Krzysztof Bonadura starszy (ur. ok. 1582 w północnych Włoszech, zm. 1668 lub 1669 w Poznaniu) – manierystyczny budowniczy pracujący w Wielkopolsce. W 1667 wybrany starszym cechu murarzy w Poznaniu. Tworzył głównie monumentalną architekturę sakralną w okresie kontrreformacji. Do elementów charakterystycznych jego dzieł należą: wąskie podziały, wysmukłe proporcje i silnie zaznaczone pilastrowanie[1].
Życiorys
Pochodził z Wenecji Euganejskiej lub Lombardii. Około 1615 roku został sprowadzony do Wielkopolski przez Jana Opalińskiego, aby poprowadzić przebudowę kościoła parafialnego w Grodzisku Wielkopolskim. W tej miejscowości Krzysztof Bonadura przyjął obywatelstwo i ożenił się z jedną z mieszczek. Tu też urodził mu się syn Krzysztof[1].
Najprawdopodobniej jeszcze przed 1620 poznańscy dominikanie zlecili mu budowę kaplicy św. Jacka oraz przyległych pomieszczeń w swoim poznańskim klasztorze. W 1627 z fundacji Piotra Opalińskiego rozpoczął budowę kościoła bernardynów oraz zamku Opalińskich w Sierakowie. Przypuszczalnie w 1627 zaprojektował również kościół reformatów w Łabiszynie. W 1638 kapituła katedralna sprowadziła go z Grodziska do Poznania, zlecając mu prace przy odbudowie katedry po pożarze z 1622 roku. Od 1639 z fundacji Mikołaja Tarnowieckiego, jednego z dworzan Opalińskich, wznosił we Wschowie kościół bernardynów. W 1641 pracował jednocześnie nad dworem we Włoszakowicach dla wojewody poznańskiego Krzysztofa Opalińskiego i rozpoczętą w 1635 roku budową kościoła karmelitów bosych w Poznaniu[1].
Około 1650 na zlecenie karmelitów trzewiczkowych wybudował wieżę przy poznańskim kościele Bożego Ciała. W 1653 pracował natomiast dla Wojciecha Gajewskiego i jego żony Apolinary z Opalińskich nad kościołem w Czaczu oraz tamtejszym dworem. W 1658 na stałe przeniósł się do Poznania, którego obywatelstwo wówczas przyjął. W tym okresie rozpoczął prace nad prezbiterium poznańskiego kościoła bernardynów, kontynuował prace nad kościołem karmelitów bosych, pracował przy kościele reformatów, a także rozpoczął prace nad kaplicą dla Jana Dylla w nieistniejącej już kolegiacie farnej – tego zlecenia już nie ukończył. Ponadto przypisuje się mu projekty kościołów parafialnych w Złotowie i Włoszakowicach (wykonany przed 1643) oraz kościoła dominikanów we Wronkach (po 1650)[1].
Przypisy
