O damie, która oddaje Wenus swoje lustro (ang. The Lady Who Offers Her Looking-Glass to Venus) – fraszka osiemnastowiecznego angielskiego poety Matthew Priora.
Charakterystyka ogólna
Utwór Priora jest czterowersowym epigramatem, w żartobliwy sposób poruszającym skądinąd poważny problem starzenia się i związanej z tym utraty dotychczasowej urody.
- Venus, take my votive glass:
- Since I am not what I was,
- What from this day I shall be,
- Venus, let me never see[1].
Omawiany wiersz ma postać monostrofy składającej się z czterech wersów siedmiozgłoskowych, realizujących model trocheicznego czterostopowca katalektycznego (SsSsSsS), rymowanej aabb.
Treść
Fraszka Priora jest apelem jakiejś kobiety, która oddaje Wenus, starożytnej bogini miłości, swoje lustro stwierdzając, że w żadnym wypadku nie chce się w nim przeglądać taka, jaka jest teraz albo będzie w przyszłości, bo najwyraźniej woli zapamiętać swoje odbicie z czasów, gdy była piękna i młoda.
Pochodzenie
Matthew Prior ubrał w angielskie słowa treść, której sam nie wymyślił. Wykorzystany przez angielskiego poetę motyw ma starożytny rodowód i pochodzi z Antologii palatyńskiej[2]. W epigramacie Okrutne zwierciadło niejaka Lais oddaje swoje lustro Afrodycie, zdając sobie sprawę, że już w nim nie zdoła zobaczyć swojej dawnej urody, która kiedyś przyciągała do niej rzesze wielbicieli[3].
Przekład
Epigramat Priora przełożył na język polski Wiktor J. Darasz[4]. Tłumacz zastosował jambiczny dziewięciozgłoskowiec.
Przypisy
- ↑ Arthur Quiller-Couch, ed. 1919. The Oxford Book of English Verse: 1250–1900. http://www.bartleby.com.
- ↑ Muza grecka. Epigramaty z Antologii palatyńskiej. Wybór opracował, przełożył i wstępem poprzedził Zygmunt Kubiak, Warszawa 1960.
- ↑ Muza grecka, o.c., s. 115; wierszowaną wersję swojego przekładu Zygmunt Kubiak opublikował w wydaniu Antologia palatyńska. Nowy przekład. Wybrał, przełożył i opracował Zygmunt Kubiak, Warszawa 1992, s. 78 (pod tytułem Zwierciadło Laidy).
- ↑ Zobacz Fraza 3/2001, s. 22.
