W styczniu 1918 dowództwo Polskiej Siły Zbrojnej (PSZ) (Polnische Wehrmacht) w porozumieniu z niemieckim Urzędem Pomiarowym utworzyło w Warszawie Wojskową Szkołę Mierniczą. Zadaniem Szkoły było przygotowanie oficerów wojskowej służby geograficznej do pomiarów topograficznych na ziemiach polskich. Kierownictwo Szkoły składało się z oficerów niemieckich – topografów i triangulatorów. Słuchaczami byli wyłącznie Polacy – oficerowie armii zaborczych i Legionów, w większości po studiach technicznych, podlegający dowództwu PSZ. W Szkole działały 3 sekcje: triangulacyjna, topograficzna i fotogrametryczna. Wykłady były po niemiecku. Tempo nauczania w trybie wojennym. Po czterech miesiącach wykładów oficerów kierowano do prac w polu. Szkoła przetrwała do listopada 1918 roku, do czasu rozbrojenia Niemców.
12 listopada 1918 roku zgodnie z rozkazem ówczesnego kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych pułkownika Jana Wroczyńskiego Szkoła rozpoczęła działalność pod kierownictwem polskiego dowództwa pod taką samą nazwą. Była to pierwsza wojskowa szkoła techniczna w odrodzonym Państwie. Zajęcia rozpoczęto 13 listopada. Obsadę Szkoły określał Rozkaz dzienny ministra Spraw Wojskowych nr 14 z 19 grudnia 1918. Dyrektorem nauk wyznaczono majora Józefa Kreutzingera. 6 lutego 1919 roku Szkołę przemianowano na Oficerskie Kursy Miernicze i podporządkowano szefowi Sztabu Generalnego. Komendantem został pułkownik Jan Morawski. W pierwszym kursie uczestniczyło 61 oficerów. 23 lipca 1919 roku Kursy przemianowano na Oficerską Szkołę Topografów i Geodetów, a 11 października tego roku na Oficerską Szkołę Topografów przy Instytucie Wojskowo-Geograficznym i podporządkowano kierownikowi Wydziału II Topograficznego, na prawach referatu. W czasie wojny polsko-bolszewickiej nauka w Szkole była przerwana. W walkach zginęło kilku oficerów skierowanych na front.
8 listopada 1923 roku na dwuletni kurs zostało odkomenderowanych 22 oficerów, w tym 13 z korpusu osobowego piechoty, 7 z artylerii oraz po jednym z jazdy i geografów[1].
W 1924 roku Szkoła otrzymała statut wyższej uczelni. 3 listopada 1924 roku na dwuletni kurs zostało powołanych 22 oficerów, w tym 10 z korpusu piechoty, 1 z korpusu kawalerii, 6 z korpusu artylerii, 3 z korpusu inżynierii i saperów, 1 z korpusu saperów kolejowych i 1 z korpusu geografów[2].
W czerwcu 1925 roku Szkoła została przeorganizowana i otrzymała nazwę „Szkoła Służby Wojskowo–Geograficznej” przy WIG (kurs jednoroczny bez statusu wyższej uczelni). Pod tą nazwą funkcjonowała do 1927 roku. Z dniem 1 października 1925 na roczny kurs zostało przeniesionych służbowo 10 oficerów, w tym 3 z korpusu osobowego piechoty, 6 z artylerii i jeden z administracji[3].
W 1926 roku Szkoła wypuściła 22 oficerów, a w następnym – 32 oficerów.
W 1929 roku wznowiono działalność Szkoły Topografów w związku z nowymi zadaniami armii. Czas nauki został skrócony do 10 miesięcy. Do Szkoły przyjmowano tylko poruczników. Absolwenci byli przydzielani do WIG, gdzie przechodzili specjalizację topograficzną, triangulacyjną i fotogrametryczną. Po dwóch latach praktyki mogli przechodzić na etat WIG.
22 listopada 1934 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski przedłużył do dwóch lat okres nauczania w Oficerskiej Szkole Topografów, ustalił nowy program nauczania i zasady wykorzystania absolwentów. Ponadto ustalił, że kandydaci będą przyjmowani co drugi rok, począwszy od 1936 roku, oraz przedłużył (do dwóch lat) okres szkolenia słuchaczom przyjętym na kurs dziesięciomiesięczny w 1934 roku. Warunki przyjęcia pozostały bez zmian. Pierwszy rok studiów obejmował kurs topografii, natomiast drugi rok studiów obejmował kurs geodezji, kartografii i reprodukcji. Po ukończeniu szkoły absolwenci byli przydzielani, w zależności od indywidualnych uzdolnień, do wydziałów fachowych Wojskowego Instytutu Geograficznego. Po dwuletniej praktyce bądź w czasie jej trwania, absolwenci mogli być przeniesieni na wniosek szefa WIG do Instytutu w granicach obowiązującego etatu[4].
23 sierpnia 1937 minister spraw wojskowych gen. dyw. Tadeusz Kasprzycki zatwierdził program studiów i warunki przyjmowania na dwuletni kurs 1937/39 Oficerskiej Szkoły Topografów przy Wojskowym Instytucie Geograficznym i następne kursy, rozpoczynące się co drugi rok[5].
Szkoła działała do września 1939 roku. Komendantem Szkoły był ppłk Mieczysław Szumański. W dwudziestoleciu międzywojennym przy Szkole były organizowane kursy kreślarzy i drukarzy.
23 września 1935 roku kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych, generał brygady Tadeusz Kasprzycki zatwierdził wzór i regulamin odznaki naukowej absolwentów Oficerskiej Szkoły Topografów[6]. Odznaki były nadawane na podstawie zarządzenia ministra spraw wojskowych ogłoszonego w Dzienniku Personalnym MSWojsk. Pierwsze nadanie odznak zostało ogłoszone 11 listopada 1936 roku[7].
↑Por. piech. Stanisław Burbeła ur. 6 czerwca 1913[10].
↑Por. piech. Bolesław Stanisław Kłaczyński ur. 9 września 1911[12].
↑Por. piech. Zygmunt Koźlikowski ur. 5 lutego 1913[13].
↑Por. piech. Tadeusz Antoni Moszyński ur. 2 kwietnia 1908[15].
↑Por. piech. Jan Sylwester Woźniak ur. 31 grudnia 1913[18].
↑Kpt. Kazimierz Wojewoda w arkuszu ewidencji personalnej podał, że był słuchaczem OST w latach 1935–1937, a od 1 listopada 1937 do 1 czerwca 1939 pełnił służbę w WIG na stanowisku topofrafa. Więcej danych biograficznych w: 6 batalion saperów.
Stanisław Rutkowski, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, wyd. MON Warszawa 1970
Eugeniusz Kowalski, Wojsko Polskie 1936–1939, wyd. MON Warszawa 1964
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
EugeniuszE.SobczyńskiEugeniuszE., Historia Służby Geograficznej i Topograficznej Wojska Polskiego, Warszawa: wyd. Bellona, 2000, ISBN 83-11-09246-X, OCLC830302277. Brak numerów stron w książce
