Medal został ustanowiony rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 22 marca 1928 celem nagradzania zasług położonych przy ratowaniu tonących oraz ofiar katastrof żywiołowych[1].
Zasady nadawania
Medal nadawano obywatelom polskim oraz cudzoziemcom, którzy na obszarze Polski lub przy ratowaniu polskich obywateli za granicą, nieśli ratunek z narażeniem życia. Medal nadawał minister spraw wewnętrznych, który mógł przekazać uprawnienia wojewodom i Komisarzowi Rządu Warszawy. Odznaczeni otrzymywali medal bezpłatnie[1].
Medal ten mógł być nadany tej samej osobie wielokrotnie, kolejne nadania oznaczano przez umieszczenie na wstążce medalu gwiazdki pięcioramiennej brązowej średnicy 9 mm[1].
Odznaką Medalu za Ratowanie Ginących jest okrągły medal wybity w srebrze o średnicy 35 mm. Na awersie zndajduje się godło Polski – orzeł oraz w otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA. Na odwrotnej stronie medalu (rewersie), w wieńcu z liści dębowych znajduje się napis: ZA / RATOWANIE / GINĄCYCH.
Medal zawieszony jest na białej wstążce szerokości 40 mm z czerwonymi brzegami i wąskim czerwonym pionowym paskiem pośrodku.
↑ abcRozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o ustanowieniu Medalu Za Ratowanie Ginących (Dz.U. z 1928 r. nr 37, poz. 351)
↑Dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 22 grudnia 1944 r. o orderach, odznaczeniach oraz medalach (Dz.U. z 1944 r. nr 17, poz. 91)
↑Ustawa z dnia 16 października 1992 r. Przepisy wprowadzające ustawę o orderach i odznaczeniach, uchylające przepisy o tytułach honorowych oraz zmieniające niektóre ustawy (Dz.U. z 1992 r. nr 90, poz. 451)
