Według ustawy o ochronie przeciwpożarowej[1] polega na realizacji przedsięwzięć mających na celu ochronę życia, zdrowia i mienia lub środowiska przed pożarem, klęską żywiołową lub innym miejscowym zagrożeniem poprzez:
zapobieganie powstaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,
zapewnienie sił i środków do zwalczania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,
prowadzenie działań ratowniczych.
Jednostkami ochrony przeciwpożarowej w Polsce są[1]:
Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego (w skrócie IBP) – to dokument techniczny określający warunki ochrony przeciwpożarowej, które obowiązują w danym budynku, obiekcie budowlanym czy terenie. Opracowywany jest dla budynku lub strefy pożarowej. Opracowanie instrukcji bezpieczeństwa pożarowego jest obowiązkiem właścicieli, zarządców i użytkowników obiektów przeznaczonych do wykonywania funkcji użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego, produkcyjnych, magazynowych oraz inwentarskich. Dokument ten ma na celu ustalenie wymagań przeciwpożarowych w zakresie organizacyjnym, technicznym, porządkowym itp., jakie należy uwzględnić w czasie eksploatacji budynku. Instrukcję opracowuje się również dla otwartych składowisk odpadów. Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego powinna być aktualizowana co najmniej raz na dwa lata, a także zmianach sposobu użytkowania obiektu lub procesu technologicznego, które mają wpływ na zmianę warunków ochrony przeciwpożarowej[2].
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2022 r. poz. 1225)
