dowódca batalionu piechoty dowódca batalionu zapasowego zastępca dowódcy pułku szef sztabuokręgu korpusu dowódca pułku piechoty komendant główny Policji Państwowej komendant ośrodka zapasowego
Kordian Józef Zamorski urodził się 1 kwietnia[1] 1890 roku w majątku Kołkówka, w rodzinie Arnolda i Wiktorii z Serafinów. Rodzinna wieś Kołkówka należała do parafii rzymskokatolickiej w Rzepienniku Biskupim, w ówczesnym powiecie gorlickim należącym do Królestwa Galicji i Lodomerii.
Uczył się w czteroklasowym VI Gimnazjum we Lwowie, a następnie w tamtejszym seminarium nauczycielskim. W latach 1910–1914 i 1917–1918 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Józefa Mehoffera.
W okresie od sierpnia 1914 roku do lipca 1917 roku służył w I Brygadzie Legionów Polskich zajmując kolejno stanowiska: komendanta kompanii, instruktora w Szkole Podchorążych w Jabłonnie, dowódcy batalionu w 5 pułku piechoty, oficera sztabu I Brygady, dowódcy stacji etapowej i adiutanta 1 pułku piechoty. 29 września 1914 roku mianowany porucznikiem[2]. Na podstawie rozkazu Nr 20698 c. i k. Naczelnej Komendy Armii z 31 grudnia 1915 roku został zwolniony z Legionów Polskich. 8 sierpnia 1916 roku, na wniosek c. i k. Komendy Legionów Polskich, c. i k. Naczelna Komenda Armii rozkazem Nr 16253 przywróciła mu szarżę porucznika legionowego[3].
Od jesieni 1916 w Polskim Korpusie Posiłkowym, m.in. w 1. Pułku Piechoty, stacjonującym w Modlinie. Tam zastał go kryzys przysięgowy, w czasie którego odmówił złożenia przysięgi[4]. Zwolniony, otrzymał wezwanie do stawienia się w 16. Pułku Landwehry w Krakowie, gdzie uzyskał skierowanie na badania lekarskie; w ich wyniku w grudniu 1917 został uznany za niezdolnego do służby wojskowej i urlopowany na 12 miesięcy[5]. Wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej i został w niej komendantem Obwodu Krakowskiego[6].
Od listopada 1918 roku do 1919 roku organizował II batalion 5 pułku piechoty Legionów i dowodził nim w czasie bitwy o Lwów. W lutym 1919 roku w Ciechanowie zorganizował batalion zapasowy 32 pułku piechoty[7], a później został dowódcą II batalionu w tym samym pułku.
W latach 1921–1923 był dowódcą batalionu i zastępcą dowódcy 35 pułku piechoty w Brześciu. W latach 1923–1924 był szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Z dniem 15 maja 1924 został przeniesiony do 76 pułku piechoty w Grodnie na stanowisko dowódcy pułku[11][12]. W październiku 1925 roku przydzielony został do Inspektoratu Armii Nr I na stanowisko I oficera sztabu[13]. Od 5 czerwca 1926 roku pełnił obowiązki szefa Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[14]. 21 czerwca 1927 roku został zwolniony ze stanowiska szefa departamentu i mianowany szefem Oddziału I Sztabu Głównego[15][16]. Obowiązki szefa oddziału łączył z funkcją zastępcy szefa Sztabu Głównego.
10 listopada 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku[17].
Z dniem 25 stycznia 1935 roku zwolniony został ze stanowiska szefa Oddziału I SG WP i przeniesiony w stan nieczynny na okres 12 miesięcy z równoczesnym oddaniem do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych, który wyznaczył go na stanowisko komendanta głównego Policji Państwowej[18].
Zamorski wita na dworcu w Warszawie Heinricha Himmlera, 18 lutego 1939 roku
W 1938 roku uczestniczył w delegacji polskiej na zjeździe NSDAP w Norymberdze, gdzie pojawił się jako komendant policji, na zaproszenie komendanta niemieckiej Ordnungspolizei[19].
Zamorski zaprosił do Polski Heinricha Himmlera. Himmler przybył do Warszawy 18 lutego 1939 roku. Na dworcu gościa witano z udziałem kompanii honorowej Szkoły Policji w Golędzinowie. Obecny był także ambasador Niemiec w Polsce, hrabia Hans-Adolf von Moltke. Generał Kordian-Zamorski towarzyszył Himmlerowi także w Białowieży[20].
W czasie obrony Warszawy wyjechał z miasta 6 września 1939[21][22]. Ewakuował część kierownictwa Policji do Rumunii i na Węgry. Został internowany w obozie Băile Herculane. Po ucieczce z obozu, przez Turcję dotarł w listopadzie 1940 roku do Palestyny. Od listopada 1940 roku do sierpnia 1942 roku był komendantem Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i pełniącym obowiązki dowódcy oddziałów Wojska Polskiego na Bliskim Wschodzie, a następnie zastępcą dowódcy tych oddziałów. W tym samym roku przeniesiony został w stan nieczynny.
Prezydent RP August Zaleski awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 11 listopada 1966 roku w korpusie generałów[26][27][28]. Zmarł 19 grudnia 1983 roku w Londynie.
Kordian Zamorski był członkiem lóż wolnomularskich Tomasz Zan w Wilnie, Le Droit Humain, Nepthys Mark Lodge[29], a ponadto członkiem jednej z warszawskich regularnych lóż wolnomularskich, podległych Wielkiej Loży Narodowej[30]. Po wojnie utrzymywał kontakty z lożą emigracyjną „Kopernik” w Paryżu.
Życie prywatne
Był żonaty z Leokadią Karpusową z Kamińskich, z którą miał dwóch synów: Jacka (ur. 1923) i Rafała (ur. 1928)[28].
↑Piotr MaciejP.M.MajewskiPiotr MaciejP.M., Kiedy wybuchnie wojna? : 1938 : studium kryzysu, wyd. pierwsze, Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2019, ISBN 978-83-66232-41-9, OCLC1121427474 [dostęp 2021-09-20]. Brak numerów stron w książce
↑Dembiński 1969 ↓, s. 1. Awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 22 z 1967 roku. W tym samym dzienniku i z tym samym starszeństwem ogłoszono awans Kazimierza Sawickiego na generała dywizji.
.png){kind=small}
