Leszek Rychter

Leszek Rychter

Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1926 Grodzisk Mazowiecki
Data i miejsce śmierci	3 lipca 2002 Sanok
Przewodniczący Prezydium MRN w Sanoku
Okres	od 4 czerwca 1962 do wiosny 1971
Poprzednik	Jan Łysakowski
Następca	Kazimierz Grabowski
Odznaczenia

Leszek Rychter (ur. 18 stycznia 1926 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 3 lipca 2002 w Sanoku) – polski urzędnik, polityk, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku.

Leszek Eugeniusz Rychter^[1] urodził się 18 stycznia 1926 w Grodzisku Mazowieckim^[2]. Ukończył Szkołę Techniczną Kolejową w Warszawie (1940-1944)^[2], gdzie przebywał także podczas okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej^[3]. Jego krewnymi byli Cewińscy (wuj i ciotka rozstrzelani w Palmirach, kuzyn Eugeniusz Cewiński 1919-1986, był żołnierzem AK ps. „Nenek” i „Rakieta”, hokeistą oraz tenisistą^[3][4])

Po wojnie był zatrudniony w Urzędzie Skarbowym w Grodzisku Mazowieckim od 1947 do 1948, następnie zatrudniony na stanowisku szefa kadr w Zjednoczeniu PGR w Warszawie od 1951 do 1955^[2]. Od 1955 przebywał w Sanoku, gdzie pracował w Zjednoczeniu PGR, a od 1957 w Ośrodku Transportu Leśnego^[2]. W 1973 został absolwentem Liceum Ekonomiczne w Brzozowie^[2].

Został wybrany radnym Miejskiej Rady Narodowej w 1961^[5], w 1965^[6][7], w 1969^[8]. 25 kwietnia 1961 został wybrany zastępcą przewodniczącego Prezydium MRN Jana Łysakowskiego. Od 4 czerwca 1962 do wiosny 1971 pełnił stanowisko przewodniczącego Prezydium MRN w Sanoku^[9][10][2]. 15 września 1962 dokonał odsłonięcia Pomnika Tadeusza Kościuszki w Sanoku. W latach jego urzędowania w mieście następował rozwój m.in. budownictwa mieszkaniowego oraz dwóch największych fabryk Autosan i Stomil Sanok. Został zastępcą przewodniczącego powołanego 31 stycznia 1968 społecznego komitetu ORMO w Sanoku^[11]. Po odejściu ze stanowiska był prezesem Urzędu Stanu Cywilnego w Sanoku^[12][3][2]. Pod koniec lat 70. był członkiem Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Sanoku^[13][14].

Zmarł 3 lipca 2002 w Sanoku^[2][1]. Jego żoną była Anna (1930-2007). Oboje zostali pochowani w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku^[1].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983)^[15][16]
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1981)^[17]
• „Jubileuszowy Adres” (1984)^[18]

• Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków: Secesja, 1995. ISBN 83-86077-57-3. Brak numerów stron w książce
• Franciszek Oberc. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Burmistrzowie Sanoka (przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, naczelnicy). „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 347-348, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.