. Wspólnie z Maud Karpeles założył w 1948 roku Folk Music Council, w latach 1973–1977 był jego przewodniczącym[1]. Od 1955 roku działał także w Society of Ethnomusicology i w latach 1967–1969 był jego prezesem[1].
W swojej pracy naukowej zajmował się tradycyjną muzyką afrykańską[1][2]. Rozwinął studia analityczne nad muzyką i instrumentami plemiennymi, był jednym z pionierów nagrań terenowych[1]. Opublikował pracę Folk Musicians in Uganda (Kampala 1956)[1][2]. Charles Seeger poświęcił mu tom esejów Essays for a Humanist: An Offering to Klaus Wachsmann (Nowy Jork 1977)[1].
Przypisy
