W latach 30. XIX w. rozpoczął szeroko zakrojoną akcję zbierania pieśni kościelnych, ich opracowania, a następnie wydania w postaci obszernego i wyczerpującego dzieła Śpiewnik kościelny, czyli pieśni nabożne z melodiami w Kościele katolickim używane. Dzieło składa się z tomu głównego (I wyd. 1838), kilku Dodatków do Śpiewnika… oraz zbioru kolęd Pastorałki i kolędy z melodiami czyli piosnki wesołe ludu w czasie świąt Bożego Narodzenia po domach śpiewane. Zbiór pieśni miał mieć charakter użytkowy – dla śpiewania po domach i upowszechnienia, zanikających już wtedy dawnych wariantów pieśni, sięgających czasów średniowiecznego chorału gregoriańskiego. Spuściznę naukową i zbiory pieśni przekazał na własność księżom misjonarzom w Warszawie.
Zmarł w wieku 81 lat w Krakowie, spoczął w grobowcu księży misjonarzy na cmentarzu Rakowickim[2].
Znaczenie
Jako autor śpiewników kościelnych przyczynił się do rozwoju polskiej muzyki liturgicznej. Zapoczątkował zbieranie na większą skalę pieśni religijnych na terenach polskich. Jego zbiór pieśni stał się wzorem i odniesieniem dla kolejnych zbieraczy, takich jak Oskar Kolberg, a źródłem materiału słownego i muzycznego dla twórców takich, jak Stanisław Moniuszko, Wincenty Pol, Zygmunt Noskowski, Witold Lutosławski. Niektóre pieśni spisywał z przekazu ustnego, notując warianty nieobecne dotąd w zapisie nutowym. Jego zapisy pieśni ludowych są przedmiotem badań etnomuzykologów.
Publikacje
Śpiewnik kościelny, czyli pieśni nabożne z melodiami w Kościele katolickim używane (1838)
↑Mirosława Kaczorowska – Guńkiewicz: Mioduszewski Michał Marcin. W: Encyklopedia Muzyczna PWM. red. E. Dziębowska. T. 6. Warszawa: 2000, s. 277. ISBN 83-224-0656-8.
↑Karolina Grodziska-OżógCmentarz Rakowicki w Krakowie (1803-1939) wyd. II Wydawnictwo Literackie Kraków 1987, s. 127
