National Reconnaissance Office

Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

National Reconnaissance Office, NRO (pol. Narodowe Biuro Rozpoznania) – jedna z agencji Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, zajmująca się rozpoznaniem strategicznym. Jedna z najtajniejszych agencji wywiadu USA. Została utworzona w sierpniu 1960, a informacje o jej istnieniu podano oficjalnie do wiadomości publicznej dopiero 18 września 1992.

Od wielu lat między USAF, a CIA trwał zacięty spór o całkowitą kontrolę i wykorzystywanie materiałów wywiadowczych, zebranych przez satelity i samoloty szpiegowskie. Po tym jak CIA przejęła kontrolę nad programem U-2, jej kierownictwo starało się o pełne podporządkowanie wywiadu satelitarnego. Utworzenie Narodowego Biura Rozpoznania zakończyło spór.

Koncepcja utworzenia agencji tego typu pojawiła się już w lutym 1958, podczas spotkania ówczesnego prezydenta Dwighta Eisenhowera z członkami utworzonej przez niego tzw. grupy roboczej. W spotkaniu wzięli udział m.in. zastępca dyrektora badań i techniki Departamentu Obrony – John Rubel, doradca naukowy prezydenta – dr George B. Kistiakowsky oraz podsekretarz sił powietrznych – Joseph Charyk. Głównym tematem rozmów było wystrzelenie przez Związek Radziecki pierwszego sztucznego satelity.

Ostatecznie NRO zostało utworzone 25 sierpnia 1960.

• Koordynacja misji rozpoznawczych prowadzonych przez satelity i samoloty wywiadowcze, m.in. Lockheed U-2 i SR-71 Blackbird.
• Koordynacja projektów i budowy wszystkich satelitów rozpoznawczych.
• Utrzymywanie i wykorzystanie satelitów aktualnie znajdujących się na orbicie.
• Monitorowanie systemów wykrywania i ostrzegania.
• Nadzór nad przestrzeganiem porozumień o ograniczeniu zbrojeń.
• Nadzór satelitarny nad wszelkimi rodzajami ćwiczeń wojskowych.
• Monitorowanie przebiegu klęsk żywiołowych.

Budżet Narodowego Biura Rozpoznania nie podlega kontroli Kongresu Stanów Zjednoczonych. Szacowany jest na 7 miliardów dolarów (jest większy niż budżet Agencji Bezpieczeństwa Narodowego).

Narodowe Biuro Rozpoznania współpracuje blisko z Agencją Bezpieczeństwa Narodowego, Centralną Agencją Wywiadowczą oraz innymi agencjami wywiadowczymi Stanów Zjednoczonych. Liczbę pracowników ocenia się na około 4 tys. osób. Składa się ona z oficerów CIA i przedstawicieli wszystkich rodzajów wojska (największy procent stanowi personel Sił Powietrznych).

Interpretacją obrazów satelitarnych zajmuje się Narodowy Ośrodek Interpretacji Danych Fotograficznych podlegający CIA. Rozpoznaniem (od 1994) zajmuje się Biuro Rozpoznania Napowietrznego Departamentu Obrony (Defense Airborne Reconnaissance Office – DARO), w którego kompetencjach jest również gromadzenie i zarządzanie danymi rozpoznania napowietrznego przez samoloty załogowe i bezzałogowe.

Pierwszym programem użycia satelity wywiadowczego wyposażonego w kamery fotograficzne był Program Corona. Prace nad satelitą, jako następcy samolotu szpiegowskiego U-2, rozpoczęto w 1956. Początkowo znany był jako System Broni Sił Powietrznych (US Air Force Weapon System – WS), później 117L. Jego lot testowy odbył się 28 lutego 1959. Używany był w latach 1960–1972 do obserwacji Związku Radzieckiego, Chin, Bliskiego Wschodu i innych rejonów świata. Przez ten czas wykonał 12 misji rozpoznawczych, jako część programu Argon (zob. tabelę), z których 6 zakończyło się sukcesem.

Nazwą Keyhole Amerykanie określali rozpoznanie środkami obrazującymi (Imagery Intelligence – IMINT). Symbol KH odnosił się do aparatów fotograficznych.

Aparaty fotograficzne satelitów:

• Corona: KH-1, KH-2, KH-3, KH-4,
• Argon: KH-5,
• Lanyard: KH-6,
• Big Bird: KH-7, KH-8, KH-9,
• Crystal i Kennan: KH-11
• KH-14 był ostatnim tak oznaczonym satelitą.

• Miller, Nathan: Spying for America: The Hidden History of US. Intelligence, 1989, 1997
• Pleszakow, Wladislaw Zubok Konstantin: Zimna Wojna zza kulis Kremla; Od Stalina do Chruszczowa, Książka i Wiedza Warszawa 1999
• NormanN. Polmar NormanN., Thomas B.T.B. Allen Thomas B.T.B., Księga szpiegów. Encyklopedia, HalinaH. Białkowska (tłum.), Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 2000, ISBN 83-85852-27-1, OCLC 749358210 . Brak numerów stron w książce
• Knopp, Guido: Elita Szpiegów (Kulisy Wywiadu i Kontrwywiadu), Dom wydawniczy Bellona, Warszawa 2004
• Andrew Christopher, Mitrochin Wasylij: Archiwum Mitrochina, Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, Warszawa 2001
• Volkman, Ernest: Największe Operacje Szpiegowskie XX Wieku, Książka i Wiedza, Warszawa 1997, 1998

• Strona internetowa NRO (ang.)
• Archiwum Bezpieczeństwa Narodowego: NRO Odtajnione (ang.)