Ostatni z wymienionych dystryktów obejmował autonomiczne Królestwa Chorwacji i Slawonii. Obrona krajowa w tym okręgu nazywała się Kraljevsko hrvatsko domobranstvo (niem. Kroatisch-slawonische Landwehr, węg. Horvát-szlavon Honvédség)[2].
W 1914 roku królewsko-węgierska Obrona Krajowa składała się z 32 pułków piechoty zorganizowanych w dwie dywizje piechoty (20 i 41) oraz dwanaście samodzielnych brygad piechoty[3]}. W czasie mobilizacji zostało utworzonych kolejnych sześć dywizji piechoty, dla których numery były zastrzeżone już w czasie pokoju (23, 37-40 i 42)[4]. W skład tych dywizji weszły wszystkie samodzielne brygady.
Organizacja formacji pieszych Honwedu w sierpniu 1914 roku
Dywizja piechoty
Brygada piechoty
Pułki piechoty
20 Dywizja Piechoty Honwedu w Oradei (węg. Nagyvárad)
(węg. 20. honvéd gyaloghadosztály parancsnokság)
39 Brygada Piechoty Honwedu w Oradei (węg. Nagyvárad)
Dislokation und Einteilung des k.u.k. Heeres, der k.u.k. Kriegsmarine, der k.k. Landwehr und der königlich ungarischen Landwehr. Wiedeń: L.W. Seidel & Shon, k. u. k. Hofbuchhändler, 1914.
Johann Christoph Allmayer-Beck, Erich Lessing: Die K.u.k. Armee. 1848-1918. Verlag Bertelsmann, München 1974, ISBN 3-570-07287-8.
L. W. Seidel (Hrsg.): Seidels kleines Armeeschema. Dislokation und Einteilung des k.k. Heeres, der k.k. Kriegsmarine, der k.k. Landwehr und der königlich ungarischen Landwehr. Seidel, Wien 8. Jg. (1861) bis 61. Jg. (1907), (Vorgänger: „K.K. österreiches Armee-Schema auf das Jahr...”)
Stefan Rest, M.Christian Ortner, Thomas Ilmig: Des Kaisers Rock im 1. Weltkrieg. Verlag Militaria, Wien 2002, ISBN 978-3950164206.
Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868–1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.