Legat

Legat rzymski

W Rzymie pierwotnie wysłannik – osoba, której zwierzchnik powierzył jakąś misję do wykonania we własnym zastępstwie (np. poseł, przyboczny wodza naczelnego). W armii rzymskiej mianem legata (łac. legatus legionis) określano wysokiej rangi oficera wyznaczonego przez zwierzchników (wodza, namiestnika prowincji, konsula, senat, później cesarza) do dowodzenia pojedynczym legionem; wybierany przez wodza spośród senatorów, mógł także pod jego nieobecność dowodzić całą armią (legatus pro praetore). Symbolem władzy legata było trzech liktorów z rózgami oraz toporami. W wyjątkowych wypadkach przyznawano mu nawet najwyższe wyróżnienie – odbycie triumfu^[1].

W administracji – wysłannik cesarski, pełniący zwierzchnią władzę administracyjno-wojskową nad większym obszarem i podległy bezpośrednio cesarzowi.

Urzędnik honorowy reprezentujący rzymskiego władcę (później także papieża) na soborach, synodach, uroczystościach czy podczas różnych wydarzeń politycznych.

Legat papieski, reprezentant papieża oddelegowany do Kościoła partykularnego lub do konkretnych zadań, albo do pełnienia misji dyplomatycznych (zob. nuncjusz).

W prawie rzymskim pojęcie legat odnosiło się do różnego rodzaju uroczystych zapisów testamentowych (legatum)^[2].

↑ O. Jurewicz, L. Winniczuk, Starożytni Grecy i Rzymianie w życiu prywatnym i państwowym, PWN 1968, s. 419, 430.
↑ Prawo rzymskie. Słownik encyklopedyczny (red. Witold Wołodkiewicz). Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 87, 88.