W okresie pierwszej wojny światowej, służył w 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Brał udział w pracach Naczelnego Komitetu Narodowego. Był urzędnikiem Rady Regencyjnej. W latach 1919–1922 w Paryżu i 1922–1924 w Rzymie jako wojskowy i dyplomata (attaché wojskowy) reprezentował Polskę. W tym czasie pełnił także funkcję oficera łącznikowego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego przy sztabie marszałka Focha oraz adiutanta szefa Polskiej Misji Wojskowej generała Tadeusza Rozwadowskiego. Został formalnie przeniesiony do rezerwy i pozostawiony czasowo w służbie czynnej. Z dniem 30 listopada 1924 został zwolniony z czynnej służby w stopniu kapitana rezerwy[2]. Służbę wojskową zakończył w stopniu majora.
W okresie międzywojennym, w latach 1930–1931 był redaktorem miesięcznika „Pamiętnik Warszawski”. Na łamach tego czasopisma dał się poznać jako przedstawiciel nurtu klasycystycznego, powstałego przy końcu Młodej Polski. W czasie drugiej wojny światowej brał czynny udział w konspiracji. Po wojnie musiał opuścić pałac w Pławowicach, przeniósł się do Zakopanego, gdzie założył i był prezesem Towarzystwa Miłośników Teatru im. Heleny Modrzejewskiej. Dla amatorskiej sceny działającej przy tej instytucji napisał sztukę Buntownica. Pracował jako kierownik literacki w teatrach w Krakowie i Katowicach.
W 1960 przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał do śmierci. Zmarł 12 maja 1966 tamże i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 31 wprost-2-6)[4]. Jego żoną była Janina z domu Żółtowska (zm. 1965 w wieku 69 lat)[4].
Był Honorowym Obywatelem Zakopanego. Rok 2016 ogłoszony został Rokiem Ludwika Hieronima Morstina w Proszowicach[5].
