M109 SPH
M109A5 SPH
|
| Dane podstawowe
|
| Państwo
|
 Stany Zjednoczone
|
| Trakcja
|
gąsienicowa
|
| Załoga
|
6
|
| Historia
|
| Produkcja
|
1962 – ?
|
| Dane techniczne
|
| Silnik
|
8-cylindrowy diesel Detroit-Diesel Model 8V-71T o mocy 302 kW (405 KM)
|
| Długość
|
6,61 m
|
| Szerokość
|
3,29 m
|
| Wysokość
|
3,28 m
|
| Masa
|
bojowa: 23723 kg
|
| Osiągi
|
| Prędkość
|
56 km/h
|
| Zasięg pojazdu
|
390 km
|
| Pokonywanie przeszkód
|
| Brody (głęb.)
|
bez przygotowania: 1,07 m
|
| Rowy (szer.)
|
1,82 m
|
| Ściany (wys.)
|
0,52 m
|
| Dane operacyjne
|
| Uzbrojenie
|
haubica 155 mm
karabin maszynowy 12,7 mm
|
|
|
M109 – amerykańska haubica samobieżna opracowana w celu zastąpienia pojazdów M44 SPH.
Zamówienie zostało złożone w 1952 roku, pierwsze egzemplarze seryjne opuściły hale montażowe w roku 1962. Po wprowadzeniu licznych ulepszeń, M109 stała się najpopularniejszą haubicą samobieżną na świecie. Wozy tego typu brały udział w konflikcie wietnamskim, w wojnach arabsko-izraelskich i wojnie iracko-irańskiej.
Stany Zjednoczone sprzedały pojazdy tego typu do prawie 30 krajów.
M109 może, po przystosowaniu, forsować wpław przeszkody wodne i strzelać pociskami różnych rodzajów, w tym także taktyczną nuklearną amunicją artyleryjską. Działo ma zamek śrubowy i nie jest wyposażone w automat ładujący – ładowanie odbywa się ręcznie[1].
W ciągu kolejnych lat zmodernizowano podstawę działa, unowocześniono wieżę i samą haubicę, instalując ponadto automatyczny układ kierowania ogniem oraz wzmacniając opancerzenie.
Zasadniczą modernizacją była wersja M109A6 Paladin, w której zastosowano nowy system wieżowy, cyfrowy system kierowania ogniem, ulepszoną armatohaubicę M284 i zmodyfikowany układ napędowy[1]. Napędzał ją silnik 8B71T o mocy 450 KM[1]. Czas otwarcia ognia od momentu zatrzymania pojazdu zmniejszył się do 30 sekund, wzrosła też nieco szybkostrzelność[1].
Od 2013 roku produkowana jest wersja M109A7, w której wprowadzono nowe podwozie, z podzespołami ujednoliconymi z bojowym wozem piechoty M2 Bradley i wzmocnionym opancerzeniem[1]. Zastosowano silnik VTA903T o mocy 600–675 KM[1]. Zmodernizowano też wyposażenie wieży. Z armatohaubicą współpracują wozy amunicyjne M992A3 oparte na tym samym podwoziu[1].
Łącznie wyprodukowano (do 2015) około 4000 haubic samobieżnych M109[2].
Zobacz też
- M109A3 GE A1 – niemiecka odmiana haubicy produkowana na licencji
Przypisy
Bibliografia
Amerykańskie pojazdy wojskowe po 1945
