Nate Marquardt

Nate Marquardt
Pełne imię i nazwisko	Nathan Joel Marquardt
Pseudonim	The Great (Wspaniały)
Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1979) ; Lander
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	183 cm
Masa ciała	84 kg
Styl walki	brazylijskie jiu-jitsu
Kategoria wagowa	półśrednia, średnia
Klub	High Altitude Martial Arts Factory X Muay Thai/MMA
	Bilans walk zawodowych
Liczba walk	56
Zwycięstwa	35
Przez nokauty	11
Przez poddania	16
Przez decyzje	8
Porażki	19
Remisy	2
	↑ Bilans walk aktualny na 11.11.2017. ;
	Strona internetowa

Nathan Joel Marquardt (ur. 20 kwietnia 1979 w Lander) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), trzykrotny Król Pancrase w wadze średniej (2000, 2001, 2004) oraz mistrz Strikeforce (2012) w wadze półśredniej. Od 2013 związany z Ultimate Fighting Championship (UFC).

Kariera MMA

W mieszanych sztukach walki oficjalnie zadebiutował 17 kwietnia 1999 w walce o tytuł World Vale Tudo Federation z Mikiem Lee, którego pokonał^[2]. Do końca roku wygrał turnieje Rumble in the Rockies oraz Bas Rutten Invitational gdzie pokonywał m.in. Bahamczyka Yvesa Edwardsa^[2]. Po krajowych sukcesach postanowił wyjechać do Japonii, gdzie związał się z tamtejszą federacją Pancrase. W debiucie 18 grudnia 1999 uległ Genkiemu Sudo przez poddanie^[2].

Pancrase^[3]

24 września 2000 wygrał prestiżowym turnieju Pancrase Anniversary Show którego stawką było inauguracyjne mistrzostwo w wadze średniej. Tytuł bronił dwukrotnie po czym stracił go 1 grudnia 2001 na rzecz Kiumii Kunioku. 25 marca 2002 pokonał Kazuo Misakiego przez TKO (kontuzja łokcia Japończyka)^[2]. 21 grudnia 2002 odzyskał tytuł Króla Pancrase nokautując Kunioku uderzeniem kolanem z wyskoku (tzw latające kolano) w 3. rundzie. Po jednej udanej obronie pasa ponownie stracił mistrzostwo (30 listopada 2003), tym razem na rzecz Brazylijczyka Ricardo Almeidy, który poddał Marquardta duszeniem gilotynowym na 7 sekund przed końcem 1. rundy.

W lipcu 2004 Almeida zwakował pas mistrzowski. Włodarze postanowili zestawić o zwakowane mistrzostwo Marquardta oraz Kazuo Misakiego. Do rewanżu oraz mistrzowskiego boju doszło 7 listopada 2004. Marquardt nie dał szans Misakiemu i wysoko pokonał go na punkty zostając trzeci raz Królem Pancrase oraz utrzymując status gwiazdy w federacji. W maju 2005 obronił mistrzostwo po czym zwakował tytuł i wrócił do kraju wiążąc się z Ultimate Fighting Championship^[3].

UFC

W UFC zadebiutował jeszcze w tym samym roku 6 sierpnia pokonując Ivana Salaverry'ego^[2]. Po walce okazało się, iż w organizmie Marquardta wykryto substancje nandrolon oraz sterydy anaboliczne lecz ostatecznie nie poniósł ówcześnie żadnych konsekwencji^[4]. Po kolejnych trzech zwycięstwach m.in. nad Deanem Listerem^[1] stoczył walkę o mistrzostwo wagi średniej z Brazylijczykiem Andersonem Silvą (7 lipca 2007 – UFC 73) lecz nie sprostał mu i przegrał przez TKO w 1. rundzie^[1].

W latach 2008–2010 notował zwycięstwa m.in. nad Jeremym Hornem, Martinem Kampmannem czy Demianem Maią^[2]. 6 lutego 2010 na UFC 109 przegrał z Chaelem Sonnenem w eliminatorze do walki o pas^[2]. Po wygranej nad Rousimarem Palharesem (15 września 2010)^[2] ponownie stoczył walkę która miała wyłonić kolejnego pretendenta do walki o pas z Silvą. Rywalem był Japończyk Yūshin Okami, któremu Marquardt nie dał rady i przegrał na punkty^[2].

W 2011 przed zaplanowanym starciem z Rickiem Storym, Marquardt poddał się kuracji hormonalnej o której Amerykanin nie poinformował komisji sportowej na czas. Po badaniach okazało się, iż stężenie testosteronu po kuracji było o wiele za duże niż dopuszczalne normy, co zmusiło włodarze UFC do usunięcia go z pojedynku i ostatecznie zwolnienia go z organizacji. Jeszcze w tym samym roku związał się z Brytyjską organizacją BAMMA^[5] lecz nie stoczył dla niej ani jednego pojedynku i na początku 2012 został zwolniony z kontraktu.

Strikeforce

W lutym 2012 związał się ze Strikeforce^[6]. 14 lipca tego samego roku zmierzył się o pas mistrzowski Strikeforce wagi półśredniej (-77 kg) z Tyronem Woodleyem. Marquardt znokautował Woodleya w 4. rundzie i został mistrzem. Pas stracił w pierwszej obronie 12 stycznia 2013 na rzecz Belga Tareca Saffiedina^[1]. Jak się później okazało gala z 12 stycznia była ostatnią, gdyż po niedługim czasie organizacja została zamknięta, a czołówka zawodników mających ważne kontrakty została przeniesiona do UFC – w tym i Marquardt.

Powrót do UFC

16 marca 2013 ponownie stanął w oktagonie UFC. W pierwszej walce po powrocie przegrał przez nokaut z Jakem Ellenbergerem^[2]. Od 2013 zdołał wygrać tylko jeden pojedynek z czterech stoczonych, przegrywał w słabym stylu m.in. z Hectorem Lombardem oraz ze zwycięzcą The Ultimate Fighter Kelvinem Gastelumem^[2]. 19 grudnia 2015 na gali UFC on Fox znokautował C.B. Dollawaya na początku 2. rundy^[2].

3 czerwca 2017 przegrał z Brazylijczykiem Vitorem Belfortem jednogłośnie na punkty^[7].

Osiągnięcia

1999: Shoot Fighting Championship – 1. miejsce
1999: mistrz World Vale Tudo Federation w wadze lekkiej
1999: mistrz Rumble in the Rockies w wadze lekkiej
1999: Bas Rutten Invitational 4 – zwycięstwo w turnieju i mistrzostwo w wadze lekkiej
2000: mistrz Ring Of Fire w wadze średniej
Pancrase
- 2000: Pancrase Anniversary Show – 1. miejsce w turnieju wagi średniej
- 2000-2001: mistrz w wadze średniej
- 2002: Pancrase Spirit Tour – 1. miejsce w turnieju wagi średniej
- 2002-2003: mistrz w wadze średniej
- 2004-2005: mistrz w wadze średniej
2012-2013: mistrz Strikeforce w wadze półśredniej (-77 kg)