Ojciec Nicka Clegga w połowie był Rosjaninem, wywodzącym się z arystokratycznego rodu, którego przedstawiciele wyemigrowali do Wielkiej Brytanii po obaleniu cara.
Matka Nicka Clegga pochodziła z Holandii, w okresie II wojny światowej została internowana przez Japończyków w jednym z obozów na terenie Indonezji. Po uwolnieniu zamieszkała na stałe w Anglii[1].
Praktykował w Nowym Jorku jako dziennikarz stażysta u boku Christophera Hitchensa. Pracował później w Londynie jako konsultant, a także w Budapeszcie, skąd publikował artykuły poświęcone przemianom społeczno-gospodarczym z początku lat 90. Przez pięć lat był zatrudniony w Komisji Europejskiej[2]. W 1993 „Financial Times” przyznał mu nagrodę im. Davida Thomasa.
W 2006 Nick Clegg został partyjnym rzecznikiem ds. wewnętrznych. W 2007, po złożonej przez Menziesa Campbella rezygnacji z kierowania ugrupowaniem, stanął do rywalizacji o funkcję lidera Liberalnych Demokratów. W partyjnych wyborach nieznacznie (większością 1,2% głosów) pokonał Chrisa Huhne[5]. W 2008 wszedł w skład Tajnej Rady Jej Królewskiej Mości[6].
W wyborach w 2010 Liberalni Demokraci pod jego przywództwem uzyskali 57 mandatów w Izbie Gmin, co oznaczało utratę pięciu miejsc w porównaniu z poprzednią kadencją[7]. Mimo to, na skutek powstałej po wyborach sytuacji politycznej, w której żadna z głównych partii nie była w stanie samodzielnie stworzyć rządu większościowego, Liberalni Demokraci zostali zaproszeni do rozmów koalicyjnych zarówno przez Partię Konserwatywną, jak i Partię Pracy[8].
Po pięciu dniach rozmów, 11 maja 2010, ogłoszono zawarcie koalicji rządowej konserwatystów i liberałów. David Cameron objął urząd premiera, a dzień później powołał Nicka Clegga na swojego zastępcę[9]. Stanowisko to zostało tym samym reaktywowane, jako że w gabinecie Gordona Browna wicepremier nie był powołany[10]. Dodatkowo został Lordem Przewodniczącym Rady. W rządzie Davida Camerona odpowiadał za reformy konstytucyjne[11].
7 maja 2015 ponownie uzyskał mandat w Izbie Gmin, zdobywając ponad 20 tys. głosów. Dzień później ze względu na słaby wynik partii zrezygnował ze stanowiska lidera Liberalnych Demokratów[12]. W 2017 niewybrany na kolejną kadencję parlamentu.
W 2018 objął dyrektorskie stanowisko w przedsiębiorstwie Facebook[13].
