Margaret Junkin Preston urodziła się 19 maja 1820 w miejscowości Milton w stanie Pensylwania[1][2]. Była córką wielebnego George’a Junkina[3] i Julii Rush Miller[1]. W 1857 wyszła za mąż za Johna Thomasa Lewisa Prestona (1811-1890), wdowca z siódemką dzieci, który pracował jako wykładowca łaciny w Virginia Military Institute[4]. Miała dwóch synów, George’a Junkina and Herberta Rusha[5]. Zmarła 28 marca 1897 w Baltimore[5]. Była patriotką amerykańskiego południa i Skonfederowanych Stanów Ameryki.
Twórczość
Thomas "Stonewall" JacksonGenerał Robert Edward Lee, dowódca sił KonfederacjiPaul Hamilton Hayne (1831-1886)
W drugiej połowie XIX wieku Margaret Junkin Preston była jedną z najważniejszych amerykańskich poetek. Miała pozycję czołowej autorki południa. Po śmierci poetki mówiono o niej sweet poetess of our Sunny South[6]. Jej hymny były śpiewane w kościołach, a jej wiersze trafiły do podręczników[6]. Najambitniejszym dziełem poetki jest poemat epicki Beechenbrook; a Rhyme of the War. Utwór rozpoczyna się słowami There is sorrow in Beechenbrook Cottage. Opowiada on o kobiecie, która straciła męża w czasie wojny domowej. Poemat ten był powszechnie czytany, zwłaszcza przez weteranów Konfederacji[6].
Margaret Junkin Preston napisała wiersz Stonewall Jackson's Grave na cześć konfederackiego generała Thomasa Jonathana Jacksona zwanego Stonewall. Prywatnie był on szwagrem poetki, mężem jej siostry Eleanor[1][3][4]. W utworze tym znalazły się odwołania do historii Polski:
Good knights and true as ever drew
Their swords with knightly Roland;
Or died at Sobieski's side,
For love of martyr'd Poland;
Or knelt with Cromwell's Ironsides;
Or sang with brave Gustavus;
Or on the plain of Austerlitz,
Breathed out their dying AVES!
W innym utworze, Gone Forward, poetka ubolewała nad śmiercią generała Roberta E. Lee[1].
Margaret Preston uchodzi za mistrzynię formy wierszowej. Stosowała skomplikowane wzorce metryczne i schematy stroficzne[1]. Z upodobaniem posługiwała się formą sonetu. Napisała dziesiątki takich utworów. Jeden z nich poświęciła swojemu stanowi, Virginii.
Grandly thou fillest the world's eye to-day,
My proud Virginia! When the gage was thrown -
The deadly gage of battle - thou, alone,
Strong in thy self-control, didst stoop to lay
The olive-branch thereon, and calmly pray
We might have peace, the rather. When the foe
Turned scornfully upon thee, - bade thee go,
And whistled up his war-hounds, then - the way
Of duty full before thee,--thou didst spring
Into the centre of the martial ring -
Thy brave blood boiling, and thy glorious eye,
Shot with heroic fire, and swear to claim
Sublimest victory in God's own name, -
Or, wrapped in robes of martyrdom, -to die!
Sonety Margaret Preston wysoko cenił inny poeta z południa, Paul Hamilton Hayne, z którym autorka korespondowała w późniejszym wieku[6]. Preston napisała wstęp do wyboru jego liryki. Sztuka epistolarna była zresztą ważnym składnikiem jej działalności literackiej. Margaret wymieniała listy z najwybitniejszymi literatami tamtej epoki po obu stronach oceanu Atlantyckiego, w tym z Robertem Browningiem, Alfredem Tennysonem, Henrym Wadsworthem Longfellowem i Christiną Rossetti[6].
