Nazireat (od hebr.נזיר, nazir, poświęcenie) – opisany w Biblii i oparty na prawie Mojżesza, czasowy lub wieczysty ślub pełnego poświęcenia się Bogu. Osoba składająca śluby, czyli nazirejczyk (nazyrejczyk), zobowiązywała się – na czas trwania ślubów – do:
abstynencji od wszelkich napojów alkoholowych, włącznie z octem winnym oraz spożywania winogron (Lb 6,3),
W przypadku naruszenia zasad nazireatu musi zostać on przerwany i unieważniony. Po złożeniu odpowiedniej ofiary i oczyszczeniu ślub nazireatu może zostać złożony na nowo.
Stary Testament
Przepisy nazireatu są regulowane w 6 rozdziale Księdze Liczb:
Tak mów do Izraelitów: gdy jaki mężczyzna lub kobieta złoży ślub nazireatu, aby się poświęcić dla Pana, musi się powstrzymać od wina i sycery, nie może używać octu winnego i octu z sycery ani soku z winogron; nie wolno mu jeść winogron zarówno świeżych, jak i suszonych. Przez cały czas trwania nazireatu nie będzie niczego spożywać z winnego szczepu, począwszy od winogron niedojrzałych aż do wytłoczyn. Przez cały czas trwania nazireatu nożyce nie dotkną jego głowy. Dopóki nie upłynie czas, na który poświęcił się Panu, będzie święty i ma pozwolić, by włosy jego rosły swobodnie. W okresie, kiedy jest poświęcony dla Pana, nie może się zbliżyć do żadnego trupa. Nawet przy swoim zmarłym ojcu, matce, bracie czy siostrze nie może zaciągnąć nieczystości, gdyż nosi na swej głowie [znamię] poświęcenia dla Pana. Podczas całego okresu trwania nazireatu jest poświęcony dla Pana.
Nazirejczycy podlegali szczególnemu traktowaniu w społeczności Izraela, dlatego w Księdze Amosa znajduje się opis kary, jaką Bóg zsyła na tych, którzy podają im wino[2].
.jpg)