Sformułowanie „Ogólni Syjoniści” było określeniem odnoszącym się początkowo do poglądów większości członków Organizacji Syjonistycznej (później Światowej Organizacji Syjonistycznej – ŚOS), którzy nie przyłączyli się do konkretnej frakcji lub partii i byli członkami jedynie organizacji syjonistycznych w swoich krajach.
W 1922 roku kilku działaczy wchodzących w skład nieformalnych grup, utworzyło nieideologiczną Organizację Ogólnych Syjonistów wchodzącą w skład ŚOS. Miało to miejsce w czasie, gdy ruch syjonistyczny spolaryzował się pomiędzy lewicowym syjonizmem pracy a prawicowym syjonizmem rewizjonistycznym.
Pomimo tego, z biegiem czasu Ogólni Syjoniści byli coraz powszechniej kojarzeni z klasą średnią i europejskimliberalizmem, kultywującym wartości takie jak własność prywatna i kapitalizm[1]. W latach 1931–1945 w organizacji zarysowywały się dwie frakcje, które odróżniał stosunek do spraw socjalnych, gospodarki i kwestii praw pracowniczych (m.in. do związków zawodowych i ich centrali, Histadrut)[2]. W 1942 polski oddział partii wszedł w skład Żydowskiego Komitetu Narodowego, działającego w getcie warszawskim[3]. W latach bezpośrednio po utworzeniu państwa Izrael w 1948 roku, Generalni Syjoniści przesunęli się ideologicznie na prawo, stając się realną opozycją wobec dominującej centrolewicowejMapai i innych partii kultywujących syjonizm socjalistyczny.
Partia Ogólni Syjoniści powstała w 1931 roku[1]. Ugrupowanie rozpoczęło swą działalność polityczną w niepodległym Izraelu w 1949 roku, startując do pierwszych wyborów do Knesetu. Partii udało się uzyskać 5,2% głosów, co dało jej 7 mandatów parlamentarnych. Pomimo tego Generalni Syjoniści nie weszli do żadnej z koalicji rządowych funkcjonujących podczas tej kadencji Knessetu.
Wybory w 1951 roku okazały się dużym sukcesem dla partii, której udało się zapewnić sobie aż 20 miejsc w izbie. Oznaczało to, że Ogólni Syjoniści byli „drugą siłą” w Knesecie. Wkrótce potem jej stan posiadania jeszcze się zwiększył, wraz z połączeniem z ugrupowaniami Sefardyjczycy i Orientalne Społeczności oraz Związek Jemeński. Partia nie znalazła się w koalicji rządowej w trzecim rządzieDawida Ben Guriona, ale weszła do czwartego gabinetu, zaraz po tym jak premier wyrzucił z niego członków ultraortodoksyjnych partii religijnych Agudat Israel i Po’alej Agudat Jisra’el (powodem tego był spór o edukację religijną). Generalni Syjoniści weszli także w skład piątego rządu (pod kierownictwem Moszego Szareta), ale nie znaleźli się już w szóstym gabinecie.
W wyniku wyborów w 1955 roku liczba mandatów posiadanych przez Ogólnych Syjonistów zmniejszyła się do 13. Nie zostali włączeni w skład żadnego z rządów powołanych w trakcie kadencji trzeciego Knesetu. Wyniki wyborów w 1959 roku oznaczał dalsze zmniejszenie reprezentacji parlamentarnej tego ugrupowania, tym razem do 8 deputowanych. Postanowiono połączyć się z posiadającą 6 miejsc Partią Progresywną. W wyniku tego powstała Partia Liberalna[1]. Nowe ugrupowanie pomogło obalić rząd w 1961 roku, popierając wniosek o wotum nieufności, wystosowany przez Likud wobec gabinetu (powodem tego była tzw. Afera Lawona).
W 1961 roku Partia Liberalna uzyskała 17 miejsc w Knesecie, stając się trzecim co do wielkości ugrupowaniem w Izbie. W trakcie kadencji parlamentu 10 deputowanych z tej partii (większość z nich była dawnymi członkami Ogólnych Syjonistów) połączyło się z Herutem, tworząc Gahal. Pozostałych 7 (w większości byłych członków Partii Progresywnej) utworzyło ugrupowanie Niezależni Liberałowie[4]. Wkrótce potem Gahal przekształcił się w Likud.
Gregory S. Mahler: Kneset: parlament w systemie politycznym Izraela. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1996. ISBN 83-7059-210-4. Brak numerów stron w książce