Otto Schniewind (ur. 14 grudnia 1887 w Saarlouis, zm. 26 marca 1964 w Linz am Rhein) – oficer niemieckiej marynarki wojennej, generaladmiral, uczestnik obu wojen światowych.
Wstąpił do Kaiserliche Marine jako kadet w 1907 roku. Podczas I wojny światowej służył jako dowódca kutrów torpedowych. Po zakończeniu działań wojennych, brał udział w akcji zatopienia własnych okrętów (21 czerwca 1919)[1]. Trafili do niewoli brytyjskiej, po zwolnieniu kontynuował karierę w Reichsmarine.
W latach 1925−1926 był doradcą ministra obrony Otto Gesslera. W 1932 roku został dowódcą lekkiego krążownika „Köln”[1]. W 1934 roku został mianowany szefem sztabu Dowództwa Floty, gdzie pozostał aż do 1937 roku. W latach 1938−1941 pełnił funkcję szefa sztabu „Seekriegsleitung”. Po zatopieniu Bismarcka w 1941 roku, Schniewind został mianowany następcą Günthera Lütjensa, który zginął wraz z pancernikiem 27 maja 1941. W 1943 roku został dowódcą Marinegruppenkommandos Nord. W 1944 roku, zostaje odwołany ze stanowiska i przeniesiony do rezerwy.
Po wojnie został aresztowany i sądzony w procesie wyższego dowództwa w Norymberdze, za udział w kampanii norweskiej. Oczyszczono go ze wszystkich zarzutów.
Awanse
Odznaczenia
Przypisy
- † – zabity lub zmarły w trakcie wojny; ? – zaginiony w trakcie wojny